อสูรไร้หัวใจ (4)

“ผมบอกพวกเขาไปแล้วว่าผมเป็นใคร และเชื่อเถอะว่าไม่มีใครกล้ายุ่งกับผม”

นั่นปะไร เขาวางอำนาจบาตรใหญ่กับเธออีกแล้ว น่าสงสัยนักว่าเขาเติบโตมาในครอบครัวแบบไหนกัน

“คุณจะใหญ่โตมาจากไหนก็ช่าง! แต่คุณจะทำแบบนี้กับฉันไม่ได้! โทรศัพท์ของฉันอยู่ไหนคะ”

“ทิ้งไปแล้ว มันน่ารำคาญ”

“โทรศัพท์ไม่ใช่เครื่องละเหรียญสองเหรียญนะ คุณทำแบบนั้นได้ยังไง ฉันยังผ่อนไม่หมดเลยนะ!”

“ก็มันไม่ใช่ของผม”

พิมพ์นาราอ้าปากค้างน้อยๆ หมดปัญญาจะสรรหาคำใดมาโต้ตอบ ได้แต่ข่มใจนั่งนิ่งอยู่ตรงนี้ แล้วเลือกเบนสายตาไปทางอื่น ความโมโห ความสับสน ความไม่เข้าใจอะไรมากมายสุมรวมอยู่ในอก น้ำตาเอ่อคลอและรินไหลผ่านแก้มไป แต่ไร้เสียงสะอื้นให้ได้ยิน เพราะไม่อยากให้คนใจร้ายบ้าบอคนนี้ได้เห็นถึงความอ่อนแอของเธอ

เขาจะไม่มีวันได้เห็นมัน!

ขณะที่ฟีนิกซ์เองก็เงียบเหมือนกัน แต่แอบสังเกตคนตัวเล็กอยู่ตลอด ใบหน้างดงามที่ผินมองไปทางอื่นทำให้เขาเฝ้ามองเธอได้ถนัดยิ่งขึ้น และบัดนี้ก็มีน้ำใสๆ กลิ้งผ่านแก้มนวลไป เธอกำลังร้องไห้ไม่มีเสียง ซึ่งมันดันส่งผลบางอย่างกับเขา ความรู้สึกบางอย่างกำลังก่อตัว มันเป็นสัญญาณอันตรายที่เขาพยายามหลีกเลี่ยงมาตลอดหลายปี แต่ไม่! เขาจะไม่ยอมให้มันเกิดขึ้นอีก!

“คืนนี้คุณต้องนอนที่นี่”

พิมพ์นาราได้ยินอย่างนั้นก็คอแข็งขึ้นมาทันที หลังมือน้อยยกขึ้นปาดน้ำตาลวกๆ ก่อนจะหันกลับมามองเจ้าของเสียง และโต้กลับไปอย่างไม่ยอม เธอไม่ได้ทำอะไรผิด เขาจะมาบังคับให้เธอทำอะไรตามอำเภอใจไม่ได้!

“ฉันไม่นอนที่นี่!”

“คุณไม่มีทางเลือก คุณไปไหนไม่ได้ตราบใดที่คนของผมยังเฝ้าอยู่ข้างนอก กลับเข้าห้องนอนไปซะ”

ฟีนิกซ์เว้นจังหวะเล็กน้อย ก่อนจะพูดต่อเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายยังเงียบ

“ทำตัวดีๆ ว่าง่ายๆ สิ เผื่อผมอาจใจดีส่งคุณกลับบ้านเร็วขึ้น”

“ไม่!”

ตลอดชีวิตที่ผ่านมา พิมพ์นาราถูกครอบครัวอุปถัมภ์บังคับมามากพอแล้ว และเธอจะไม่ยอมถูกใครอื่นมาทำซ้ำรอยเดิม ไม่มีใครที่จะสามารถทำเหมือนว่าเธอเป็นแค่หุ่นยนต์ไร้หัวใจได้อีก ไม่มีทาง!

“พูดดีๆ ด้วยแล้วนะ”

ฟีนิกซ์ผู้เคยชินกับการถูกตามใจพูดลอดไรฟัน สีหน้าถมึงทึงหนักกว่าเดิมเป็นเท่าทวี ก่อนจะลุกพรวดและตรงเข้าไปหาคนตัวเล็กที่นั่งเชิดหน้าชวนหมั่นไส้อยู่ จากนั้นก็ไม่พูดพร่ำทำเพลงใดๆ อีก แขนแข็งแรงตวัดรัดร่างบางขึ้นพาดบ่า ไม่สนใจเสียงวี้ดว้ายหรือการต่อสู้ขัดขืนใดๆ ของเธอ ลำขาแข็งแรงย่ำก้าวไปที่ห้องนอนอย่างมั่นคง ท่าทางดูมุ่งมั่นกับความตั้งใจของตนอย่างที่สุด ในเมื่อเขาพูดดีๆ แล้วเธอไม่ยอมทำตาม มันก็ต้องมีใช้กำลังกันบ้าง

ขอสั่งสอนยัยผู้หญิงอวดดีคนนี้หน่อยเถอะ!

“ปล่อยฉันนะ! คุณจะทำแบบนี้ไม่ได้ ไม่ได้เด็ดขาด!”

ความคิดของพิมพ์นาราพุ่งพรวดในด้านลบ จินตนาการไปไกลว่าเขาจะทำอะไรกับร่างกายบอบบางนี้บ้าง ก็เธอไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่อะไรสักหน่อย อาจจะไม่ได้สวยมากมายเหมือนดารา แต่ก็คงต้องตาต้องใจใครอยู่บ้างแหละน่า

“ก็นี่มันห้องผม ผมจะทำอะไรยังไงกับใครก็ได้”

“แต่คนคนนั้นต้องไม่ใช่ฉัน ปล่อยนะไอ้คนบ้า ปล่อย!”

ร้องตะโกนหรือพยายามขัดขืนไปก็เท่านั้น เมื่อเขายังคงพาไปที่เตียงกว้าง ทั้งยังบังอาจตบสะโพกเธออีกต่างหาก

“ฉันเจ็บนะไอ้คนบ้า! มีสิทธิ์อะไรมาตีก้นฉัน”

“พูดมาก น่ารำคาญ”

“ไอ้บ้า!”

จบคำนั้นเขาก็ตบสะโพกเธออีกครั้ง อึดใจต่อมาน้ำตาเม็ดใสๆ ก็ร่วงออกจากหน่วยตา ที่มันไม่ได้แค่เกิดมาจากความเจ็บกาย แต่มันบวกความเจ็บใจที่ตัวเองไม่สามารถทำอะไรเขาได้เลยเข้ามาด้วย ไม่รู้ว่าเป็นเวรเป็นกรรมอะไรถึงทำให้เธอต้องมาพบเจอเรื่องบ้าบอคอแตกแบบนี้ บางทีเรื่องนี้มันอาจไม่เกิดขึ้นเลยหากว่าเธอจะไม่มาเที่ยวที่นี่ตั้งแต่แรก

“โอ๊ย!”

สาวไทยร้องเสียงหลงเมื่อถูกโยนลงบนเตียงอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว แต่พิมพ์นาราก็ไม่มีเวลาได้ตั้งสติหรือพูดอะไรอื่นใดทั้งนั้น เมื่อผู้ชายใจร้ายใจอำมหิตตามมาทาบทับ ด้วยขนาดตัวอันใหญ่โตของเขาทำให้ร่างเล็กนั้นเกือบจะจมหายไปกับเตียง

“ไอ้คนบ้า ออกไปจากตัวฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ!”

“คงไม่ได้ เพราะผมยังไม่ทันได้เข้าเลย”

ได้ยินอย่างนั้นแล้วพิมพ์นาราก็หยุดชะงักดื้อๆ จะว่าเขินก็เขิน แต่ก็โมโหเหมือนกัน ทำไมมันถึงได้ย้อนแย้งกันแบบนี้!

“ทะลึ่ง! ฉันหมายถึงให้ลุกออกไปไกลๆ จากฉันต่างหาก คุณมันบ้า คิดอะไรลามกแบบนั้น”

“คุณเริ่มก่อนนะ”

“ไอ้คนบ้า!”

ใบหน้านวลร้อนเห่อด้วยทั้งโกรธทั้งอาย อยากจะรู้เหลือเกินว่าสมองของผู้ชายคนนี้นั้นถูกสร้างมาจากอะไร ดูท่าแล้วเมื่อตอนเด็กคงไม่ได้กินนมแม่แน่ๆ โตมาถึงได้คิดอะไรผิดชาวบ้านชาวช่องเขา

“ไอ้บ้ากาม! ออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะไอ้อสูรร้าย!”

คิ้วเข้มเลิกขึ้นอย่างฉงนทันทีที่ได้ยินอย่างนั้น แต่เพียงอึดใจเดียวก็เข้าใจว่าแม่คนตัวเล็กกำลังคิดอะไรอยู่ จึงกระตุกยิ้มร้ายกาจ ทั้งยังกดน้ำหนักตัวลงไปอีกเล็กน้อย สีหน้าท่าทางแสดงออกถึงความคุกคามชัดเจน แต่มันคงจะดีหากผู้หญิงคนนี้จะสนใจมองมาบ้าง เพราะคุณเธอเอาแต่เบี่ยงหน้าหนี ทั้งที่สองมือนั้นทั้งทุบทั้งผลักร่างกายของเขาให้ออกห่าง ปากเล็กจิ้มลิ้มก็คอยแต่ส่งเสียงน่ารำคาญหูออกมา จนเขาหมดความอดทนและไม่อยากแค่ใช้คำว่าแกล้งอีกต่อไป!

“บ้ากาม? ออ...ใช่ เดี๋ยวจะแสดงให้ดูว่าอะไรคือบ้ากามที่แท้จริง”

“กรี๊ด!”

พิมพ์นารากรีดร้องอย่างบ้าคลั่งคล้ายคนเสียสติ เพราะทันทีที่วาจาร้ายกาจนั้นจบลง เขาก็จัดการรวบมือทั้งสองข้างของเธอไว้เหนือศีรษะอย่างที่ไม่อาจขัดขืนได้

จากนั้นเขาก็เริ่มแสดงความป่าเถื่อนกับร่างกายของเธอ...ดุจดังอสูรร้ายที่ไร้หัวใจ

-----------------

มาเอาใจช่วยหนูพายกรอบกันค่ะว่าจะถูกอสูรร้ายหน้าไฮคลาสทำอะไรหรือเปล่า

ตานี่ก็บ้าบอเหลือเกินจริงๆ ถ้าไม่เชื่อลองนับดูได้ค่ะว่าหนูพายด่าว่า บ้า ไปกี่คำ ฮา

-----------------

สำหรับรูปเล่ม ใครสนใจอย่าลืมมาจับจองกันนะคะ โค้งสุดท้ายแล้วน้า