โอ้ยจะทันมั้ย...หญิงสาวร่างเพรียวบาง วิ่งฝ่าสายฝนเพื่อให้ทันเรียนวิชาสถาปัตยกรรม ในคาบสุดท้ายของปีสี่ คิดด่าเพื่อนรูมเมทอยู่ในใจ ที่ไม่ยอมปลุกทั้งๆ ที่ตัวเองก็ตั้งนาฬิกาปลุกไว้อยู่แล้วแท้ๆ

น้องขวัญ หรือของขวัญ เลิศประเสริฐกุล ลูกสาวคนเล็กของตระกูลเลิศประเสริฐกุล เจ้าของกิจการรถยนต์นำเข้ายักษ์ใหญ่ ลูกสาวคนเดียวและน้องสาวคนเล็ก ในบรรดาพี่ชายร่วมท้องเดียวกันอีกสี่คนดันมาสอบติดมหาวิทยาลัยที่อยู่ต่างจังหวัด ห่างไกลจากบ้านเกิดเมืองนอน ด้วยความเป็นห่วงน้องพี่ชายคนที่สี่ของเธอถึงกับต้องย้ายมาประจำโรงพยาบาลใกล้มหาวิทยาลัยที่เธอเรียนอยู่ แต่ยังไงก็เข้าปีที่สี่และ เหลืออีกปีเดียว เดี๋ยวก็จบและ ฮึบๆ ...

ปัง!! "โอ๊ยยย เจ็บนะเว้ย"

สาวน้อยร่างบางเซถลาล้มลงกับพื้นอย่างแรง เธอยกมือขึ้นกุมหน้าผากที่กระแทกกับประตูกระจกห้องเรียนด้วยความเจ็บปวด ก่อนจะหันขวับไปมองคนที่ทำให้เธอเจ็บตัว

ตากลมโตเบิกโพลงพร้อมกับจ้องไปที่ชายหนุ่มที่ใส่ชุดทำงานตรงหน้า ด้วยความที่สมองยังมึนงงกับแรงกระแทกเมื่อกี้ เธอยังนึกไม่ออกว่าเขาคือใคร ...ใครหว่าหน้าตาอย่างกับพระเอกเกาหลี...ก่อนจะอุทานเสียงดัง

"พี่เรย์" "พี่มาทำอะไรคะ"
หญิงสาวถามด้วยความสงสัย ปนตื่นเต้นที่ได้เจอพี่เรย์ของเธอ

"อ่อ พี่มาเป็นอาจารย์บรรยายพิเศษหน่ะ"

ชายหนุ่มตอบหญิงสาวตรงหน้ายิ้มๆ พี่เรย์คือเพื่อนสนิทพี่ชายทั้งสี่คนของเธอ และเป็นคนที่ขวัญพูดไว้เมื่อตอนเป็นเด็กน้อยในวัยเพียง 7 ขวบ ว่าเธอคือเจ้าสาวของพี่เรย์เท่านั้น โดยมีพี่ชายของเธอเป็นสักขีพยานในวันนั้นอีกต่างหาก แถมยังโดนล้อยันโต ไม่รู้พี่เรย์ยังจำเหตุการณ์ตอนนั้นบ้างรึเปล่า เฮ้อ...

"รีบเข้าเรียนเถอะเรา อาจารย์ใหญ่จะมาแล้ว แล้วเดียวพี่โทรหาช่วงเย็นๆ จะเลี้ยงข้าวเราหน่อย"

ชายหนุ่มพูดพร้อมเอามือขยี้หัวหญิงสาว ก่อนจะเดินออกไปพร้อมกับเพื่อนๆ ที่รออยู่ข้างหน้าตึกคณะ

"ได้ค่ะพี่เรย์ " หญิงสาวตอบรับด้วยเสียงดัง ริมฝีปากบางยิ้มเขิน จนลืมความเจ็บที่เกิดก่อนหน้านี้ไปเลย ก่อนจะรีบวิ่งเข้าห้องไปหากลุ่มเพื่่อนที่นั่งรออยู่