ผมที่กำลังวิ่งหนีอย่างสุดชีวิตตอนนี้ผมไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรกับทุกอย่างได้แต่คิดว่า

"นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน"

หลายเดือนที่ผ่านมานี้มีแผ่นดินไหวเกิดขึ้นในหลายๆที่แต่ผมไม่ค่อยได้สนใจอะไรเพราะมันบ่อยจนชินเริ่มแล้วและผมก็ยังมีงานที่ล้นมือที่ต้องทำอยู่อีกเต็มไปหมดถึงงานมันจะน่าเบื่อและไม่ค่อยคุ่มกับเงินที่ได้มาแต่ก็ต้องจำใจทำเพราะตอนนี้ผมอยู่ในยุคที่งานมีมากมายแต่เงินนั้นหายากประมาณว่ามีแต่งานที่ทำแล้วไม่คุ้มค่าแรงแต่ถ้าไม่ทำก็ไม่มีกินและคนส่วนใหญ่ในตอนนี้เป็นชนชั้นแรงงานเกือบทั้งหมด..

ไคลด์"เพราะอย่างนี้ถึงจำเป็นต้องทำหรออ่าาา"

แจ็ค"บ่นอีกแล้วหรอไคลด์บ่นไปทุกวันมันก็ไม่ได้อะไรขึ้นมาหรอกนะ"

แจ็คตบไปที่บ่าไคลด์

ไคลด์"เงียบไปเลยแจ็คก็คนมันเบื่อจริงๆนี่หว่าทำไงได้"

แจ็คเป็นเพื่อนที่ทำงานกับไคลด์ทั้งคู่ค่อนข้างสนิทกันประมาณหนึ่ง

ไคลด์"ก็ได้แต่คิดล่ะนะแต่ว่าใช้ชีวิตแบบนี้มันไม่ดูน่าเบื่อไปหน่อยหรอ..."

แจ็ค"ฮ่าๆๆๆทำไงได้ละ"

ระหว่างนั้นก็เกิดแรงสั่นสะเทือนขึ้น[สั่นๆ]

แจ็ค"เอาอีกแล้วๆ"

มีรายงานว่าเกิดแผ่นดินไหวขึ้นใกล้กับที่ทำงานผมพวกเราเลยต้องหยุดการทำงานแล้วออกมาด้านนอก ถึงมันจะไม่รุนแรงนักก็ตามและที่ดูเป็นปกติไม่มีการแตกตื่นเพราะมันเกิดขึ้นบ่อยๆ

ไคลด์"ดีจริงๆเลยนะตอนที่ได้พักในเวลางานเนี้ย"

ไคลด์และแจ็คเดินคุยกันจนมาถึงที่ปลอดภัยตามปกติ

ขนะที่แผ่นดินไหวกำลังเกิดผมก็ได้สังเกตเห็นอะไรบางอย่างที่ถนนมันมีลักษณะมันเป็นก้อนสีดำๆที่กำลังขยายตัวขึ้นอยู่กลางอากาศพร้อมกับแรงสั่นสะเทือนของแผ่นดินไหวที่เพิ่มขึ้น

แจ็ค"ดูเหมือนวันนี้แผ่นดินไหวมันจะแรงกว่าปกตินะนะ"

ไคลด์"นั้นมันอะไรน่ะไอ้ก้อนสีดำนั้นมันดูไม่ปกติเลยนะหลุมดำหรือไง"

เเจ็ค"เฮ้ยอะไรวะนั้น"

ไคลด์"ชั้นพึ่งถามแกไปจะไปรู้ไหมละ"

อยู่ดีๆแรงสั่นของแผ่นดินไหวก็รุนแรงขึ้น

แจ็ค"นี้มันไม่แรงไปหน่อยหรอ"

ไคลด์กับแจ็คและคนอื่นๆต้องนั้งลงกับพื้นเพราะแรงสั่นของแผ่นดินไหวทำให้ทรงตัวยาก

ผู้คนเริ่มแตกตื่นกับสิ่งที่เกิดขึ้นแรงสั่นนั้นแรงขึ้นตึกอาคารบางหลังนั้นได้ถล่มลงมาผู้คนหนีตายกันให้วุ่นไคลด์กับแจ็คและคนที่อยู่ในที่ปลอดภัยทำได้แค่มอง

แจ็ค"แกเห็นนั่นไหมพวกคนที่ออกจากตึกมาไม่ทัน"

แจ็คมองไปที่ศพที่สภาพไม่น่าดูเท่าไหร่

ไคลด์"อย่าไปมองน่า"

ไคลด์"โชคดีจริงๆที่พวกเราออกมากก่อน"

แจ็ค"วันนี้มันวันอะไรกันวะ"

ไคลด์(ถึงจะรู้สึกว่าอยากจะช่วยก็เถอะผมนั้นไม่สามารถทำอะไรได้เลยถ้าเข้าไปตอนนี้ก็เหมือนไปตายแค่นั้นผมน่ะทำได้แค่รอความช่วยเหลือเท่านั้น)

เมื่อแผ่นดินไหวสงบลงแล้วหน่วยกู้ภัยและหน่วยพยาบาลก็เริ่มเข้ามาให้การช่วยเหลือ

ไคลด์นั้งพักอยู่ประมาณ5-6นาทีได้

ไคลด์เริ่มคลายความกังวลลงเขามองไปรอบๆก็ยังสังเกตุเห็นก้อนสีดำก้อนเดิมแต่ตอนนี้มันใหญ่ขึ้นมากกว่าตอนที่เห็นตอนแรกหลายเท่าตอนนี้ขนาดของมันประมาณตึก2-3ชั้นได้เลยถึงมันจะน่าแปลกแต่ตอนนั้นไคลด์ได้นึกถึงแม่เขาขึ้นมาด้วยความเป็นห่วงว่าแม่จะเป็นยังไงบ้างเขาจึงออกวิ่งไปที่ที่เขาจอดมอเตอร์ไซค์ไว้ทันที

แจ็ค"เฮ้ยยจะไปไหนของแกวะ"

ไคลด์"บ้าน...กลับบ้าน"

ไคลด์รีบวิ่งไปที่จอดรถแบบสุดฝีเท้าถึงมันจะอยู่ใกล้กับไอ้ก้อนอะไรซักอย่างสี่ดำๆนั่นก็เถอะ

"เอ้ะ"

ไคลด์(ทำไมเราไม่เหนื่อยเลยผมรู้สึกแปลกๆกับร่างกายนี่เราวิ่งเร็วขึ้นรึเปล่ามันแปลกมากทั้งๆที่ผมโหมงานหนักทั้งดื่มเหล้าแถมไม่ได้ดูแลสุขภาพตัวเองเลยมาเป็นเวลานานทำให้ร่างกายผมไม่ค่อยแข็งแรงมันเลยแปลกนิดหน่อยแต่ตอนนั้นผมไม่ได้สนใจมันเท่าไร)

เมื่อถึงที่จอดรถตอนนั้นเองก็ได้มีเสียงบางอย่างดังขึ้นด้านหลังไคลด์มันเป็นเสียงที่ดังมากเป็นเสียงที่คล้ายๆอะไรที่หนักๆกระแทกลงที่พื้นพร้อมกับเสียงกรีดร้องของผู้คนด้านหน้าไคลด์ที่กำลังแตกตื่นและวิ่งหนีกันไป

เมื่อไคลด์หันไปดูด้านหลังเขาก็เห็นได้เห็นนั้นคือสิ่งมีชีวิตขนาดยักษ์ที่รูปร่างคล้ายมนุษย์ที่สูงราว10เมตรผิวสีซีดใส่ชุดเกราะและถืออาวุธก้าวออกมาจากมิติสีดำนั่น

ทั้งไคลด์ที่ยังคิดอะไรไม่ออกแท้ๆแต่ขาเขานั้นกลับขยับไปก่อนแล้ว

ไคลด์นั้นวิ่งออกจากจุดนั้นอย่างสุดชีวิตรู้ตัวอีกทีก็อยู่ไกลจากที่นั่นพอดูแต่ยังคงมองเห็นก้อนสีดำนั้นอยู่และยังเห็นเจ้ายักษ์นั่นด้วยไคลด์หลบอยู่ที่ตึกหลังหนึ่งกับกลุ่มคนกลุ่มหนึ่งที่หลบไอ้พวกที่ออกมาจากไอ้ก้อนสีดำที่อยู่ข้างนอกนั้นเหมือนกัน

ทุกคนในนี้หลบอยู่ด้วยความกลัวแถมมีคนที่บาดเจ็บอยู่เต็มไปหมดอีกด้วยแต่โชคดีที่ตอนนี้ที่นี่มีหมออยู่ด้วยไคลด์ได้คุยกับหมอนิคนิดหน่อยเหมือนว่าเขาจะมาเป็นคนดูแลคนที่บาดเจ็บตั้งแต่เกิดแผ่นดินไหวขึ้นและพากันหนีเข้ามากันในตึกนี้ไคลด์รู้จักกับนิคเพราะจบจากโรงเรียนเดียวกันแต่ว่าไม่ได้สนิดกันมากเท่าไหร่เพราะอยู่คนละห้อง

ไคลด์"นายเห็นไอ้ตัวข้างนอกนั้นไหม"

นิค"เห็นสิส่วนใหญ่ในนี้ก็เห็นกันหมด"

ไคลด์"นายดูไม่ค่อยตกใจเลยนะ"

นิค"ก็มีคนเจ็บรอรักษาอยู่นี่นาจะมัวกังวลเรื่องอื่นไม่ได้หรอก"

ไคลด์"นิคแล้วทำไมนายถึงไม่ย้ายไปที่ปลอดภัยที่ไกลกว่านี้หรอ"

นิค"ตอนนี้มีคนบาดเจ็บที่เคลื่อนย้ายไม่ได้อยู่เยอะเราไม่มีรถที่จะพาพวกเขาไปแต่ก็พยายามหาหนทางและติดต่อรัฐบาลอยู่ถึงทางนั้นจะยังติดไม่ติดต่อกลับมาก็เถอะยังไงการรักษาคนที่บาดเจ็บก็ต้องมาก่อนงั้นผมขอกลับไปทำงานก่อนนะ"

ไคลด์(แม่จะเป็นยังไงบ้างนะแต่ในตอนนี้เราคงต้องเอาตัวเองให้รอดก่อนละนะอย่างน้อยก็ขอให้แม่ปล่อดภัยด้วยเถอะ)

ไคลด์มองออกไปทางจุดที่ก้อนสีดำนั้นอยู่ถึงจะไกลมากแต่ก็ยังพอมองเห็นอยู่เหมือนว่าพวกสัตว์ประหลาดมันออกมากันเรื่อยๆและยังมีพวกตัวแปลกๆออกมาตัวที่ไม่เหมือนกับเจ้ายักษ์นั่นมีพวกที่ดูคล้ายๆสัตว์ที่เคยเห็นบนโลกบ้างมีบางตัวที่คล้ายๆกับพวกสิ่งมีชีวิตในนิยายหรือในตำนานแต่ไคลด์ไม่รู้จักก็เลยไม่รู้ว่าจะเรียกพวกมันว่ายังไงดี

ไคลด์สังเกตดูพวกมันไปเรื่อยๆจึงเห็นว่าพวกมันมีพฤติกรรมที่ดูรุนแรงพวกมันเริ่มทำลายทุกอย่างตั้งแต่ออกมาทั้งสิ่งก่อสร้างอาคารหรือสิ่งมีชีวิตหรือทุกอย่างที่ไม่ใช่พวกมันไคลด์เห็นบางตัวที่กำลังไล่ทำร้ายผู้คนไคลด์คิดอยากจะไปช่วยแต่ก็คิดว่าเขาคงไม่ไหวเพราะทางนั้นมีพวกมันเต็มไปหมดไคลด์ได้แต่นั้นสงใสว่าพวกมันคืออะไรมาจากไหนและต้องการอะไรกันแน่

ไคลด์(พวกมันยังออกมาจากก้อนสีดำนั่นไม่หยุดเลยแถมดูเหมือนขนาดของมันก็ใหญ่ขึ้นเรื่อยๆด้วยไอ้ก้อนสีดำนั้นมันอะไรกันนะประตูมิติรึไง)

ไคลด์(คนที่อยู่ข้างนอกแถวๆนี้เริ่มน้อยลงแล้วส่วนใหญ่ก็คงหนีพวกสัตว์ประหลาดกันไปแล้วไม่ก็หลบกันอยู่ในตึกอาคารหรือไม่งั้นก็คงตายกันไปเยอะเเล้วมั้ง)

ไคลด์(อีกไม่นานพวกสัตว์ประหลาดนั่นคงมาถึงที่พวกเราแน่ๆ)

[บึ้มมม..]

เกิดเสียงระเบิดดังขึ้นใกล้ๆตึก

ผู้คนในตึกแตกตื่นกันเพราะเสียงมันค่อนข้างใกล้ตึกที่พวกเขาอยู่ไคลด์วิ่งขึ้นไปที่ด่านฟ้าเพื่อดูว่าเสียงระเบิดที่ดังขึ้นเกิดจากอะไรไม่แน่อาจจะเป็นพวกสัตว์ประหลาดที่เข้ามาใกล้เร็วกว่าที่คิดไว้

เมื่อถึงด่านฟ้าไคลด์ก็ได้เห็นภาพที่ไม่คาดคิดตรงนั้นมีพวกสัตว์ประหลาดเข้ามาเร็วว่าที่คิดไว้ก็จริงแต่มีสิ่งที่น่าตกใจกว่านั้น

ที่ไคลด์เห็นนั้นคือคนที่กำลังวิ่งหนีสัตว์ประหลาดอยู่แต่ที่แปลกคือลูกไฟที่ออกมาจากมือของเขาที่กำลังประทะเข้ากับร่างเจ้าสัตว์ประหลาดที่ตัวเล็กและเกิดระเบิดขึ้นจนมันลงไปดิ้นอยู่กับพื้น

ดูเหมือนว่าชายคนนั้นเขาจะวิ่งมาทางตึกนี้

ไคลด์วิ่งกลับลงไปหาหมอนิคเพื่อที่จะบอกเรื่องที่พวสัตว์ประหลาดเข้ามาใกล้พวกเขาแล้วและพวกเขาต้องออกรีบจากที่นี่ให้เร็วที่สุด

ไคลด์กลับเข้าไปที่ห้องที่ใช้รักษาคนเจ็บแต่เขากลับไม่พบคนที่บาดเจ็บอยู่เลยเขาจึงตรงเข้าไปหานิคที่ห้องทำงานเขา

ไคลด์"นิค"

นิค"ไคลด์พอดีเลยผมได้ยินเสียงระเบิดใกล้ๆนายรู้ไหมว่าข้างนอกเกิดอะไรขึ้น"

ไคลด์"จะบอกยังไงดีล่ะไอ้เสียงระเบิดที่นายได้ยินน่ะถ้าชั้นบอกว่ามีคนที่สามารถปล่อยลูกไฟออกจากมือไปใส่พวกสัตว์ประหลาดจนเกิดระเบิดขึ้นนายจะเชื่อรึเปล่าละแล้วก็อีกอย่างพวกสัตว์ประหลาดมันก็เริ่มเข้ามาที่นี่แล้วชั้นคิดว่านายกันคนอื่นๆคงต้องรีบออกจากที่นี่กันได้แล้ว"

นิค"คนที่สามารถปล่อนลูกไฟออกจากมือได้หรอตอนนี้ถึงจะมีอะไรที่มันแปลกๆเกิดขึ้นอีกมันก็คงไม่น่าตกใจเท่าไรแล้วล่ะเพราะว่าอยู่ๆคนที่บาดเจ็บก็ฟื้นตัวได้อย่างรวดเร็วทั้งๆที่แผลยังใหม่อยู่แท้ๆประมาณครึ่งชั่วโมงแผลก็หายได้เองอย่างน่าตกใจผมเองก็ไม่รู้ว่าเกิดขึ้นเพราะอะไรเหมือนกันแต่ตอนนี้การอพยพคงทำได้โดนยไม่ต้องห่วงอะไรแล้วล่ะ"

ไคลด์"อย่างี้นี้เองถึงว่าทำไมถึงไม่เห็นผู้บาดเจ็บในห้องพักเลยสักคนถ้าอย่างนั้นพวกนายคงเริ่มการอพยพกันได้แล้วนะชั้นเองจะว่าจะไปก่อนพวกนายเองก็รีบกับหน่อยนะ"

นิค"นึกว่าจะไปพร้อมกับพวกกเราซะอีกแต่ยังไงก็ขอให้โชคดีพวกเราคงต้องใช่เวลาเตรียมตัวกันสักหน่อยน่ะ"

ระหว่างที่ไคลด์ลงไปด้านล่างเขาก็ได้พบคนคนหนึ่งถึงเธอจะอยู่ห่างแต่เห็นแค่แวบเดียวเขาก็จำเธอได้

"ริน...หรอ"

ไคลด์เคยคบกับรินอยู่ช่วงหนึ่งแต่ก็เลิกคุยกันไปนานแล้วเธอเป็นคนเรียนเก่งมากในระดับหนึ่งไม่แปลกเลยทีได้เป็นหมอแล้วเทียบกับตัวไคลด์แล้วเขาจึงไม่ทักเธอแล้วรีบผ่านไป...

พอไปถึงชั้นล่างสุดไคลด์ก็ได้พบกับคนที่ปล่อยไฟออกจากมือคนนั้นไคลด์จำเขาได้เพราะอย่างแม่นยำและไคลด์อยากรู้อะไรบางอย่างมากๆอย่างจึงเข้าไปคุยกับเขา

ไคลด์"นี้คุณ-คุณคือคนที่ปล่อยไฟออกจากมือข้างนอกเมื่อกี้นี้ใช่ไหม"

ไคดล์เอื้อมมือไปจับที่ไหล่ของชายคนนั้น

ชายนิรนาม"ก็ใช่แล้วจะทำไมล่ะผมไม่ใช่พวกเดียวกันกับสัตว์ประหลาดพวกนั้นหรอกนะขอบอกไว้ก่อนตั้งแต่เขามาในนี้หลายคนก็มองมาที่ผมแบบแปลกๆ"

ไคลด์"มีหลายคนเลยนะที่เห็นคุณปล่อยไฟออกมาได้ไม่แปลกที่จะมองคุณ"

ชายนิรนาม"งั้นหรอ"

ไคลด์"ขอถามอะไรสักอย่างสิที่นายปล่อยไฟออกจากมือน่ะนายทำได้ยังไง"

ชายนิรนาม"จริงๆแล้วที่คุณเห็นข้างนอกผมก็ทำครั้งแรกผมก็แค่คิดว่าถ้าไม่ทำอะไรสักอย่างตอนนั้นคงต้องตายแน่ๆและก็รู้สึกแปลกๆเหมือนว่าจะปล่อยอะไรออกมาได้แล้วไฟนั่นมันก็ออกมาจริงๆแค่นี้เลยตอนนี้ก็ยังปล่อยลูกไฟออกมาได้นะรู้สึกอย่างนั้น"

ไคลด์(รู้สึกได้เองหรอแล้วชั้นจะรู้ไหมล่ะ)

"ไคลด์"เสียงตะโกน

เสียงนี้เสียงเป็นเสียงที่ไคลด์คุ้นเคยไคลด์รีบหันไปดูทันที

ไคลด์"แม่..."

แคลร์"ไคลด์บาดเจ็บตรงไหนรึเปล่าแม่เป็นห่วงมาเลยนะรู้ไห.....

ตอนนั้นเองแผ่นดินไหวได้เกิดขึ้นอีกครั้งและมันรุนแรงมากจนทำให้ตึกและอาคารส่วนใหญ่ได้ถล่มลงรวมถึงตึกที่ไคลด์อยู่ก็ได้ถล่มลงมาด้วยเช่นกัน...