บทที่ 6

ระหว่างที่รอในห้องรับรอง พนักงานและคนงานต่างเดินโฉบเฉี่ยวผ่านหน้าห้องเพราะต้องการเห็นหน้าเรเน่ ที่มาได้เพียงไม่นานแต่กลับสร้างความฮือฮาเรื่องความงามให้คนในอาคารได้เป็นอย่างดี บ้างก็บอกว่าสวยแต่จะไหวเหรองานในไร่ บ้างก็ว่าสงสัยนายหญิงคนใหม่ บ้างก็ว่าดาราจากสเปนแน่ๆ

"ไม่มีงานมีงานทำกันรึไง" เสียงตะโกนดังขึ้นมาทำให้ คนที่เดินจอแจบริเวณหน้าห้องรับรองหายกริบในพริบตาเดียว นั่นทำให้เรเน่รู้สึกดีขึ้นมากทีเดียวเพราะเมื่อซักครู่เธอรู้สึกเหมือนปลาทองอย่างไรอย่างนั้น

แอนโตนิโญ่เดินเข้ามาในห้องรับรอง "เราไปคุยกันชั้นบนดีกว่า ตรงนี้ไม่สะดวก ส่วนของของคุณผมจะให้จิโอ้เอาไปไว้ที่บ้านก่อน ตามผมมา"

แอนโตนิโญ่พาเดินไปที่ลิฟพร้อมอธิบายแบบกระชับ "ชั้นแรกเป็นแผนกต้อนรับ พวกพนักงานธุรการ และ ขนส่ง"

"คุณแอนโตนิโญ่คะ โต๊ะทำงานของคุณเรเน่ อยู่ชั้น1ด้านนี้ค่ะ" เสียงของพนักงานต้อนรับแทรกขึ้นมาและผายมือไปอีกทางให้ทั้งสองคน แอนโตนิโญ่เงียบไปหน้านิ่งเรียบจนเกินความเงียบและเริ่มจะอึดอัด

และแล้วจิโอ้ก็กล่าวขึ้นมาอย่างรู้งานกับทางพนักงานต้อนรับว่า "เผอิญมีการเปลี่ยนแปลง เดี๋ยวผมจัดการทางนี้ต่อเองครับคุณเอ๋ คุณไปทำงานอื่นต่อได้เลยครับ"

พนักงานต้อนรับชื่อเอ๋หน้าเสียไปนิดนึง สำหรับคนอื่นพนักงานคนนี้อาจจะไม่ได้ผิดอะไร สำหรับแอนโตนิโญ่พนักงานคนนี้ผิดที่สอดขึ้นมาโดยเค้าไม่ได้ถามทำให้เกือบเสียแผน

ตอนแรกก็จะจับให้เรเน่ไปอยู่แผนกที่ไกลหูไกลตา ไม่อยากจะเจอ แต่พอได้ยลโฉมหลังจากไม่ได้เจอกันวันนี้ใจเจ้ากรรมดันอยากจะเก็บเธอไว้ใกล้ๆ เป็นความรู้สึกที่แอนโตนิโญ่ไม่เคยมีมาก่อน เค้าก็บอกตัวเองไม่ได้เพราะอะไรหรืออาจจะเพราะเค้าไม่ได้มีอะไรกับสาวคนไหนมานาน แอนโตนิโญ่พยายามหาข้อแก้ต่างให้ตัวเองในใจ

"ขอบใจมานายเอาของคุณเรเน่ไปเก็บซะ เดี๋ยวฉันพาเธอไปคุยงานต่อเอง" แอนโตนิโญ่ไล่จิโอ้ทางอ้อมก่อนที่มันจะพูดอะไรออกมา

"ครับนาย" จิโอ้ยิ้มแต่เป็นยิ้มที่แอนโตนิโญ่เห็นแล้วอยากจะกระโดดเตะจริงๆ จิโอ้คิดพลางแซวนายอยู่ในหัว ตอนแรกทำเป็นไม่อยากได้ ไม่พอใตที่พ่อส่งผู้หญิงมาช่วย แต่พอเห็นหน้าคุณเรเน่เท่านั้นแหละ สงสัยราชสีห์ไร้ใจจะกลายเป็นแมวน้อยซะละมั้ง

"ชั้น 3A เป็นห้องทำงานของผม ชั้นสามเป็นห้อง fitness ให้พนักงานที่ต้องการออกกำลังกายให้พนักงาน ห้องประชุม และ ฝ่ายขาย ชั้นสองเป็นแผนก บัญชี และ จัดซื้อ" พูดจบประตูลิฟก็เปิดออกมา

แสงสว่างสีขาวนวลทำให้เป็นห้องประมาณ 4x3 สีขาวล้วนดูไม่น่าอึดอัด พื้นเป็นไม้ บนเพดานมีโคมไฟแบบโมเดิร์นสีดำห้อยอยู่ด้านบน แอนโตนิโญ่ชี้ไปทางด้านซ้ายซึ่งมีชั้นวางเอกสารสีไม้มะฮอกกะนีเหมือนสีพื้น

"ปกติจะไม่มีใครเดินเข้าห้องของผม เอกสารต้องการให้เซ็นอยู่ช่องนี้"

มองไปตรงหน้าเป็นประตูไม้บานใหญ่ เรเน่เดินตามไปยืนที่หน้าประตูแต่แอนโตนิโญ่ที่เหมือนกำลังจะเปิดประตูกลับเอาแขนอีกข้างโอบอ้มตัวเรเน่ไปจับทีี่มือจับประตูอีกข้างทำให้เรเน่เหมือนอยู่ในอ้อมกอดของแอนโตนิโญ่ เรเน่กำลังจะหันมา แอนโตนิโย่ก้มลงมากระซิบที่ข้างหูว่า "ของทุกอย่างจะถูกวางไว้หน้าห้องเพื่อตรวจสอบก่อนนำเข้ามาที่ห้องของผม"

เรเน่ได้แต่ยืนตัวแข็งทื่อทำอะไรไม่ถูก ยืนกลั้นหายใจนิ่ง ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยใกล้ชิดชายหนุ่มคนไหนขนาดนี้มาก่อน ในหัวคิดอะไรไม่ออกเหมือนโลกถูกหยุดเวลาไว้ แอนโตนิโญ่อยู่ด้านหลังเห็นอากัปกริยาของเรเน่แล้วก็ยิ้มชอบใจกับตัวเอง จากนั้นก็ผลักบานประตูดันตัวเรเน่เข้าไปในห้องทำงาน แล้วเดินไปที่โต๊ะทำงานของตัวเอง

เรเน่ลอยถอนหายใจอีกครั้ง เมื่อสติกลับคืนมาสิ่งแรกที่เห็นคือ วิวทิวทัศที่สวยงามมากของไร่นี้ ทางขวาเป็นโต๊ะทำงานของแอนโตนิโย่ ด้านหลังเป็นตู้หนังสือสูงถึงเพดานห้อง ด้านซ้ายเป็นโซฟาตัวใหญ่พอสำหรับสองคนนอนสบายๆ

แอนโตนิโญ่ไม่อยากเสียเวลามากนัก เค้าอยากจะรีบกลับเข้าบ้านพัก "เอาหล่ะ คุณเห็นออฟฟิตและที่ทำงานแล้ว ต่อไปหน้าที่คุณคือเลขาของผม 24ชั่วโมง คุณจะทำงานในห้องเดียวกับผมและพักที่เดียวกับผม คุณจะต้องดูแลตั้งแต่เรื่องงานจนถึงข้าวของใช้ทุกอย่าง และ เมื่อผมต้องการอะไรผมจะต้องสามารถติดต่อคุณได้ 24ชั่วโมง แต่ถ้าคุณคิดว่าคุณทำไม่ได้ก็กลับไปสเปนซะ และนี่คือ เงื่อนไขเดียวที่ผมจะรับคุณเข้ามาทำงาน"

ห้องทำงาน อารมณ์ประมาณนี้นะจ๊ะ