ที่เชิงเขาเตี้ยนฉาง ข้างแม่น้ำจิงหัว มีหมู่บ้านบนภูเขาเล็กๆ หลายแห่ง ซึ่งหนึ่งในนั้นคือหมู่บ้านกัวเทียน ทางด้านทิศตะวันตกของหมู่บ้าน มีกระท่อมมุงจากที่ทรุดโทรม กระดาษติดหน้าต่างขาดทะลุเป็นรูไปทั่ว หญิงอ้วนคนหนึ่งที่มีใบหน้าเต็มไปด้วยตุ่มหนองนอนตายอยู่บนเตียงไม้

เมื่อลืมตาขึ้นมาเห็นหลังคามุงจากที่ผุพัง ดวงตาที่เย็นชาของ โจวเถาเถาก็ฉายแววสงสัย พร้อมๆ กับได้กลิ่นเหม็นเปรี้ยวติดอยู่ที่ปลายจมูกของนางโจวเถาเถามองดูผ้าห่มที่เก่าและอับชื้นบนร่างกายของนาง โจวเถาเถาก็ขมวดคิ้ว

ที่นี่ที่ไหน?

โจวเถาเถาอยากจะลุกขึ้นนั่งแต่ราวกับร่างกายมีตะกั่วถ่วงเอาไว้ ไม่สามารถที่จะเคลื่อนไหวได้ตามใจชอบ

ในขณะเดียวกันก็มีเสียงพูดดังจากนอกบ้าน

“ข้าไม่เคยเห็นคนไร้ยางอายอย่างหวังเสียวเตี๋ยมาก่อนเลย”

“ใช่ๆ แม้ว่าฝูอันจะสมองเฉื่อยชาไปสักนิดแต่เขาก็หน้าตาดี ถึงจะไม่ได้พูดอะไรแต่ใครจะไปอยากแต่งงานกับแม่หม้ายแบบนั้นล่ะ”

“หวังเสี่ยวเตี๋ยทั้งขี้ริ้วทั้งอ้วนออกขนาดนั้น ยังจะอยากแต่งงานกับฝูอันอีกหรือ นางคู่ควรด้วยหรือ?” หญิงสาวที่พูดกัดฟันอย่างโกรธแค้นพูดไปมุมปากก็กระตุกไปด้วย

“คนโง่กับหมูอ้วน ก็สมกันดีอยู่”

คำพูดประชดนั้นก่อให้เกิดเสียงหัวเราะขึ้นมาครืนใหญ่

เสียงนินทาลับหลังลอดเข้ามาในบ้านจากหน้าต่างที่ผุพังก่อนที่โจวเถาเถาจะได้ทำอะไรประตูก็ถูกผลักเข้ามาเสียงดังเอี้ยด

โจวเถาเถาเงยหน้าขึ้นมองไปที่ชายแปลกหน้า รูปร่างสูง หน้าตาดี ดูสุภาพ หากแต่แผลเป็นที่หน้าผากทำให้รู้สึกน่าเกรงขามอยู่บ้าง

ชาวบ้านที่พากันมองดูด้วยความตื่นเต้นต่างพากันเงี่ยหูฟังแอบใต้หน้าต่าง

โจวเถาเถากำลังจะอ้าปากพูด แต่แล้วกลับเห็นร่องรอยความไม่พอใจในสายตาของฝูอัน คำพูดนินทาที่นางได้ยินทำให้พอจะเข้าใจอะไรได้บางอย่าง ทำให้โจวเถาเถากระตือรือร้นอยากจะรู้ขึ้นมาบ้างเหมือนกัน

นางขยับตัวเตรียมจะลุก หากกลับรู้สึกเจ็บแปล๊บไปทั้งตัว หญิงสาวพบว่าแม้แต่การเคลื่อนไหวเพียงเล็กน้อยไขมันที่อยู่บนร่างกายนางก็เป็นอุปสรรคอย่างมาก

“เกิดอะไรขึ้น?” โจวเถาเถามองไปที่มืออ้วนๆ ตานางแทบจะถลนออกมา

นางไม่อยากจะเชื่อเลยว่า มืออ้วนสกปรกที่เห็นนี้เป็นมือของนางจริงๆ หญิงสาวเลิกผ้าห่มขึ้นดู ขาคู่หนึ่งราวกับตัวหนอนเป็นปล้องๆ ขนาดใหญ่โผล่ออกมาให้เห็นต่อหน้านางพร้อมทั้งกลิ่นเหม็นที่โชยออกมา โจวเถาเถายังไม่เชื่อสายตาตัวเองนางยกมือขึ้นจับผมพร้อมดึงแรงๆ แต่เมื่อมือได้สัมผัสกับเส้นผม โจวเถาเถาก็นึกเสียใจขึ้นมาทันที สิ่งที่มันเยิ้มและแข็งเป็นสังกะตังแบบนี้เรียกว่าเป็นผมงั้นหรือ

โจวเถาเถาพยายามจะลุกขึ้น นางอยากส่องกระจกเพื่อเห็นสภาพตนเองว่าเป็นอย่างไร?

หลังจากที่นางตะเกียกตะกายลุกขึ้นยืนจนได้นางก็แทบทรุดลงไปกองอยู่กับพื้น ภาพน่ากลัวน่าขยะแขยงมากมายผุดเข้ามาในหัวของนาง หญิงสาวไม่สนใจกับความมันเยิ้มบนหัว นางดึงทึ้งผมเพื่อบรรเทาอาการเจ็บปวดเมื่อเห็นว่าจู่ๆ โจวเถาเถาก็เริ่มคลั่งเสียสติ กระแทกตัวเข้ากับกำแพง ชาวบ้านที่ออกันเพื่อรอดูความตื่นเต้นก็พากันตกตะลึง

โชคดีที่ฝูอันเข้ามากอดร่างอวบอ้วนของนางเอาไว้ได้ทันพร้อมกับพูดว่า

“ข้าจะแต่งงานกับเจ้า”

โจวเถาเถาผู้หมดหวังรู้สึกกลัวกับคำพูดนั้น

“เวรกรรม!!”

“ฝูอัน เด็กนี้บ้าไปแล้ว!!” เสียงก่นด่าภายนอกดังขึ้นมาอีก เมื่อชาวบ้านเห็นคนทั้งคู่กอดกัน ก็พากันกระอักกระอ่วนใจอดไม่ได้ที่จะพากันเดินหนีไป..ความเจ็บปวดที่หัวของโจวเถาเถาหายไป แต่กลับมีความทรงจำแปลกๆ เข้ามาแทน