Chapter 18 ลูก...

โรงพยาบาล

บราวนี่ถูกส่งตัวเข้าไปในห้องฉุกเฉินอย่างเร่งด่วนทั้งหมอและพยาบาลวุ่นวายกันไปหมดเพราะเป็นเคสที่แทบจะไม่ค่อยพบได้มากนัก บราวนี่เข้าไปนานหลายชั่วโมงหมอก็ไม่ยอมออกมาซึ่งมันทำให้จิตใจของคนที่รออยู่ด้านนอกมันกระวนกระวายไปหมด

"นายครับนั่งก่อนเถอะครับเดี๋ยวหมอก็ออกมาครับ"

"ฉันผิดเองที่เริ่มแก้แค้นไอ้ซันมัน บราวนี่ถึงต้องมาเจ็บเพราะฉันแบบนี้ ฮึก ฉันไม่น่าทำเลยกรณ์"

ไซม่อนน้ำตาไหลออกมาจนคนที่มองยังเห็นใจตั้งแต่ทำงานกับไซม่อนมานี้เป็นครั้งที่สองที่เขาเห็นไซม่อนร้องไห้หลังเสียพ่อกับแม่ไปเขาก็ไม่เคยเห็นไซม่อนร้องไห้ให้ใครอีกเลยจนมาครั้งนี้ไซม่อนร้องไห้ให้เขาเห็น ก็อย่างว่าคนที่ไม่ค่อยร้องไห้บ่อย ๆ หากถึงคราวต้องร้องไห้มันมักจะสร้างความเห็นใจคนที่เห็นได้ไม่น้อย

"แต่ถ้านายไม่ไปที่ร้านนายก็ไม่เจอน้องบราวน์นะครับ มันถูกกำหนดมาแล้วครับเรื่องทุกอย่างมันถูกกำหนดไว้แล้ว และน้องบราวน์ต้องปลอดภัยครับ"

"แต่ถ้าฉันไม่ไปพาบราวนี่ออกมาไม่ต้องเจอบราวนี่บราวนี่ก็ไม่ต้องเจ็บเพราะฉัน ฮึก"

พลั่ก พลั่ก พลั่ก

"ฮึก ฉันเป็นห่วง ฉันเห็นเลือดมัน ฉันอยากเจ็บแทนมัน ฮึก บราวนี่ออกมาหากูเดี๋ยวนี่ ฮึก ออกมาหากู!!!"

"นายครับ อย่าทำแบบนี้ครับ"

จับนายตัวเองที่ยืนต่อยกำแพงย้ำไปย้ำมา เขารู้สึกผิดที่มีส่วนทำให้บราวนี่ต้องเป็นแบบนี้

แกร่ก!!!

"ฮึก หมอบราวนี่เป็นไงบ้าง บราวนี่เป็นไงบ้าง!!!"

ไซม่อนเมื่อเห็นหมอเดินออกมาจากห้องฉุกเฉินก็ตรงเข้าไปจับที่ไหล่ของหมอแล้วเขย่าจนกรณ์ต้องมาห้าม

"นายครับใจเย็น ๆ หน่อยสิครับ"

"ตอนนี้คนไข้พ้นขีดอันตรายแล้วนะครับแต่เด็กในท้องยัง 50 - 50 เพราะจากการตรวจดูแล้วคนไข้ได้รับการกระทบกระเทือนอย่างรุนแรงที่บริเวณช่องท้องโดยตรงน่าจะเป็นการชกหรือชนอะไรแรง ๆ บอกตรง ๆ เลยก็คือถึงตอนนี้คนไข้จะปลอดภัยแล้วแต่จากอาการแล้วตอนนี้เรายังต้องคอยดูอาการอย่างใกล้ชิดนะครับว่าเด็กจะยังอยู่กับเราไหม คือยังมีโอกาสที่จะแท้งครับ"

"เด็กในท้อง?"

"ใช่ครับ"

"หมายความบราวนี่ท้องเหรอ?"

"ใช่ครับ คุณไซม่อนไม่ทราบเหรอครับ?"

"บราวนี่เป็นผู้ชายหมออย่ามาตลกผมไม่ตลกกับหมอนะ"

"คืออย่างงี้นะครับคนไข้เป็นเคสพิเศษเป็นผู้ชายที่สามารถท้องได้ซึ่งโอกาสคือหนึ่งในแสนและคนไข้คือหนึ่งในนั้นครับตอนนี้อายุครรภ์คือหนึ่งเดือนจะสองเดือนแล้วครับ"

"ฮึก ทำไม มึงไม่บอกกว่ะบราวนี่ทำไมมึงไม่บอกกู"

นี่เขารู้ว่าบราวนี่กำลังท้องลูกที่เกิดจากเขา แต่กลับรู้ตอนที่กำลังจะเสียลูกไปอย่างนั้นเหรอเขากำลังจะเป็นพ่อคนและยังเป็นสาเหตุที่ทำให้เขากำลังจะเสียลูกไปในครั้งนี้ด้วย

"ผมขอเข้าไปหาบราวนี่ได้ไหมครับ"

"ได้ครับเชิญครับ"

เมื่อไซม่อนได้รับอนุญาติจากหมอแล้วจึงเปิดประตูเข้าไปทันที

"บราวนี่...เป็นยังไงบ้าง"

บราวนี่นอนอยู่บนเตียงมีสายออกซิเจนครอบไว้ที่จมูกของบราวนี่ อีกทั้งยังมีสายน้ำเกลือเสียบไว้ที่หลังมือของร่างบางอีกด้วย ไซม่อนจับมือของบราวนี่ขึ้นมากุมเอาไว้ บราวนี่ซึ่งได้สติแล้วจึงหันมามองหน้าของไซม่อน ใบหน้าของไซม่อนแดงไปหมดแถมยังมีคราบน้ำตาเปอะเปื้อนใบหน้าของเขา บราวนี่ปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมา ทำไมพอเห็นหน้าไซม่อนแล้วน้ำตามันต้องไหลด้วยนะ

"มึงปลอดภัยแล้วนะ บราวนี่ ลูกของเราด้วย เขาต้องปลอดภัยนะ"

ไซม่อนลูบหน้าท้องที่มันป่องนิด ๆ ของบราวนี่แล้วเผยยิ้มออกมา

"ของผมคนเดียว"

บราวนี่ค่อย ๆ ดึงมือตัวเองออกจากมือของไซม่อนการกระทำของบราวนี่ทำให้ไซม่อนออกอาการเหวอจนทำอะไรไม่ถูกบราวนี่โกรธเขาเรื่องที่ไอ้ซันพูดแน่ ๆ บราวนี่เชื่อไอ้ซันแน่ ๆ

"ทำไมมึงพูดแบบนั้นละบราวนี่ ลูกในท้องคือลูกของเรานะ"

"เขาคือลูกของผมคนเดียว..."

"ไม่นะบราวนี่ มึงอย่าพูดแบบนั้นเรื่องวันนี้กูผิดเองทุกอย่างกูยอมรับแต่ตอนนี้ลูกก็รอดแล้ว"

"แต่ลูกของผมเกือบจะตาย...และอีกอย่างหมอก็บอกว่าผมยังมีโอกาสแท้งอยู่เพราะคุณคิดจะแก้แค้นพี่ซันเรื่องมันถึงได้เป็นแบบนี้"

"กูขอโทษบราวนี่เพราะกูเอง เพราะกูที่ไปเอามึงมามึงถึงต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ กูขอโทษ ฮึก"

"..."

"..."

"จริงไหมที่คุณเห็นผมเป็นแค่เครื่องมือแก้แค้นพี่ซัน"

"..."

"คุณไม่ตอบแสดงว่าจริง"

"ตอนนั้นใช่..."

"ถ้างั้นก็แสดงว่าลูกคือความผิดพลาดเท่านั้นใช่ไหม?"

"ไม่ใช่แบบนั้นนะบราวนี่ มึงฟังกูก่อน..."

"คุณไม่ต้องรับผิดชอบ ไม่ต้องรู้สึกผิด หรือถ้าคุณรู้สึกผิด..."

"ไม่นะบราวนี่ กู..."

"แค่ปล่อยผมไป ไม่ว่าลูกจะยังอยู่หรือไม่ถ้าคุณรู้สึกผิดและอยากขอโทษผม แค่ปล่อยผมไปก็พอ"

"กูรู้สึกผิดบราวนี่ที่กูทำแบบนั้น แต่กูไม่อยากให้มึงไปจากกู"

"ทำไมละ จะรั้งผมไว้ทำไม?"

"..."

"ผมไม่รู้ว่าคุณกับพี่ซันทะเลาะอะไรกันมาก่อนหน้านี้แต่ลูกของผมไม่เกี่ยวกบเรื่องนี้เขายังไม่ทันได้ลืมตาดูโลกก็เกือบจะมาตายเพราะพวกผู้ใหญ่แบบคุณ"

"กูขอโทษ แต่กูไม่ให้มึงไปไหนเด็ดขาดบราวนี่"

"งั้นผมขอเหตุผลได้ไหมว่าทำไมผมต้องอยู่กับคุณ?"

"..."

คำถามของบราวนี่ทำให้ไซม่อนชะงักไป นั้นสิเขามีเหตุผลอะไรต้องรั้งให้บราวนี่ต้องมาทนอยู่กับคนแบบเขากัน รักเหรอ? เขาพูดได้ไม่เต็มปากด้วยซ้ำว่าเขารักบราวนี่ แต่ที่ซันจับตัวบราวนี่ไปเขาเป็นห่วงบราวนี่กลัวว่าบราวนี่จะเป็นอะไรไป หรือนี่ที่เรียกว่าความรัก หรือ...เขาควรปล่อยบราวนี่ไปให้เจอคนที่ดีกว่าเขา

"ถ้าตอบไม่ได้ ได้โปรด...ปล่อยผมไปอย่ารั้งผมไว้เลย"

ในหัวของบราวนี่มันทั้งโกรธและโมโหทั้งที่ก่อนหน้านี้มันเกือบจะดีอยู่แล้วเชียวทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้ละ เขารักไซม่อนไปแล้ว เขารู้ได้ทันทีว่าตัวเองรักไซม่อนเพราะตอนที่ถูกจับไปเขาคิดถึงแต่ไซม่อน ไซม่อนต้องมาช่วยเขาคิดถึงใบหน้าของไซม่อน คิดว่าตัวเองจะไม่ได้เจอเขาอีกแล้ว เขารู้สึกเสียใจและใจหายเมื่อคิดว่าจะไม่ได้เจอไซม่อนอีก จากที่ตอนแรกจะบอกว่าตัวเขาเองรักไซม่อนปีศาจที่ทำร้ายเขามาตลอด และบอกเขาว่ากำลังท้องลูกของเขาถึงเขาจะไม่รับแต่บราวนี่ก็อยากจะบอกแต่สิ่งที่ซันพูดกลับทำให้บราวนี่ต้องมาคิดใหม่เครื่องมือแก้แค้นงั้นเหรอ เขาก็คงเป็นได้แค่นี้แหละ เครื่องมือแก้แค้น หรือไม่ก็ของเล่นคนรวยอย่างไซม่อน เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าไซม่อนกับพี่ซันทะเลาะอะไรกันถึงกับต้องมาเข่นฆ่ากันขนาดนี้

"ขอโทษนะครับ ขออนุญาติย้ายคนไข้ไปห้องพักนะครับ"

บุรุษพยาบาลเดินเข้ามาขัดจังหวะของทั้งคู่ไซม่อนถอยออกมาจากเตียงบราวนี่ปล่อยให้บุรุษพยาบาลเข็นบราวนี่ออกไปเขาได้แต่มองตามไม่ได้ตามไปแต่อย่างใด

"นายไม่ตามไปเหรอครับ"

"อืม ฉันฝากบราวนี่ด้วยนะ ยราวนี่คงยังไม่อยากเห็นหน้าฉันตอนนี้ ถ้าบราวนี่อารมณ์ดีแล้วฉันจะไปหาอีกที"

"ครับนาย"

"ดูแลบราวนี่ดี ๆ ละ ฉันเป็นห่วงบราวนี่มากนะ"

"ได้ครับนาย นายไม่ต้องห่วงครับ"

"อืม"

เมื่อพูดจบไซม่อนก็เดินออกมาจากตรงนั้นทันทีเขายังไม่อยากยัดเยียดความต้องการของเขาที่เขาต้องการให้บราวนี่อยู่กับเขาทั้งที่ตลอดเวลาที่บราวนี่อยู่กับเขา เขาทำร้ายบราวนี่สารพัดก็สมควรแล้วที่บราวนี่จะโกรธ ไหนจะเรื่องที่เขาตั้งใจใช้บราวนี่เป็นเครื่องมือเพื่อแก้แค้นอีกถึงมันไม่ใช่ความจริงทั้งหมดแต่ยังไงที่เขาเอาบราวนี่มามันก็เพื่อเรียกความสนใจจากซันมันก็คือเรื่องจริง

ในห้องพักบราวนี่

"เป็นไงบ้างน้องบราวน์"

"พี่กรณ์"

"นายพี่กลับไปแล้วนะ"

"เหรอครับบอกผมทำไมเหรอ?"

"ไม่มีอะไรหรอกพี่ก็แค่บอก"

"พี่กรณ์ครับ ทิวาเป็นยังไงบ้าง"

"ทิวาเหรอ ก็หายแล้วละ"

"เหรอครับ"

บราวนี่ที่ได้ยินคำตอบของกรณ์ก็นิ่งไปแล้วทำไมทิวาถึงไม่ยอมมาหาเขาสักที ในเวลาแบบนี่เขาอยากได้คำปลอบใจ อยากได้คนที่ให้คำปรึกษาเขาอย่างทิวาจัง เขาคิดถึงทิวา

"อยากคุยกับทิวาไหม?"

"ได้เหรอครับ"

"ได้สิทำไมจะไม่ได้ละ พี่ว่าทิวาต้องเป็นห่วงแล้วก็คิดถึงน้องบราวน์มาก ๆ เหมือนกัน"

"..."

"งั้นผมยืมโทรศัพท์พี่หน่อยได้ไหม"

"ได้สิ"

"..."

"อ๋อ แล้วก็พี่มีเรื่องอยากบอกน้องบราวน์ด้วย"

"อะไรเหรอครับ"

"พี่กับทิวาเราคบกันนะ อะนี่โทรศํพท์"

"..."

บราวนี่มองหน้ากรณ์ มันคงเป็นความต้องการของทิวาสินะที่จะทำให้เขาสบายใจ

"ทิวากำลังพยายามกลับมาเป็นเพื่อนที่ดีให้น้องบราวน์อยู่และพี่ก็เชื่อว่าทิวาทำได้แน่นอน"

บราวนี่ส่งยิ้มให้กรณ์แล้วรับโทรศัพท์ที่กรณ์ส่งให้ก่อนจะกดหาเบอร์ของทิวา

"Thiwa"

ยังไม่ทันที่บราวนี่จะกดโทรออกก็มีสายเรียกเข้า

(พี่กรณ์พี่อยู่ไหนอ่ะมันเลยเวลาทำงานพี่แล้วนะทำไมไม่กลับสักทีเนี่ย)

"ทิวา ฮึก"

(ไอ้บราวน์!!!)

"ฮึก อึก"

(ไอ้บราวน์มึงเป็นอะไรมึงร้องไห้เหรอ มึงอยู่ไหน)

"ทิวากูคิดถึงมึง มึงมาหากูได้ไหม"

(สำหรับมึงกูไปหามึงได้เสมอ เพื่อนรักของกูแบบมึงอะกูไปได้เสมองั้นมึงรอกูก่อนนะกูจะรีบไปหามึงเดี๋ยวนี่เลย)

"มึงคือเพื่อนที่กูรักมากที่สุดนะทิวา ฮึก"

(มึงก็เหมือนกันมึงคือเพื่อนของกู เพื่อนที่กูรักมากที่สุด)

"ฮึก"

(มึงอยู่ที่ไหนไอ้บราวน์ กูจะไปหามึงเดี๋ยวนี้)

"โรงพยาบาล YY"

(โอเครมึงรอกูแปปนึงนะกูจะไปเดี๋ยวนี่)

ติ๊ด

ทิวากดวางสายทันทีที่รู้ว่าเพื่อนตัวเองอยู่ไหนแค่ได้ยินเสียงของเพื่อนร้องไห้ใจของเขาก็ตกลงไปอยู่ที่ตาตุ่มเขาจะกลับไปหาบราวน์ กลับไปหาในฐานะเพื่อนสนิทดังเดิม

///////////////////////////////////////////////////////