ตอนที่ 1 คุณแม่เลี้ยงเดี่ยว1/2

@คอนโดมินตรา

เวลา06.05น.

“น้องเมลตื่นได้แล้วค่ะเดี๋ยวคุณแม่ไปทำงานสายนะคะ” เสียงหวานใสของมินตราหรือมิน หญิงสาววัยยี่สิบหกปีกำลังปลุกเมลดาหรือน้องเมลเด็กน้อยน่ารักอารมณ์ดีวัยห้าขวบให้ตื่นนอนเพื่อไปโรงเรียน เพราะถ้าสายไปกว่านี้เธอกลัวว่ารถจะติด มินตราอาศัยอยู่คอนโดกับเมลดาเพียงสองคน และทุกๆ เช้าเธอจะตื่นนอนมาเตรียมอาหารเช้าให้ตัวเองและเมลดาก่อนไปโรงเรียนทุกวัน โดยตัวเธอเองเป็นดีไซเนอร์และเปิดบริษัทรับออกแบบเล็กๆ ที่ร่วมหุ้นกับลีน่าหรือลีพี่สาวคนสนิทที่รู้จักกันตอนเรียนออกแบบที่ต่างประเทศ

“เช้าแล้วเหรอคะคุณแม่ขา” เด็กหญิงตัวน้อยในชุดนอนลูกเป็ดสีเหลืองลุกขึ้นนั่งแล้วพูดออกมาด้วยน้ำเสียงงัวเงียเหมือนไม่อยากตื่น พร้อมใช้สองมือน้อยๆ ขยี้ตาตัวเองไปมาเบาๆ อย่างขี้เกียจ มินตราที่นั่งลงตรงหน้าลูกสาวก็พูดบอกเด็กน้อยอีกครั้งพร้อมใช้มือค่อยๆ หยิบผ้าห่มออกจากตัวเมลดาอย่างเอาใจใส่

“เช้าแล้วค่ะ วันนี้เด็กดีของคุณแม่ตื่นสายไปห้านาทีรู้ไหมคะหื้ม” เธอพูดพร้อมใช้มือบีบจมูกลูกสาวเบาๆ เมลดาแกล้งทำท่าตกใจและพูดหยอกล้อแม่ของเธอกลับไปด้วยท่าทางอารมณ์ดี

“อุ๊ย!! จริงเหรอคะ!! แต่ที่น้องเมลตื่นสายก็เพราะคุณแม่นั่นแหละค่ะเล่านิทานสนุกเกินไปทำให้น้องเมลต้องนอนดึก”

“เดี๋ยวนี้เด็กขี้เซาตื่นสายแล้วโทษคุณแม่แล้วเหรอคะหื้ม อย่างนี้ต้องโดนทำโทษค่ะ” มินตราพูดพร้อมทั้งกอดและหอมเมลดาหลายๆ จุดอย่างนึกหมั่นเขี้ยวกับคำพูดของเด็กน้อย เมลดาจั๊กจี้และหัวเราะเบาๆ ออกมาอย่างชอบใจ

“คิกๆ ๆ”

“หัวเราะแบบนี้..คืนนี้คุณแม่จะงดเล่านิทานดีมั้ยน๊าเด็กดีของคุณแม่จะได้ไม่ต้องนอนดึก” มินตราแกล้งพูดหยอกล้อลูกสาวกลับคืนเช่นกัน เมลดาได้ยินดังนั้นก็รีบพูดพร้อมแกล้งทำหน้าเศร้าเพื่อขอความเห็นใจจากคุณแม่คนสวย เพราะกลัวว่าคืนนี้จะไม่ได้ฟังนิทานสนุกๆ ก่อนนอนอีก

“ไม่ดีค่ะ ถ้าน้องเมลไม่ได้ฟังนิทานน้องเมลต้องนอนไม่หลับแน่เลยค่ะ”

“ถ้าอย่างงั้นก็รีบไปอาบน้ำนะคะจะได้กินข้าวและไปโรงเรียนเดี๋ยวจะสาย”

“ค่ะคุณแม่ น้องเมลจะรีบอาบน้ำและแปรงฟันให้สะอาดๆ เลยค่ะ” เด็กหญิงตัวน้อยพูดพร้อมส่งยิ้มหวานให้กับแม่ของเธอก่อนจะลุกออกจากที่นอนที่เต็มไปด้วยตุ๊กตามากมาย

“ดีมากจ้ะ” มินตราพูดพร้อมใช้มือลูบที่ศีรษะของเด็กน้อยเบาๆ อย่างนึกเอ็นดู จากนั้นเมลดาก็เข้าไปอาบน้ำเองเหมือนเช่นทุกวัน หลังอาบน้ำเสร็จมินตราช่วยแต่งตัวให้กับลูกสาวก่อนทั้งสองจะไปนั่งกินข้าวพร้อมกัน จากนั้นมินตราก็ทำหน้าขับรถไปส่งเมลดาที่โรงเรียนก่อนจะขับรถไปทำงานต่อที่บริษัทของเธอ

@โรงเรียนอนุบาลเอกชนแห่งหนึ่ง

“ถึงแล้วค่า บ่ายนี้คุณแม่ติดงานอาจมารับน้องเมลไม่ได้ น้องเมลติดรถน้องโชไปลงที่บริษัทคุณแม่เหมือนเดิมนะคะ” มินตราจอดรถและหันไปพูดกับลูกสาวของเธอเล็กน้อยเพื่อสั่งความ ถ้าบ่ายวันไหนที่เธอไม่ว่างมารับลูกสาวเธอมักจะให้เมลดาติดรถเพื่อนร่วมห้องอย่างโชกุนไปลงที่ทำงานของเธอเสมอเพราะเป็นทางผ่าน

“ได้ค่ะคุณแม่ น้องเมลไปก่อนนะคะบ๊ายบายค่ะ” เด็กหญิงตัวน้อยพูดและเปิดประตูลงรถไปพร้อมโบกไม้โบกมือลาผู้เป็นแม่อย่างอารมณ์ดี

"บ๊ายบายค่ะ” มินตราก็ทำไม้ทำมือโบกลาลูกสาวของเธอเช่นกันก่อนจะมีครูสาวเดินออกมารับเมลดาเข้าไปในโรงเรียน

@Angel-Design

เวลา09.00น.

พอถึงที่ทำงานมินตราก็เข้าห้องไปนั่งทำการออกแบบชุดแต่งงานต่อทันทีเพื่อนำไปเสนอให้กับลูกค้าในวันรุ่งขึ้น เวลาผ่านไปหลายชั่วโมง มินตราละสายตาจากipadตรงหน้าแล้วยกมือขึ้นบิดตัวไปมาเพื่อยืดเส้นยืดสาย ก่อนจะแหงนหน้าขึ้นไปมองนาฬิกาที่ผนังห้องก็พบว่าตอนนี้เป็นเวลา14.30น.นั่นก็แสดงว่าอีกไม่นานลูกสาวของเธอก็กำลังจะมาถึง

“น้องโชวันนี้น้องเมลขอติดรถไปลงที่ทำงานของคุณแม่ด้วยนะ” เมลดาเอ่ยขึ้นเมื่อทั้งสองกำลังเดินออกจากห้องเรียนพร้อมกับเพื่อนๆ

“ได้สิน้องเมล”

“ขอบใจนะน้องโช” เมลดาพูดพร้อมยิ้มหวานจริงใจให้โชกุนเพื่อนสนิทของเธอ

“ไปขึ้นรถกันเถอะคนขับรถของน้องโชคงมาถึงแล้ว” โชกุนพูดพร้อมจูงแขนเมลดาเดินไปขึ้นรถหน้าโรงเรียน เมื่อเด็กน้อยสองคนอยู่ในรถก็มีเสียงพูดคุยเสียงดังเจื้อยแจ้วตลอดเวลา แต่คนที่พูดเยอะที่สุดเห็นจะเป็นเมลดาเพราะเธอเป็นคุยช่างพูดช่างเจรจา ผ่านไปไม่นานรถหรูราคาแพงก็ได้ขับมาจอดที่หน้าบริษัท Angel-design พร้อมกับเสียงเอ่ยลาของเด็กหญิงตัวน้อย

“ถึงที่ทำงานคุณแม่แล้วน้องเมลไปก่อนนะแล้วเจอกันพรุ่งนี้ที่โรงเรียนนะน้องโช”

“อืม” ทั้งคู่ยกมือโบกลากันก่อนเมลดาจะหันไปกล่าวขอบคุณคนขับรถของโชกุนพร้อมยกมือไหว้อย่างสวยงาม

“ขอบคุณนะคะคุณลุงที่มาส่งน้องเมล” เมลดาพูดจบจึงหันหลังและเดินเข้าไปในบริษัทของแม่ทันที

“อ้าว! น้องเมลมาแล้วเหรอคะ” เมื่อเมลดาเดินเข้าไปในบริษัทคนแรกที่เห็นเธอคือลีน่าหรือลีหุ้นส่วนสาวสวยของมินตรา

“สวัสดีค่ะป้าลี” เมลาพูดพร้อมยกมือไหว้ลีน่าอย่างสวยงาม

“มามะมาให้ป้าลีหอมก่อนค่ะแล้วป้าลีจะปล่อยให้ไปหาคุณแม่” ลีน่ากางอ้อมแขนออกด้วยความดีใจที่จะได้กอดเด็กน้อยที่น่ารักอย่างเมลดาอีกครั้ง หลังจากที่ไม่ได้เจอมาเกือบสองสัปดาห์ เมลดาได้ยินที่ลีน่าบอกก็เดินเข้าไปหาอย่างว่าง่ายก่อนลีน่าจะทำการสวมกอดและหอมแก้มเมลดาฟอดใหญ่อยู่หลายครั้ง

“อื้มชื่นใจจริงๆ คุณแม่นั่งทำงานอยู่ข้างในนะคะน้องเมลเข้าไปหาได้เลยค่ะ”

“ขอบคุณค่ะป้าลี เดี๋ยวน้องเมลไปหาคุณแม่ก่อนนะคะ”

“จ้า เดินดีๆ นะจ๊ะระวังหกล้ม”
เมลดายิ้มก่อนจะเดินไปเคาะประตูที่หน้าห้องทำงานของคุณแม่ของเธอ