เหมันต์อนันตา

บทนำ

คีรีวันนครรัฐ ปี 1348

ร่างผอมบางจนแทบจะเป็นหนังหุ้มกระดูกพยายามผุดลุกขึ้นอย่างทุลักทุเล เพียงแค่สูดหายใจก็ยังรู้สึกเจ็บปวดรวดร้าวไปทั้งร่างกายแต่ก็ต้องฝืนสังขารตนเพื่อบางอย่างที่สำคัญกว่านั้น ผมขาวโพลนทั้งศีรษะกับรอยเหี่ยวย่นบนใบหน้าทุกคราที่เขามองกระจกก็จะนึกถึงกษัตริย์บิดาที่สิ้นพระชนม์ไปแล้ว ตอนนั้นพระองค์ก็เป็นเช่นนี้ ชราภาพและอ่อนแรง เขายังเคยคิดว่าหากบัลลังก์นี้ไม่ได้ไร้ซึ่งทายาทจริงๆ แล้วล่ะก็ตำแหน่งกษัตริย์ย่อมไม่มีวันตกถึงเขาเป็นแน่

“ฝ่าบาท องค์ชายอติทรรศทรงตัดสินประหารชีวิตขององค์ชายติณธรแล้วขอรับ” สิ้นเสียงของข้ารับใช้คนสนิทกษัตริย์อริยทรรศก็แทบประคองร่างเอาไว้ไม่อยู่ เขาโกรธจนแทบบ้าแต่เพราะร่างกายที่ไม่สมบูรณ์นี้จึงทำได้แต่สูดหายใจเข้าออกแรงๆ เท่านั้น

“ข้าไม่อนุญาต ให้อติทรรศมาเฝ้าข้าเดี๋ยวนี้” แม้แต่เสียงของเขายังแผ่วเบาไร้ซึ่งอำนาจ

“เกรงว่า...”

“ใครเป็นกษัตริย์ของเจ้า!!”

ทุกคนก้มศีรษะลงไม่เว้นกระทั่งพวกหญิงรับใช้ที่ยืนอยู่รอบๆ ห้อง แม้จะรู้ดีว่ากษัตริย์อริยทรรศแห่งคีรีวันนครรัฐในตอนนี้ก็เป็นเสมือนเถาวัลย์ที่กำลังจะแก่ตายแต่ด้วยฐานะของพระองค์ยังไงก็ยังต้องให้ความเคารพ

ข้ารับใช้คนดังกล่าวถอยหลังจากไปด้วยความกังวล ในยามนี้แม้แต่ขอทานในเมืองยังรู้เลยว่าใครกันแน่ที่มีอิทธิพลมากที่สุดในคีรีวันระหว่างกษัตรย์ชราที่เอาแต่ทำตัวเบิกบานสำราญใจอยู่ในวังกับองค์ชายอติทรรศที่ตรากตรำทำศึกสงครามอยู่ข้างนอก ไม่แปลกที่จะไม่มีใครรู้สึกเคารพยำเกรงอริยทรรศกษัตรย์ชราผู้นี้

ด้านองค์ชายอติทรรศผู้ซึ่งขึ้นชื่อลือชาด้านการรบทัพจับศึก พระองค์ออกรบกับพวกกลุ่มกบฏตั้งแต่อายุสิบห้าชันษา เติบโตมาท่ามกลางสงครามกลางเมืองที่มีอยู่ทั่วทุกหย่อมหญ้า กว่าคีรีวันรัฐจะกลายมาเป็นคีรีวันนครรัฐอย่างเช่นทุกวันนี้ต้องเสียเลือดเนื้อของผู้คนไปตั้งเท่าไรในขณะที่ในวังยังคงอยู่กันอย่างสุขสบายขณะที่ข้างนอกนองเลือด องค์ชายรัฐทายาทพระองค์โตเสียสิ้นพระชนม์ในงานพระราชพิธีแต่งตั้งรัฐทายาทด้วยฝีมือของกลุ่มกบฏของรัฐหนึ่ง จากนั้นตำแหน่งรัฐทายาทก็ตกมาอยู่ที่องค์ชายรองอย่างอติทรรศ

แม้จะเป็นที่ยอมรับของคนในนครรัฐส่วนใหญ่แต่อติทรรศก็ไม่ใช่นักปกครองที่ดี เขาหยาบกระด้างและโหดเหี้ยมแบบทหาร ใครทำผิดกฎเขาจะปลิดชีพโดยไม่มีการผ่อนปรน ไม่ว่าบุคคลผู้นั้นจะเป็นคนใหญ่โตเพียงใดหรือต่อให้เป็นเชื้อพระวงศ์ก็ไม่มีข้อยกเว้น

ดังเช่นวันนี้...ที่องค์ชายรัฐทายาทอติทรรศกำลังจะสั่งประหารองค์ชายติณธรพระอนุชาต่างมารดาที่เป็นที่รักของกษัตรย์ชราเหลือเกินทั้งที่ไม่เคยทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันนอกจากประจบสอพลอ

เสียงในห้องพิพากษาเงียบกริบไม่ได้ยินแม้แต่เสียงหายใจของมนุษย์สักคน อติทรรศหรี่ตามองน้องชายต่างมารดาด้วยความสมเพชเวทนา คนอ่อนแออย่างติณธรนั้นลุกขึ้นมาทำอะไรที่ใหญ่เกินตัวแบบนี้จุดจบก็คงเดาได้ไม่ยาก มือข้างขวาของเขาถือดาบเล่มยาวชี้ไปที่ใบหน้าของพระอนุชา

“หากเจ้ายังมีสมองอยู่บ้างคงรู้ว่าโทษของกบฏนั้นเป็นอย่างไร” อติทรรศพูดขึ้นเบาๆ ปกติเขาไม่ใช่คนที่มีหน้าที่สำเร็จโทษของพวกกลุ่มกบฏแต่เพราะว่าเป็นติณธรองค์ชายรัฐทายาทลำดับที่สอง ตามธรรมเนียมเก่าแก่ของคีรีวันแล้วจะต้องเป็นผู้ที่มียศสูงกว่าถึงมีปลิดชีพของคนที่ลำดับต่ำกว่า แต่เหนือสิ่งอื่นใดในใจลึกๆ แล้วอติทรรศอยากจะเห็นศีรษะของติณธรร่วงหล่นอยู่บนพื้นโดยที่มีเขาเป็นคนลงมือเองมากกว่า

องค์ชายติณธรกลัวจนตัวสั่นแต่ก็มีศักดิ์ศรีพอที่จะยอมรับชะตากรรมของตนเอง คีรีวันที่เขาเติบโตขึ้นมามีแต่การนองเลือดและมันจะเป็นอย่างนั้นต่อไปหากว่าอติทรรศเป็นกษัตริย์ ทางเดียวที่จะเปลี่ยนดินแดนแห่งนี้ให้มีแต่ความสงบสุขคือเขาต้องสู้กับอติทรรศถึงแม้ว่าจะต้องจ่ายค่าตอบแทนเป็นชีวิตของตนกับคนที่จงรักภักดีจำนวนมากก็ตาม

“มีอะไรอยากจะสั่งเสียหรือเปล่าน้องข้า”

“คนอย่างเจ้าต้องไม่ตายดีแน่อติทรรศ”

“เจ้าต่างหาก” พูดจบอติทรรศก็แกว่งดาบเล่มใหญ่ในมือด้วยแรงทั้งหมดที่มีไปที่ลำคอของพระอนุชาเพียงครั้งเดียวแค่เสี้ยววินาทีศีรษะของติณธรก็ร่วงลงไปอยู่ที่พื้นท่ามกลางสายตาของชาวเมืองที่มามุงดู โลหิตสีแดงฉานซ่านกระเซ็นทั่วใบหน้าและลำตัวของอติทรรศแต่เขากลับไม่ได้มีสีหน้ารังเกียจเลยแม้แต่น้อย รอยยิ้มบางๆ ปรากฎขึ้นที่มุมปากของเขาก่อนที่จะโยนดาบลงบนพื้นแล้วหัวเราะดังลั่นเหมือนกับคนเสียสติ

ร่างผอมสูงดูเก้งก้างของชายผู้หนึ่งขยับเข้าไปใกล้กับลานประหารแล้วมองดูผลงานชิ้นเอกของตนอย่างพอใจก่อนจะกระซิบบอกกับทหารข้างกายให้นำเรื่องที่เกิดขึ้นไปรายงานกษัตริย์อย่าให้ตกหล่น

ไม่นานหลังจากนั้นกษัตริย์อริยทรรศแห่งคีรีวันนครรัฐก็สิ้นพระชนม์ องค์ชายรัฐทายาทอติทรรศขึ้นเป็นกษัตริย์ลำดับที่สองแห่งคีรีวันนครรัฐ...