โรงเรียนมัทธยมสหลักษณ์

เป็นโรงเรียนที่มีชื่อเสียงพอสมควรในเขตนี้

ตึกและอาคารเรียนก็ใหญ่โต

มีทั้งสนามกีฬาและอุปรณ์

อำนวยความสะดวกครบครัน

.

แต่ผมนั้นไม่ค่อยจะมีโอกาส

ได้ใช้มันสักเท่าไหร่

เพราะผมน่ะ...

.

จิ้ว!! ตูมมมม!!

"ฉันจะลงทัณฑ์พวกแกด้วยลำแสงพิฆาตรมาร! "

.

"เฮ้ยอ้วน!! มึงได้ตัวนี้แล้วเหรอวะ!

สายเปย์จริงๆ เลยนะ! "

.

"แหะๆ! กูทุ่มสุดตัวเลยนะเว้ย!

ค่าขนมทั้งเดือนเลย แดกเกลืออิ่มสัด! "

"เออๆ! ระวังผอมนะมึงไอ้ห่า! "

.

ใช่แล้วครับ... ผมชื่ออ้วน

และตัวอ้วนตามชื่อนั่นแหละ

ผมสูง 183 แต่น้ำหนักก็ปาไป 120

ทำให้มีรูปร่างคล้ายๆ กับหมีควายตัวใหญ่ๆ

ที่ยังพอดูดีก็เพราะว่ามีเชื้อขาวตี๋

ใส่แว่นกรอบเท่ห์ดีมีราคานิดหน่อย

เพราะบ้านผมค่อนข้างมีฐานะ

และผมก็เอาเงินเหล่านั้นมาเปย์กาชา...

แต่มันก็เป็นเงินค่าขนมของผม

คงไม่หนักหัวใครหรอกใช่มั้ย?

.

"อ้าว!! อ้วน!

มาแต่เช้าทุกวันเลยนะ! อิอิ! "

.

ที่มาทักผมคนนี้คือวินนี่

ผมไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมสาวๆ สมัยนี้

ต้องใช้ชื่อเล่นสองพยางค์กัน

แต่สาวสวยน่ารักอย่างวินนี่

จะใช้กี่พยางค์ก็ไม่มีปัญหาหรอกครับ!

.

เธอเป็นสาวม.5

ที่สวยล้ำหน้าเพื่อนๆ ไปเยอะมาก

โดยเฉพาะนมใหญ่ขนาดคัพเอฟนั่น

มันดันเสื้อขาวม.ปลายรัดติ้วเห็นเป็นก้อน

จนชายหนุ่มทั้งหลายที่มองเห็น

ต้องจ้องเป็นตาเดียวเชียวล่ะ!

.

ผมสีดำน้ำตาลไฮไลท์ปลิวสยาย

ใบหน้าของวินนี่สวยแบบเกาหลี

มีเสน่ห์น่าหลงไหล

เธอเองก็แต่งหน้าแนวๆ นั้น

และบอกกับผมว่ากำลังเป็นเด็กฝึก

ของค่ายเพลงค่ายหนึ่งด้วยล่ะ!

.

ลาลาลาล้า!

.

วินนี่มักจะดูมือถือ

และฮัมเพลงเกาหลีทุกๆ เช้า

เธอบอกว่าต้องฝึกเต้น

ฝึกร้องอย่างหนักเพื่อรอวันเดบิวท์

และผมได้เห็นใบหน้า

ที่ตั้งใจแน่วแน่ของเธออย่างใกล้ๆ

เพราะพวกเรานั่งอยู่ข้างกัน

ในฐานะเพื่อนสนิท!

.

เฮ้? อะไร? ไม่เชื่อผมรึไง?

.

สำหรับประเทศนี้ พอเริ่มเรียนม.ปลาย

อาจารย์ก็จะเริ่มคุมนักเรียนไม่อยู่

หรือไม่ก็ไม่อยากจะคุมแล้วซะมากกว่า

.

พวกเราจึงเริ่มจัดโต๊ะ

ตามใจตัวเองเป็นแถวยาวพรืด

และการที่เธอนั่งข้างผมนั่น

มันไม่ได้บังเอิญหรอกนะครับ!

.

"เฮ้วินนี่! การบ้านรายงานเธอเสร็จรึยัง! "

"เสร็จแล้วสิ! ใช่มั้ยอ้วน! "

"เอ๋!! เสร็จแล้วสิ! คิดว่าผมเป็นใครกัน?

ผมคืออ้วนนะ! ฮ่าๆ ๆ ๆ!! "

.

หมับ! อุ๊!

.

เธอจับแก้มของผมด้วย!

"จ้าๆ ๆ! ขอบใจนะอ้วนเพื่อนรัก! "

.

รอยยิ้มของวินนี่น่ารักเสมอ

เนื่องจากเธอต้องซ้อมการแสดง

ก็เลยไม่มีเวลาทำรายงาน

เธอจึงขอให้ผมช่วยในฐานะเพื่อนรักไงล่ะ!

.

"วินนี่ไปกินข้าวกัน"

"จ้า! ไปกันกร!

วินนี่ไปก่อนน้าอ้วนเพื่อนรัก! "

"อื้อออ!! "

.

กรคนนั้นเป็นเพื่อนร่วมชั้นที่นั่งข้างเธออีกฝั่งหนึ่ง

หมอนั่นเป็นนักกีฬาบาส โคตรเท่ห์โคตรหล่อ

เขาสนิทกับวินนี่กว่าผม

แต่นั่นมันก็ไม่ใช่เรื่องจะมานั่งอิจฉา

เพราะผมไม่ได้ใกล้เคียงกับว่า

จะได้ครอบครองวินนี่อยู่แล้วนี่?

.

ต๊อกๆ

.

แล้ววินนี่ก็เดินออกจากห้องไปกับกร

บั้นท้ายของวินนี่ที่ส่ายเด้งไปมา

ในชุดกระโปรงจีบกรมท่านั่น

สวยน่ามองชะมัด...

ผมชอบทุกอย่างที่วินนี่เป็นซะเหลือเกิน!

.

"น่าสมเพช..."

"เอ๋? "

.

และยัยคนที่พูดแขวะ

ขัดอารมณ์ผมคนนี้คือยัยฝ้าย

เธอมัดผมหางม้าเรียบร้อย และใส่แว่นตากลมๆ

นมเธอใหญ่คัพดีสมส่วนกับรูปร่าง

ไม่แต่งหน้าทาปาก หน้าตาจึงดูเรียบๆ ไม่โดดเด่น

แต่โครงหน้าของเธอก็นับว่าดีเลยเชียวล่ะ

นิสัยของเธอมีความเป็นผู้ใหญ่มากๆ

และเป็นเด็กเรียนดีคนหนึ่ง

.

เธอนั่งติดกันกับผมอยู่ทางข้างซ้าย

ตั้งแต่ผมจำความได้

ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็มักจะมีเธออยู่ใกล้ๆ

คอยมาแขวะด่าว่าผมอยู่เรื่อยๆ

มันน่ารำคาญเหลือเกิน...

โดยเฉพาะครั้งนี้ คำว่าน่าสมเพชนั่น

ผมจำไม่ได้ว่าเราสนิทกัน

ขนาดที่เธอจะมาด่าผมแบบนั้น

ได้ตั้งแต่เมื่อไหร่?

.

"เธอมีปัญหาอะไรกับเรามากมั้ยฝ้าย?

ทำไมต้องมาคอยแขวะเราอยู่เรื่อย? "

.

"ก็นายมันน่าสมเพชจริงๆ นี่

เอาแต่เล่นเกมไม่สนโลกจนไม่มีเพื่อน

ข้อนั้นฉันไม่ว่าอะไร แต่ที่นายไปตาม

เป็นคนใช้ให้ยายวินนี่ต้อยๆ

มันน่าสมเพชมากมายจนฉันทนไม่ไหว! "

.

"หา? ตามเป็นคนใช้อะไร?

เพื่อนก็ต้องช่วยเพื่อนอยู่แล้ว

อีกอย่างฉันกับวินนี่เป็นเพื่อนรักกัน

ฉันช่วยเธอแล้วมีความสุข

ไม่เห็นจะหนักหัวคนอื่นตรงไหน?! "

.

ผมเริ่มขึ้นเสียงใส่ฝ้าย

ซึ่งเธอก็เริ่มหน้าบูดใส่ผมเช่นกัน!

.

"เพื่อนรัก? เฮอะ!

นายคนเดียวน่ะสิที่คิดว่ายัยนั่นเป็นเพื่อนรัก

ยัยนั่นคิดกับนายแบบไหนนายรู้ตัวบ้างรึเปล่า

เอาแค่ฉันหรือคนอื่นในห้อง

เห็นนายเป็นแค่ทาส

หรือคนใช้ของเธอเท่านั้นแหละ!

ยัยนั่นมันตอแหลหลอกใช้นาย

ทำไมนายถึงได้โง่แบบนี้นะ? "

.

"หา? อย่ามาว่าวินนี่นะ!!

ที่เธอต้องให้ฉันช่วยทำการบ้านหรือรายงานบ่อยๆ

เพราะเธอเตรียมตัวเป็นนักร้องเกิร์ลกรุ๊ป

ต้องซ้อมเต้นซ้อมร้องเพลงหรอก! "

.

"แล้วนายก็เชื่อเหรอ? "

"ทำไมฉันต้องไม่เชื่อล่ะ? "

.

"นายมีเฟสเธอหรือเปล่า? "

"หา? เธอไม่รู้รึไงว่าวินนี่ไม่เล่นเฟส!

เธอมีแต่ไลน์ที่คุยกับฉันประจำเท่านั้นแหละ! "

.

"โอ๊ยยยย! ฉันไม่อยากจะเชื่อเลย

ทำไมนายถึงได้โง่จนไร้ยาจะเยียว

ขนาดนี้กันนะ?! "

.

ผมไม่เข้าใจว่าทำไมฝ้าย

ต้องด่าผมแรงขนาดนั้นด้วย

เพราะผมเองก็ไม่ค่อยได้เล่นเฟซเท่าไหร่...

พวกคุณคงนึกได้ว่า สำหรับคนที่ไม่ได้หน้าตาดี

หรือมีจุดเด่นพิเศษอะไร

เฟซมันก็ไม่ได้น่าเล่นเท่าไหร่นัก

.

โพสต์อะไรไปก็ไม่มีคนสนใจ

และยิ่งในนั้นไม่มีวินนี่

เลื่อนดูอะไรไปก็ไม่มีสิ่งที่ผมสนใจ

ผมก็เลยเลิกเล่นและเล่นแต่เกมดูอนิเมะไปเท่านั้น

แต่พอฝ้ายพูดแบบนั้น... ผมก็ชักจะสนใจขึ้นมา...

.

"เธอมีหลักฐานอะไรก็เอาออกมาโชว์สิ!

เอาแต่ด่าฉันเพื่ออะไร?

ความจริงฉันไม่เข้าใจด้วยซ้ำ

ว่าทำไมเธอต้องมาคอยจ้ำจี้จ้ำชัยฉันด้วย?

ให้กินน้อยๆ มั่งล่ะ ให้ออกกำลังกายบ้างล่ะ?

ฉันมันคนไม่มีเพื่อนไม่สนโลก

แล้วเธอจะมานั่งสนใจฉันทำไม?!

หรือเธออิจฉาวินนี่ที่เค้าสวยกว่า

มีคนคอยช่วยคอยดูแล ถึงต้องมาแขวะฉัน

แถมชิ่งกระทบวินนี่แบบนั้นน่ะ?!! "

.

ผมโพล่งออกไปอย่างใส่อารมณ์

แทนที่จะแค่ถามตรงๆ จากประโยคแรก

แต่ความคุกรุ่นของอารมณ์ที่สะสม

และความโง่เขลาของการเป็นเพียงวัยรุ่น

มันทำให้ผมพูดจาเลอะเทอะ

จนหลุดประเด็นไปไกล!

.

อึก!! กรอดดด!

.

เฮือออกกก!!

.

สีหน้าที่ฝ้ายแสดงออกมานั่น

ทำให้ผมรู้สึกผิดในใจอย่างมหันต์!

พวกเราอยู่โรงเรียนอนุบาลและประถมเดียวกัน

จนมาถึงชั้นมัทธยมตอนนี้

ผมรู้จักเธอมานาน... นานกว่าวินนี่มากนัก

.

"เออ!! มันก็แค่เพราะฉันรู้จักนายตั้งแต่เด็ก

ก็เลยไม่อยากให้นายกลายเป็นเจ้าโง่เท่านั้น!

แต่พอแล้วล่ะ!! ฉันพอแล้ว!!

เชิญนายโง่ให้พอใจเลย!!

ฉันจะไม่ยุ่งเรื่องของนายอีกแล้ว!! "

.

ฝ้ายระเบิดอารมณ์ออกมาอย่างรุนแรง

เราไม่ค่อยมีเรื่องกันแบบนี้สักเท่าไหร่

แม้ว่าพวกเราจะไม่ค่อยได้สนิทอะไร

เพราะผมเป็นโอตาคุติดเกมติดอนิเมะไม่สนโลก

แต่ผมก็จำไม่ได้ว่าเคยทำร้ายจิตใจเธอ

ครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่กัน???

.

"ฝะ...ฝ้ายเดี๋ยว...เราขอโทษ..,"

.

คำพูดนั้นมันช้าไปราวห้านาทีได้...

ฝ้ายลุกหนีจากข้างๆ ผมไปตั้งแต่พูดจบประโยค...

แต่ผมก็เพิ่งจะกลั่นคำพูดนั้น

ออกมาจากสติที่งงๆ เบลอๆ ได้...

.

เพื่อนๆ ในห้องที่ไม่เคยใส่ใจเรื่องของผม

ก็แค่หันมาดูนิดหน่อย แล้วก็ไม่ได้สนใจอะไร

หรืออาจจะเอาไปนินทา แต่ว่าผมไม่เคยสนเรื่องแบบนั้น

ทว่าเรื่องที่พูดจาทำร้ายจิตใจฝ้ายนั่น

มันกำลังฝังใจผมลงไปลึกมากและรุนแรง

อย่างไม่เคยรู้สึกมาก่อน...