นิยายโรมานซ์ - ดราม่า

คำโปรย

ระหว่างคิดอะไรเพลิด ๆ วาดดาวก็ได้ยินเสียงเปิดประตู พอหันไปก็เห็นว่าเป็น ‘คนในความคิด’ เขามาพร้อมผ้าคลุมไหล่และเบียร์กระป๋อง

“น้ำค้างลงทำไมถึงชอบออกมานั่งตรงนี้ เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก”

ถึงน้ำเสียงจะฟังดูดุ แต่พ่อเลี้ยงก็ส่งผ้าคลุมไหล่ให้หญิงสาว

“ขอบคุณค่ะ”

รับมาแล้ววาดดาวก็นำผ้าห่มคลุมไหล่มาใช้งานทันที

“ทำไมถึงชอบมานั่งตรงนี้ ฉันกลับมาบ้านทีไรเห็นเธอนั่งอยู่ตรงนี้ประจำ”

“คุณเห็นฉันด้วยเหรอคะ?”

วาดดาวเงยหน้าคนตัวโตที่จิบเบียร์ด้วยความแปลกใจ หัวใจเต้นแรง

พ่อเลี้ยงหนุ่มพยักหน้า “เห็นทุกวัน”

หญิงสาวอมยิ้ม แก้มเนียนร้อนผ่าวแดงระเรื่อขึ้นมา

“ฉันนอนไม่หลับน่ะค่ะ เลยออกมานั่งดูพระจันทร์”

“แม้ในคืนที่ไม่มีพระจันทร์งั้นเหรอ?”

วาดดาวพยักหน้า “แต่คืนนี้มีพระจันทร์ค่ะ”

ชโลทรเลิกคิ้วแล้วมองไปที่ท้องฟ้าตะวันออก
เขาถึงเห็นพระจันทร์ดวงโตในคืนแรมหนึ่งค่ำที่พ้นขอบฟ้ามาได้ไม่นาน

“สวยดีนะ”

“ค่ะสวย... สวยมาก”

น้ำเสียงเศร้า ๆ นั้นฟังดูทอดอาลัย
ดวงตากลมสวยของหญิงสาวจ้องมองพระจันทร์ราวกับว่าเธอตกหลุมรักพระจันทร์
แล้ววาดดาวก็ละสายตาจากพระจันทร์ หันมาหาคนตัวโต

“คุณชอบพระจันทร์มั้ยคะ?”

ชายหนุ่มพยักหน้า

“ถ้าคุณชอบ... ฉันยกพระจันทร์คืนนี้ให้คุณค่ะ”

ได้ยินน้ำเสียงใส ๆ แฝงความขี้เล่น ชโลทรก็ยิ้มกว้างหัวเราะหึหึในลำคอ

“คุณขำอะไรคะ พ่อเลี้ยง?”

“พูดเหมือนเธอเป็นเจ้าของพระจันทร์”

วาดดาวมองหน้าคนถามพลางพยักหน้า
“ใช่ค่ะ ฉันเป็นเจ้าของพระจันทร์”

พอเธอยืดอกรับ พ่อเลี้ยงหนุ่มก็หัวเราะเสียงดังกว่าเดิม

“คุณหัวเราะอะไร?”

“ฉันกำลังคิดว่าจะเอาภาชนะอะไรมาใส่ของขวัญจากเธอ”

วาดดาวหัวเราะตาม พลางสบตาเขาด้วยสายตาหวานเชื่อมแล้วลุกขึ้นจากเก้าอี้โยก

“คนที่ให้พระจันทร์กับฉัน บอกกับฉันว่าให้เก็บพระจันทร์ไว้ในนี้”
หญิงสาวชี้นิ้วที่ขมับของตัวเอง

“และตรงนี้”
เธอวางมือบางที่หน้าอกข้างซ้ายอันเป็นตำแหน่ง ‘หัวใจ’ ของชายหนุ่ม