หึหึ ขอพรกับเจ้าป่าเจ้าเขาเนี่ยนะ ไม่รู้เสียแล้วว่าผัวตัวเองเก่งกว่าเจ้าป่าเจ้าเขาอีก

แต่เอ๊ะ ขอพร กูมีพรยังไม่ได้ขออยู่นี่หว่า (ตอนที่ 324)

"พี่แหวน ผมสามารถขอพรตอนนี้ได้ไหมครับ"

ได้

"ผมขอให้เราทั้งสองกลับไปอโรยาทันที"

ไม่ได้มากไป

"งั้นขอให้ผมใช้พลังใช้แหวนได้ดังเดิม"

ไม่ได้มากไป

"เฮ้อ งั้นขอให้เอาของในแหวนออกมาใช้ได้"

ได้ ไคแน (ค่อยยังชั่ว)

ผมเป็นแผล หิวข้าวหิวน้ำ แต่อย่างแรกที่เอาออกมาคือเบียร์เย็นๆครับ พอเอาเบียร์ออกมาสองนิ้วที่เคยบิดฝาจีบออกได้ทำไม่ได้เสียแล้ว ต้องลำบากเอาขวดมางัดกัน

"พี่ชัยเอาเบียร์มาจากไหน"

"จากแหวนสิคะ"ลงคะแต่เสียงนี้แข็งเลย สมเป็นแม่เมียเป็ด

"ไหนบอกว่าทำไม่ได้ไง"

จะบอกว่าอะไรดี ได้พรมาตอนผัวนางตะเคียนยกเมียให้เหรอ แบบนั้นก็โดนตบสิจ๊ะ

"เอ่อ น้องปลาบนกับเจ้าป่าไงคะ พี่เอาของออกจากแหวนได้แล้ว ปลาจะกินอะไร จะกินน้ำกินข้าวรึกินเบียร์"

"เอากล่องยาออกมา" โถ เป็นห่วงผัวน่ารักจุง

ผมเอากล่องยาออกมา น้องปลาเช็ดเลือดราดแอลกอฮอล์ หยดเบตาดีนแปะพลาสเตอร์

"ขอบคุณค่ะที่รัก" ผมดึงเธอมาหอมแก้ม เอาชุดพรางของใครไม่รู้มาส่งให้

"มีเสื้อชั้นในบ้างไหมคะให้ปลายืมสักตัว"ผมคว้าอกเธอขยำๆ ทำสีหน้าครุ่นคิด

"สามสิบสอง ดี"ไม่รู้หรอกมั่ว

"บ้า ทำเป็นรู้ดีนะ" เธอตีมือทำท่าเขินอาย

ผมหามาได้ตัวหนึ่งไม่รู้ของใครส่งให้เธอ น้องปลาหันหลังถอดเสื้อเชิ้ตใส่ชั้นในแล้วใส่เสื้อทับ ใส่กางเกงขายาว มันยาวไปนิดแต่พอได้สวมรองเท้าเดินป่าอีกคู่ พร้อมลุยแล้ว

"มันหลวมไปหน่อยแต่ดีกว่าไม่มี "ใครวะนมใหญ่เกินน้องปลา ไม่น้องรี่ก็น้องชีส เพราะน้องฝนเท่าส้มโอ คนอื่นก็ประมาณนี้ทั้งนั้น

ผมดึงเธอลงนั่งบนเก้าอี้เอาโต๊ะออกมาวาง หยิบอาหารหลายอย่างส่งให้เธอ จิบเบียร์ไปหยิบปืนมาตรวจดูความเรียบร้อย

"สบายใจขึ้นมาหน่อย ทีนี้พ่อจะยิงให้พรุนเลยไอ้หมาเวร"พอมีอะไรตกถึงท้องเรี่ยวแรงมันก็ตามมาพลังใจพุ่งสูงปรี๊ด

"พี่ชัยแลกยามากินไม่ได้เหรอ เธอยังเป็นห่วงแผลผม"

"เอาของที่อยู่ในแหวนออกมาได้แค่นั้น" ผมส่งปืนให้เธออีกกระบอก เข็มขัดใส่แม็กกาซีนอีกเส้น

"งั้นวันนี้พอแค่นี้ หน้าพี่ยังซีดอยู่เลย ยังจะกินเบียร์อีก"

"เบียร์มันมีวิตามินเอถึงแซด ช่วยสร้างเม็ดเลือดซ่อมแซมส่วนที่สึกหรอแผลจะได้หายเร็ว"มั่วไว้ก่อน

"เหรอ หมอชัยนอกจากเสกเด็กเข้าท้องแล้วยังรักษาแผลได้อีก"แหะๆน้องปลารู้ทัน

"ไปต่อกันเหอะ พี่มีแรงแล้ว"

"ไปก็ได้ แต่ถ้าเหนื่อยต้องบอกปลานะ"

"ค่ะ ที่รัก"

ผมจะเก็บโต๊ะเก้าอี้เข้าแหวน แต่เก็บไม่ได้

"พี่แหวนผมเก็บของไม่ได้"

ก็ไม่ได้ขอให้เก็บ ขอแต่เอาออกมา อ้าวไหงงั้นล่ะบักปอบ

"งั้นขอให้เก็บของเข้าแหวนได้ด้วย"

พรขอได้ทีเดียว เอ่อ มึงจะกวนตีนกูมากไปแล้วนะ เดี๋ยวถอดทิ้งโถส้วมแม่งเลย

แล้วผมจะทำยังไงกับโต๊ะเก้าอี้นี่วะ ของน้องชีสซื้อเสียด้วย

"พี่ชัย ไม่เก็บของล่ะ ยืนเฉยทำไม"

"มันเก็บไม่ได้ไม่รู้ทำไม"เรื่องอะไรจะบอกว่าผมโง่เอง ไม่ขอให้รัดกุม

"แล้วข้าวเหนียวกับน้ำนี่ล่ะ"

"ก็ไม่ได้เหมือนกัน"

"เสียดายจัง พี่ชัยมีเป้ไหม เอามาใส่ของพวกนี้ได้ เดี๋ยวปลาสะพายเองไม่หนักหรอก"

ผมเอาเป้ออกมาสองใบ แบ่งใส่อาหารกับน้ำที่กินเหลือยัดใส่เป้ กล่องยาอีกกล่องด้วย

"ปะ พร้อมแล้ว"

เราเดินมาอีกสามสี่ชั่วโมง นอกจากความแห้งแล้ง ต้นไม้เหี่ยวๆ ตัวดึ๋งๆที่นานๆเห็นทีแล้วก็ไม่เจออะไรอีกเลย แล้วผมต้องฆ่าตัวอะไรวะ

"พักแถวนี้นะคะ พี่ชัยหน้าซีดแล้ว" พอแดดร่มน้องปลาชวนพัก เลือกเอาโคนต้นไม้ใหญ่

"เอาแค่นี้พอนอนได้เนอะ เสียดายเต้นท์" ผมเอาผ้าใบมาปูแล้วถุงนอนคนละใบ น้องปลาหาฟืนก่อไฟเรียบร้อย

"ได้สิ ปลาไม่ยากหรอก พี่ น้ำเปล่ามีเยอะไหม "

"มีหลายสิบแพ็คเลย คุณๆเขากลัวไม่มีน้ำกินกัน ปลาจะเอากี่ขวด"

"ขอสักขวด ปลาเหนียวตัวจะเอามาเช็ดตัว"

"อาบเลยไหมล่ะ พี่มีถังสองร้อยลิตรที่ใส่เตรียมน้ำเข้าป่าให้สามสาวคราวนั้นหลายถัง" (ตอน305)

"เสียดายสิพี่ เอาออกมาต้องทิ้งถัง"

"ทิ้งก็ทิ้งสิ พี่มีหลายใบ กลับไปค่อยซื้อใหม่"ถังผมซื้อเอง ไม่เหมือนโต๊ะเก้าอี้ที่น้องชีสซื้อให้

"งั้นก็ได้ค่ะ"

ผมเอาถังน้ำสองร้อยลิตรออกมาวางให้

"พี่ชัยไม่ไปวางแอบๆหน่อยล่ะ ปลาจะอาบยังไง"

"ก็แก้ผ้าแล้วตักน้ำราดๆ"

"พี่ก็เห็นหมดสิ"

"อ้าว เรานั่นกันมากี่ร้อยรอบแล้ว"

"นั่นก็ส่วนนั่นสิ"

"อาบๆไปเหอะ"ขอดูหน่อยก็ไม่ได้

"ไม่เอาปลาอาย"

"พี่ชอบดู ถือว่าทำให้พี่ดูนะ" ขอมันตรงๆนี่ละ

"เห้อ "เธอถอนหายใจแรง แล้วค่อยๆถอดเสื้อผ้าให้ผมดู ผมนั่งจ้องผิวผ่องๆเพลินๆ เธอตักน้ำราดตัวได้สองรอบ ไอ้ตัวดึ๋งก็กระเด้งเข้ามาล้อมรอบเป็นร้อยๆตัว" พี่ชัยทำไงดี"น้องปลาท่าทางกลัวนิดๆ

"มันคงมากินน้ำมั้ง"ผมลุกขึ้นยืนถือดาบบิ่นๆเตรียมตัวไว้ก่อน "ปลาอาบให้เสร็จเลย"

น้องปลาตักน้ำอาบไปเรื่อยอีกสี่ห้าขันก็หยุด พวกตัวดึ๋งๆ มันมาดูดน้ำที่ดินจนแห้งเหมือนไม่เคยโดนน้ำมาก่อน มันชักแปลกๆว่ะ

"รอก่อน ข้าอาบเสร็จเดี๋ยวจะสาดที่เหลือให้ทั่วๆกัน" พูดไปอย่างนั้นไม่สนว่ามันจะเข้าใจหรือเปล่า แก้ผ้าแล้วตักน้ำราดๆได้ความสดชื่น อุ๊ยแสบแผลลืมไปเลยว่ามีแผล พออาบเสร็จก็ตักสาดๆไปทั่วๆเสียงดึ๋งๆกระโดดเหมือนดีใจ สาดจนน้ำหมดก็เดินโทงเทงมานั่งข้างๆน้องปลา

"พี่ไม่รู้จักอายบ้างเลยนะ"

"อายใคร อายไอ้ดึ๋งๆเนี่ยนะ"

"อายปลาสิ"

"อายครูไม่รู้วิชา อายภรรยาไม่มีบุตร"

"พี่พูดเฉยๆ อย่าล้วงสิ"

ผมปล้ำจูบเธอจนเสื้อผ้าหลุดลุ่ยนอนระทวย ขึ้นทับเตรียมจะเสียบ ดึ๋งๆๆ ไอ้ตัวดึ๋งๆกระเด้งหนีเข้าป่าไปพร้อมกับเสียงแฮร่ๆ ไอ้หมาสองขาไม่เข็ดเหรอ มาเลย คราวนี้กูมีปืนแล้วหยิบปืนมาขึ้นลำพร้อม

หมาสองขาตัวโต

มันเดินมาให้เห็นตัวตาแดงก่ำ น้ำลายยืดเขี้ยวยาวโง้ง ตัวโตกว่าเดิมสามเท่าได้

"ตายแล้วพี่ชัย ตัวใหญ่กว่าเมื่อวานอีก"

"ปลาใจเย็นๆ เรามีปืนไม่ต้องกลัวมัน"ผมปลอบใจน้องปลา

มันมีกันสองตัว มันย่อตัวเตรียมกระโจนแล้ว

ปั้งๆๆๆๆน้องปลาเจิมเข้าให้ก่อน ชุดหนึ่ง ไอ้หมาที่โดนดิ้นพล่าน ผมกระดิกนิ้วรัวๆไปที่อีกตัว พอสิ้นเสียงปืนที่ดังลั่นป่าซากหมาสองขาสองตัวก็นอนอยู่ เสียงหอนบรู๊วๆดังมาไกลๆมีอีกรึไงวะ

น้องปลาหน้าซีด ผมกอดปลอบ"ไม่ต้องกลัวเรามีปืน พี่อยู่ข้างๆ"ผมปลอบเธอด้วยเสียงสั่นๆตัวมันใหญ่เอาเรื่องเหมือนกัน

เสียงฝีเท้าดังเข้ามาใกล้เรื่อยๆ มันโผล่มาทีละตัวสองตัวให้น้องปลากับผมยิงจนตาย พอกระสุนหมดน้องปลาเปลี่ยนแม็กตาผมยิงบ้าง เราผลัดกันยิงอยู่สองชั่วโมงปืนร้อนฉ่า หมาสองขานอนกันเกลื่อนยี่สิบกว่าตัว ผมเอาเบียร์มาให้น้องปลากินแล้วปลอบกล่อมเธอนอน ระหว่างที่เฝ้ายามก็เอากระสุนมาเติมเข้าแม็กทั้งห้าที่ว่างเปล่า ดีนะที่หมามันตายหมดก่อน ไม่อย่างนั้นลูกปืน M 16 หมดแม็ก ไม่รู้ว่าปืนสั้นจะเอามันอยู่หรือเปล่า

"พี่ชัยๆๆตื่นเร็ว" จ้องปลาเขย่าแขนผมสั่นระรัว ผมหลับไปตอนไหนวะ ดีหมาไม่มาแดกหัวเอา

"ปลามีอะไร"หน้าเธอซีดมาก

"ดูนั่นสิ"

ผมมองตามนิ้วที่เธอชี้ เห็นร่างมนุษย์ชายหญิงนอนแก้ผ้ากองกันอยู่ ไอ้หมาพวกนั้นกลายเป็นคน นี่มันมนุษย์หมาป่าในหนังใช่ไหม

"ไม่เป็นไรอย่าไปมอง นั่งเฉยๆ" ผมรีบเก็บของแล้วเดินหนีออกจากตรงนั้น

"พี่ชัยปลากลัว"

"เดี๋ยวเรารีบๆฆ่าให้หมดก็ได้กลับบ้านแล้ว" ใช่ครับผมรู้แล้วว่าต้องฆ่าให้หมดเพราะตัวเลขที่ปลายตาผมมันลดลงมาจาก 5428 เหลือ 5403