สาวน้อยชื่อ นลิน ได้ทำงานไกลบ้านจึงย้ายเข้าไปอยู่บ้านพักของบริษัท เธอได้พักอยู่กับพี่พยาบาลคนหนึ่งทั้งสวยและใจดีชื่อนับดาว ทำให้เธอสนิทกับพี่นับดาวได้อย่างรวดเร็ว ไม่ว่านลินจะไปไหนจะต้องมีพี่นับดาวคนนี้ไปด้วยเสมอ นอกเสียจากเวลาทำงานที่ต้องแยกจากกัน

"เย็นนี้ไปเดินเล่นกันไหมคะ" นลินเอ่ยชวนนับดาวที่กำลังนอนเหยียดตัวดูรายการโปรดของเธออยู่

"อืม เอาสิ" นับดาวขานรับแต่ตายังจับจ้องอยู่ที่หน้าโทรทัศน์

"งั้นไปกันเลยไหม" ด้วยความอยากเดินเที่ยวสำรวจรอบที่พักอาศัย จึงเดินไปขวางหน้าจอโทรทัศน์ด้วยความตื่นเต้น

"ก็ได้ ขอดูเรื่องนี้จบก่อนนะ" นับดาวตามใจนลินแต่ยังอยากดูรายการโปรดอยู่จึงโบกมือให้นลินออกจากจุดที่บังเธอ

นลินค่อย ๆ ถอยและทำหน้ายู่ที่ไม่ทันใจแต่เธอก็ยังนั่งรอ รอออกไปเดินเล่นด้วยกัน

เวลาผ่านไปหลายชั่วโมง รายการโปรดของนับดาวได้จบลง ทั้งสองจึงออกจากที่พัก เดินตามถนนเล็กเพื่อออกสู่ถนนใหญ่ เดินคุยกันจนเพลินโดยไม่สนใจว่าได้เดินมาไกลถึงขนาดไหน

"กลับกันเถอะลิน" นับดาวจับข้อมือเธอให้หยุดก้าว จึงทำให้นลินหันหลังเดินกลับตามนับดาว

"ทำไมรีบกลับค่ะ" นลินสงสัย ในเมื่อเดินไปอีกนิดจะถึงร้านอาหารติดถนนแล้วเชียว กะจะให้นับดาวเลี้ยงมื้อเย็นเสียหน่อย ไม่คิดว่าจะรีบกลับ

"ไม่มีอะไรหรอก พี่เห็นว่ามันใกล้มืดแล้วนะสิ ขากลับเราจะเดินกลับลำบากนะ" นับดาวหันมายิ้มและกระชับมือนลินให้เดินตามเธอ

ตลอดทางนลินกับนับดาวไม่ได้พูดอะไรกัน ทั้งสองเดินกลับที่พักพร้อมกับความมืดที่มาเยือน

ก่อนนอนสิ่งที่พวกเธอไม่ลืมคือการดูละครหลังข่าว พวกเธอติดละครช่อง 3

"อ้าวชมพู่หมด" นลินคลำ ๆ ชมพู่ในชามที่หั่นเรียงเก็บไว้ในตู้เย็นเพื่อเอาออกมาทานเล่นยามหิว แต่ตอนนี้เหลือเพียงชามอันว่างเปล่าและชิ้นสุดท้ายกำลังถูกนับดาวเคี้ยวแก้มตุ๋ยอย่างเอร็ดอร่อย

"เดี๋ยวลินไปล้างให้ใหม่นะคะ" นลินบอกนับดาวที่พยักหน้างึก ๆ แต่สายตายังจับจ้องอยู่กับละครเรื่องโปรดไม่วางตา

ระหว่างที่นลินกำลังหยิบผลไม้ที่ซื้อมาในวันนี้ออกจากถุงเตรียมล้าง หางตาเธอกลับเห็นบางอย่างแวบ ๆ เป็นสีแดงลอยไปมาอย่างกับหน้าคน! เพียงแค่เลือนรางเท่านั้น เธอรีบหันไปมองทันทีแต่สิ่งที่เห็นกลับไม่มีหรือเธอจะตาฝาดไป

ส่ายหน้าเบา ๆ แล้วยกผลไม้ที่ถูกจัดเรียงเรียบร้อยพร้อมหยิบทานมาให้นับดาวที่สนใจละครได้ช่วยกันทาน

เวลาผ่านไปหลายชั่วโมงละครหลังข่าวจบลง จึงได้เวลาแปรงฟันและแยกย้ายกันเข้านอน พวกเธอทั้งสองมีห้องส่วนตัวกันคนละห้อง จึงเข้าสู่ช่วงเวลาส่วนตัวของแต่ละคน

"สบายจัง อิ่มแล้วก็ง่วงนอน" นลินบ่นไปบ่นมากับตัวเองแล้วหลับตา เวลาผ่านไปไม่กี่วินาทีเธอก็หลับสนิท

ใช่...เธอหลับสนิท แต่ปลายเตียงของเธอกลับมีบางอย่างยืนมองเธอหลับอยู่ แสงสีแดงรูปร่างคล้ายกับคนกำลังจับจ้องอยู่ที่นลินและอยู่ในท่ายืนแบบนั้นนานจนค่อย ๆ เปลี่ยนรูปร่างเป็นคนที่อาบไปด้วยเลือดของตนเองและยื่นมือที่เปื้อนไปด้วยน้ำเลือดน้ำหนองมาจับที่ข้อเท้าของนลิน

"หยุดนะ" เสียงของนับดาวดังห้ามเจ้าวิญญาณเร่ร่อนที่ตามนลินกลับบ้านมา วิญญาณอาบเลือดตาโปนสวมใส่เสื้อผ้าขาดวิ่นหันกลับมามองนับดาวด้วยสายตาโกรธเคือง

นับดาวหลับตาและส่งบุญให้เจ้าวิญญาณเร่ร่อน และวิญญาณนั้นได้เปลี่ยนรูปร่างเป็นผู้หญิงที่สวมใส่เสื้อผ้าสะอาด ใบหน้าเกลี้ยงเกลาไร้บาดแผล และปล่อยมือจากข้อเท้าของนลินจากนั้นก็หายตัวไป

ภายในห้องที่เงียบสงบมีแต่เสียงพลิกตัวไปมาของนลิน อาจเป็นเพราะเธอไม่สบายตัวบางอย่าง จึงทำให้นับดาวเดินเข้าไปใกล้เพื่อดูข้อเท้าที่วิญญาณเร่ร่อนตนนั้นได้จับ สิ่งที่เห็นเป็นรอยมือที่ดำคล้ำเล็กน้อยแต่นั่นไม่ใช่ปัญหาสำหรับนับดาว

นับดาวได้ลูบ ๆ บริเวณร่องรอยที่วิญญาณตนนั้นทิ้งไว้ เพียงไม่นานร่องรอยที่ปรากฏบนผิวของนลินค่อย ๆ จางหายไปและมาพร้อมกับเสียงกรนของนลินบ่งบอกว่าเจ้าตัวกำลังหลับสบาย

"สบายเชียวนะ ไอ้ตัวแสบ" นับดาวยิ้มน้อย ๆ และออกจากห้องไปอย่างเงียบ ๆ

เช้าวันใหม่มาถึง นลินตื่นตั้งแต่ตีห้ารู้สึกสบายตัวแปลกๆ ทั้ง ๆ ที่เมื่อคืนเหมือนกับฝันร้ายแต่เธอจำไม่ได้ว่าฝันว่าอะไร

"อ้าวพี่นับดาวยังไม่ตื่นอีกเหรอ" นลินขมวดคิ้วน้อย ๆ เอียงคอไปมาอยู่หน้าห้องของนับดาว เธอแปลกใจว่าทำไมนับดาวยังไม่ตื่นเสียที ปกติแล้วเวลานี้ต้องเห็นนับดาวตื่นมาออกกำลังกายก่อนไปทำงานแทบทุกวันแต่วันนี้ไม่ มันน่าแปลก

"พี่ไม่สบายหรือเปล่านะ" อยากเคาะประตูและไขเข้าไปดูแต่ไม่กล้าเพราะเกรงใจ ถึงยังไงเวลาทำงานของเราสองคนไม่ตรงกันอยู่แล้ว เธอต้องตอกบัตรก่อนเวลา 8.00 น. แต่พี่นับดาวไม่ใช่

"พี่ดาว หนูไปทำงานก่อนนะ มีอะไรโทรหานะคะ" ตะโกนหน้าประตูเพื่อคนในห้องจะได้ยินและรับรู้ว่าเธอไปทำงานแล้ว

หลังเลิกงาน นลินแวะเข้าโรงอาหารของบริษัทและสั่งเมนูที่นับดาวชอบแต่เธอกลับรู้สึกแปลก ๆ กับคำพูดของแม่ค้า

"หนูมาอยู่ใหม่ใช่ไหม ป้าไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน"

"ใช่ค่ะ มาอยู่ได้หลายอาทิตย์แล้ว"

"หนูพักที่ไหน"

"พักที่บ้านพักข้างหลังคลินิกของบริษัทค่ะ บ้านหลังท้ายสุด สุดซอย B ค่ะ"

"ห๊ะ...หนูพักที่บ้านหลังนั้น"

"ค่ะ"

"แล้ว...แล้วอยู่ได้ไหม"

"อยู่สบายค่ะ ไม่มีปัญหาอะไรนะคะ" นลินงงกับคำถาม

"งั้นเหรอ...อืม ๆ ดีแล้วหนู" แม่ค้าก้มหน้ารีบตักอาหารยื่นไปให้นลินแล้วหันกลับไปทำงานของเธอต่อ ยิ่งทำให้นลินยิ่งงงหนักกว่าเดิม

นลินเดินกลับบ้านพักตลอดทางเธอก็คิดสงสัยกับท่าทางและคำถามของแม่ค้า แต่เธอก็สลัดทุกอย่างทิ้งไปหมดเมื่อเห็นนับดาวยืนกวักมือเรียกให้เธอเข้าไปหา

"พี่ดาว วันนี้ลินซื้อกับข้าวของโปรดพี่ มากินกันเถอะ" นลินฉีกยิ้มกว้างและดีใจที่นับดาวดูปกติไม่ได้ป่วยอย่างที่เธอคิด สงสัยเมื่อเช้าคงนอนตื่นสาย

เวลาผ่านไปหลายเดือนนลินกับนับดาวก็ได้ใช้ชีวิตตามปกติ อาจจะมีบ้างที่นลินแปลกใจกับท่าทางแปลก ๆ ของคนในบริษัทหรือท่าทางของคนที่เดินผ่านหน้าบ้านพักของเธอ แต่เธอไม่อยากคิดอะไรมากจนกระทั่งทุกอย่างถูกเปิดเผย

ในห้องน้ำหญิงของบริษัทมีเด็กฝึกงานใหม่และพนักงานเก่าแก่กำลังพูดคุยกันขณะที่เธออยู่ในห้องน้ำ

"พี่ หนูเห็นบ้านพักท้ายซอย B แปลก ๆ ยังไงไม่รู้ค่ะ อธิบายไม่ถูก"

"เราเห็นอะไร"

"ก็ตอนกลางคืนจะมีนางพยาบาลมานั่งที่ม้าหินรอใครสักคน หนูจะไม่แปลกใจถ้าตอนนั้นมันหัวค่ำแต่นี่มันเที่ยงคืนแล้วนะคะ ใครบ้าที่ไหนจะมานั่งกลางคืนดึก ๆ แถมใส่ชุดพยาบาลด้วยนะ"

"กลัวผีไหม"

"อะไรกันค่ะ"

"พี่ถามว่าเรากลัวผีไหม"

"กลัวสิ"

"ถ้ากลัวก็อย่าไปสนใจบ้านหลังนั้น ไปทำงานได้แล้ว"

การสนทนาสิ้นสุดลงแต่หัวใจที่เต้นตึกตักของนลินกับเหงื่อที่เริ่มผุดออกมาตามหน้าผาก เมื่อได้ฟังเรื่องราวจากคนที่เห็นทำให้นลินนึกถึงพี่นับดาวขึ้นมาทันที เธอรู้สึกกลัวและไม่อยากจะเชื่อถ้าไม่ได้พิสูจน์ด้วยตัวของเธอเอง

หลังเลิกงานวันนั้นเธอตรงดิ่งกลับบ้านพักเพื่อพิสูจน์ว่านับดาวเป็นผีอย่างที่เธอเข้าใจหรือไม่ แต่ทว่ากลับบ้านมาคราวนี้นับดาวไม่อยู่ที่บ้านหลังนี้อีกแล้ว ไม่ว่าข้าวของของนับดาวที่เธอมักจะเห็นนับดาวใช้ทุกวันก็ไม่มี อย่างกับไม่มีใครอยู่ในบ้านหลังนี้นอกจากเธอ

นลินรีบเก็บข้าวของทั้งหมดและโทรขอไปพักกับเพื่อนที่แผนกเพื่อไปตั้งหลักก่อนหาที่อยู่ใหม่ เมื่อเธอก้าวขาและไม่กล้าหันกลับมามองเพราะความกลัว แต่ทว่านับดาวในชุดพยาบาลได้ปรากฏตัวขึ้นในบ้านและกำลังมองนลินเดินหายลับสายตาด้วยสีหน้าที่แสนเศร้า

"ขอบคุณนะลิน เธอทำให้ฉันเหมือนมีชีวิตใหม่อีกครั้ง"