เช่นเดียวกับทุกคนที่กำลังกลัวในสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น ทันใดนั้นเสียงตะโกนก็ดังมาจากทางด้านหนึ่ง

“พวกแกเป็นใครกันฮะ ถึงได้กล้ามาทำเรื่องบัดซบที่นี่! ไม่เห็นซุนเย่หัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยคนนี้อยู่สายตาซินะ เด็กๆ! จับตัวพวกมันเอาไว้ ฮึพวกแกไม่รู้จักความกลัวกันซินะ!”

หลังจากที่ตะโกนออกไป ทุกคนก็ได้เห็นใบหน้าของซุนเย่ที่โผล่ออกมาจากด้านข้างของทางเดิน ด้านหลังของเขายังมีทีมเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยตามมาด้วย

ตอนนี้ใบหน้าของพวกเขาเหมือนกับเสือที่กำลังจะได้ตะครุบเหยื่อ พวกเขาจับจ้องมาที่คนกลุ่มนี้ หลังจากได้ยินเสียงตะโกนของซุนเย่พวกเขาก็เข้าไปจับคนกลุ่มนั้นทันที ชายกลุ่มนี้เหมือนกับเสือที่หิวโหยที่กระโจนเข้ามาตะครุบคนกลุ่มนี้ พวกเขาแต่ละต่างเข้าจับกุมคนพวกนั้นได้อย่างรวดเร็ว

ที่จริง ตั้งแต่เรื่องนี้เกิดขึ้น ซุนเย่และคนของเขาได้เข้ามาถึงยังที่เกิดเหตุนานแล้ว หลังจากนั้น ซุนเย่ก็พบว่าคนกลุ่มนี้ได้เข้าปะทะกับฮงเหมยที่โถงทางเดิน ขณะนั้น ซุ่นเย่จึงรีบพาคนของเขาวิ่งมายังสถานที่ที่ฮงเหมยอยู่ทันที

แต่แล้ว สิ่งที่ซุนเย่คิดไม่ถึงคือ ช่วงเวลาที่ตัวเองรีบพาคนมายังห้องทำงานของฮงเหมยนั้น เขากลับไม่รู้ว่าซ่งลุ่ยเข้ามาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ตั้งแต่ตอนไหน

หลังจากที่ซุนเย่มาถึงจุดเกิดเหตุ ก็พบว่าซ่งลุ่ยมายืนอยู่ข้างๆฮงเหมยแล้ว เวลานั้นเขารู้สึกโมโหขึ้นมาทันที เขาอดไม่ได้ที่จะคิดขึ้นมาในใจอย่างเดือดดาล ดีนักนะซ่งลุ่ย ที่แท้แกก็เดินนำหน้าฉันไปหนึ่งก้าว งั้นแกก็แก้ไขเรื่องนี้เองก็แล้วกัน ฉันกำลังเหนื่อยอยู่พอดี!

หลังจากที่ซุนเย่คิดถึงตรงนี้เขาก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาอย่างเย็นชา

ซุนเย่หยุดคิด เขาแอบพยักหน้าให้ตัวเอง ใช่ ตัวเองจะทำแบบนี้แหละ เขาตัดสินใจ ส่งสัญญาณมือให้กับลูกน้องเพื่อเป็นการบอกให้หยุด พวกเราจะซ่อนตัวอยู่ที่นี่ หลังจากที่จัดการทุกอย่างเรียบร้อย ซุนเย่จึงหามุมเล็กๆและล้มตัวลงอย่างผ่อนคลาย จากนั้นเขาก็เฝ้ามองดูสถานการณ์ด้วยสีหน้าที่จริงจัง

แต่ขณะที่เขาทำแบบนี้ มันก็มีอยู่หลายครั้งที่ซุนเย่เองก็อยากพุ่งตัวออกไป เพราะหลายครั้งนั้นต่างเป็นสถานการณ์ที่ฮงเหมยตกอยู่ในอันตราย แต่ทุกครั้งที่เขาอยากพุ่งออกไป ซุนเย่ก็เห็นซ่งลุ่ยที่อยู่ข้างตัวฮงเหมยตลอด และแล้วความโกรธก็ปรากฎขึ้นในใจของเขา

ดังนั้นเขาจึงห้ามใจที่อยากพุ่งออกไปของตัวเองไว้ บังคับให้ตัวเองนั่งลงอย่างเดิม และรอดูสถานการณ์ต่อไป

แต่ในช่วงเวลาคับขัน !!

เมื่อซุนเย่เห็นว่าฮงเหมยกำลังจะถูกคนด้านหลังที่ตามมาจับตัวได้ ซุนเย่ก็ทนไม่ได้อีกต่อไป เขาตะโกนเสียงดัง ให้ลูกน้องเขาตัวเองเข้าไปทันที จากนั้นตัวเองก็ค่อยพุ่งออกไป หลังจากที่ซุนเย่เข้ามายังที่เกิดเหตุ เขาก็มอบทุกสิ่งทุกอย่างให้ลูกน้องจัดการ ส่วนตัวเองนั้นเดินผ่านซ่งลุ่ยด้วยความรวดเร็ว เพื่อตรงเข้ามายืนหยุดอยู่ที่ตรงหน้าฮงเหมย เขาพูดกับฮงเหมยด้วยสีหน้าสอพลอ

“เธอไม่ได้ตกใจใช่ไหม บาดเจ็บตรงไหนรึป่าว”

ในเวลานั้นเขาทั้งพูด และมองสำรวจไปทั่วตัวของฮงเหมย

เมื่อฮงเหมยเห็นซุนเย่ เธอก็ไม่คิดอะไรมากนัก ตอบกลับซุนเย่ทันที

“ไม่เป็นอะไร สบายดีน่า ฉันจะบาดเจ็บได้ไง นายไปดูซ่งลุ่ยก่อนเถอะ!”

ขณะที่พูด เธอก็มองผ่านตัวซุนเย่ไป จากนั้นเธอก็เดินเข้ามาหาซ่งลุ่ย เมื่อซุนเย่เห็นฮงเหมยเมินใส่ตัวเองเขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกอึดอัดใจ ช่วยไม่ได้ ใครใช้ให้อีกฝ่ายมีตำแหน่งสูงกว่าตัวเองล่ะ

หลังจากนั้นซุนเย่ก็เดินตามฮงเหมย พวกเขาเดินมาทางที่ซ่งลุ่ยอยู่ จากนั้นก็หยุดยืนอยู่ที่ข้างตัวซ่งลุ่ย พบว่าตอนนี้ซ่งลุ่ยกำลังนั่งทับหัวหน้าคนนั้นอยู่ เขาทับร่างของหัวหน้าคนนั้นจนแน่นสนิทพื้น ตอนนี้ตัวของชายคนนั้นไม่อาจขยับเขยื้อนได้เลย เมื่อเห็นอย่างนั้นซุนเย่รู้สึกมีความสุขขึ้นมาทันที

นี่มันได้ผลงานฟรีๆ ไม่ต้องทำอะไรเลยสักนิด!

จากนั้นเขาจึงรีบทักทายชายคนนั้น ว่า

“เด็กๆมานี่เร็ว ที่นี่ยังมีอีกหนึ่งคน! มาเร็วๆหน่อย!”

เขาไม่เอ่ยชื่อของซ่งลุ่ยออกมาสักนิด นอกจากนี้น้ำเสียงที่เขาใช้ยังมีทั้งความรีบร้อนและความตื่นเต้นปนอยู่!

ตอนนี้ซุ่งลุ่ยจึงรู้สึกรำคาญขึ้นมาเล็กน้อย ที่จริงวินาทีที่แผนการของตัวเองสำเร็จ ตัวเองทั้งรู้สึกตื่นเต้นและดีใจมาก คิดว่าในที่สุดตัวเองก็ทำสำเร็จแล้ว แต่คิดไม่ถึงว่าเวลาพึ่งผ่านไปไม่นานตัวเองก็ถูกซุนเย่มาแย่งชิงผลงานไปซะอย่างนั้น

ไม่ว่าจะเป็นใคร ถ้าถูกคนอื่นแย่งผลงานไป อารมณ์ก็ย่อมไม่ดีกันทั้งนั้นแหละ ดังนั้นซ่งลุ่ยเองก็เช่นเดียวกัน ตอนนี้ความโกรธกำลังเกิดขึ้นในใจของเขา ใบหน้ายังเผยให้เห็นความโกรธ

ดังนั้นตัวเองจึงใช้น้ำเสียงเย้ยหยันเล็กน้อยพูดกับซุนเย่

“หัวหน้าซุน เวลาที่คุณมาถึงนี่มันช่างดูประจวบเหมาะจังเลยนะ ผมซ่งลุ่ยเองก็ไม่ได้เขียนอะไรไว้สักคำด้วยซิ”

หลังจากพูดจบเขาก็แกล้งทำมือคารวะให้เขา ในเวลาเดียวกันเขายังใช้ดวงตาจับจ้องไปที่ซุนเย่ อยากจะรู้จริงๆเขาจะตอบกลับตัวเองอย่างไร

หลังจากที่ซุนเย่ได้ยินซ่งลุ่ยพูดแบบนั้น จู่ๆสีหน้าเขาก็ดูผิดปกติไป แต่ในพริบตาเดียวมันก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม และไม่ได้ทำท่ารำคาญซ่งลุ่ย เขาหันไปพูดกับลูกน้องที่อยู่ข้างๆ

“เอ๊ะ เจ้าหนู นายรู้รึป่าวว่า ถ้าขอทานคนหนึ่งได้ใส่ชุดมังกรขององค์ชายแล้วเขาคนนั้นจะเปลี่ยนไปอย่างนั้นไหม ฉันว่ายังไงเขาก็น่าจะยังเป็นขอทานอยู่นะ!”

เมื่อพูดจบเขาก็หัวเราะฮ่าๆ ส่วนลูกน้องที่ซุนเย่พูดด้วยนั้นยังคงยืนงงอยู่เหมือนเดิม ตอนนี้ในสมองของเขามีแต่หมอกหนาอยู่ในหัว แต่หลังจากที่ตัวเองเห็นว่าเจ้านายหัวเราะ แม้ว่าตัวเองจะไม่รู้ว่ามันหมายความว่าอะไร แต่ตัวเองก็รู้ว่ามันไม่ได้ผิดอะไร ดังนั้นเขาจึงหัวเราะตามหัวหน้าของตัวเอง

หลังจากหัวเราะเสร็จ ดูเหมือนว่าซุนเย่จะคิดอะไรออก เขาเงยหน้าขึ้นมา และพูดกับซ่งลุ่ย

“ผู้ช่วยซ่ง ผมไม่ได้หมายถึงคุณนะครับ! คุณอย่าคิดมากนะ!”

เมื่อพูดจบ เขาก็ดูเหมือนฝืนยิ้มกว้างให้กับตัวเอง หลังนั้นเขาก็หัวเราะเสียงดังอีกครั้ง!

ตอนนั้นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคนอื่นๆเมื่อได้ยินสิ่งที่ซุนเย่คุยกับซ่งลุ่ย พวกเขาจึงหันมามองซ่งลุ่ย จากนั้นก็หันไปมองซุนเย่ที่กำลังหัวเราะออกมาเสียงดัง พวกเขาเหมือนเข้าใจอะไรบางอย่าง

ดังนั้นพวกเขาจึงหัวเราะออกมาตามที่ซุนเย่ทำ!

ส่วนทางด้านซ่งลุ่ยเมื่อได้ยินซุนเย่พูดกับตัวเองเช่นนั้น ใจของเขาก็รู้สึกโกรธหนักกว่าเดิม ซ่งลุ่ยไม่ได้โง่ ทำไมเขาจะไม่เข้าใจความหมายที่ซุนเย่ต้องการสื่อถึงไม่ออกล่ะ

เขากลับมากำมือแน่นอีกครั้ง เขามองหน้าซุนเย่ด้วยสีหน้าที่โกรธเคือง แต่ตัวเองกลับไม่พุ่งเข้าไปต่อยซุนเย่ เพราะตอนหลังซุนเย่ได้พูดประโยคนั้นออกมา นั้นเป็นการพูดให้ตัวเองและคนอื่นๆได้ยิน เขาบอกว่าไม่ได้หมายถึงตัวเอง บอกให้ตัวเองไม่ต้องคิดมาก ในเมื่อเขาก็พูดออกมาแบบนี้แล้วทำไมตัวเองต้องไปต่อยเขาด้วยละ นี่ไม่ได้เห็นชัดหรอว่าตัวเองร้อนตัวจนไปทำร้ายเขาน่ะ ดังนั้นตัวเองจึงทำได้เพียงอดทนกับความเจ็บปวดนี้เท่านั้น!

ในความเป็นจริงทางฝั่งของซุนเย่เองก็จับตาดูการเคลื่อนไหวของซ่งลุ่ยอยู่อย่างลับๆ ความหมายที่เขาพูดประโยคนี้ก็คือตัวเองกำลังเยาะเย้ยซ่งลุ่ย และยังไม่ทำให้ซ่งลุ่ยโมโหจนสามารถต่อยเขาได้ ทำให้เขาได้ลิ้มรสกับความทุกข์ทรมานที่ไม่อาจทำอะไรได้

แต่ถ้าซ่งลุ่ยไม่อาจสะกดอารมณ์โมโหที่อยู่ในใจไว้ได้และก็เข้ามาทำร้ายตนเองละก็ งั้นต่อไปชายคนนี้ก็จะไม่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นเสือที่ร้ายกาจอีกแล้ว!

คิดไม่ถึง ผลของการสังเกตนั้นกลับอยู่เหนือความคาดหมายของซุนเย่ ซ่งลุ่ยอดกลั้นอารมณ์โกรธของตัวเองไว้ได้ ไม่ได้เข้ามาทำร้ายตัวเอง มันทำให้ซุนเย่รู้สึกช็อคมาก

เขาอดไม่ได้ที่จะมองซ่งลุ่ยด้วยสายตาที่ชื่นชม คิดไม่ถึงขนาดตัวเองกล่าวคำพูดที่ไม่น่าฟังแบบนั้นออกไป เขายังจะสามารถอดทนได้อีก และในสถานการณ์ที่มีคนเยอะขนาดนี้ และคนพวกนี้ก็ยังกำลังหัวเราะเยาะเขาอยู่ด้วย แต่เขากลับอดทนได้เนี่ยนะ แต่ก่อนตัวเองดูถูกเขามากไปจริงๆ!