“ภัทรดล หรือ คุณดล”

นักธุรกิจหนุ่มรูปงามวัย 38 ปี

ไม่เคยมองเห็นความจำเป็นที่จะต้องทำความรู้จักกับคำว่ารัก

ผู้หญิงคือสิ่งที่น่าเบื่อหน่ายและไร้สาระ ไร้ซึ่งประโยชน์และผลกำไรอย่างที่เขาชื่นชอบ

“สุดที่รัก หรือ หนูเลิฟ ”

นักศึกษาปี 4 วัย 21 ปี

เธอน่ารักสดใส มองโลกในแง่ดีและขี้อ้อน

หลังจากที่เธอต้องย้ายมาอยู่กับคนแปลกหน้า

เมื่อต้องสูญเสียแม่ครูไปอย่างกะทันหัน

หัวใจของเธอก็ต้องทำงานหนักเพราะผู้ปกครองหน้าดุ แต่แสนใจดีคนนี้

เมื่อพี่สาวที่ทำอาชีพแม่พิมพ์ของชาติลาจากโลกนี้ไป

ทั้งยังฝากฝังให้เขาอุปการะเลี้ยงดู “สุดที่รัก”

เด็กนักเรียนกำพร้าน่าสงสารแทนท่าน

คนที่แสนเย็นชาและไม่เคยปรารถนาหญิงใด

กลับสามารถยอมแลกทุกสิ่งทุกอย่างได้ เพียงเพื่อเธอ...

โปรย...

“ให้หนูป้อนคุณได้รึเปล่าคะ”

เสียงหวานเอ่ยขออนุญาตเมื่อเห็นว่าเขาไม่อาจทานอาหารเองได้สะดวกนัก

“ฉันไม่ใช่เด็กๆ ไม่จำเป็นต้องให้ใครป้อน”

เขาบอกพลางพยายามยกช้อนขึ้นอย่างยากเย็น

“หนูทราบค่ะว่าคุณโตแล้ว แต่คนป่วยก็ต้องได้รับการปรนนิบัติดูแลไม่ใช่หรือคะ

มือคุณเจ็บทั้งสองข้าง ถ้าไม่ให้หนูป้อนปากคุณคงแตะไม่ถึงช้อนแน่ มาค่ะ ให้หนูได้ดูแลคุณนะคะ”

เธอคว้าช้อนในมือเขาก่อนจะตักข้าวต้มคำเล็กๆ ขึ้นมา

แล้วก้มหน้าลงเป่าเพื่อไม่ให้มันร้อนเกินไปนัก โดยมีสายตาของคนเจ็บมองตามตลอดเวลา

“ต้องการอะไรจากฉัน”

“คะ?” เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างไม่เข้าใจ

“ไม่มีใครทำอะไรโดยไม่หวังผลตอบแทน บอกมาว่าที่เธอทำแบบนี้เพราะต้องการอะไรจากฉันกันแน่”

“อ๋อ ความต้องการของหนูเหรอคะ”

“มีจริงๆ สินะ งั้นก็ว่ามาจะเอาเงินเท่าไหร่ หรือ...”

“สิ่งเดียวที่หนูต้องการคือได้เห็นคุณกินให้อิ่มจะได้กินยาต่อค่ะ อ้าปากนะคะ หนูเป่าให้แล้วไม่ร้อนแล้วค่ะ”

เธอบอกพลางส่งยิ้มหวาน แววตาอบอุ่นและจริงใจไม่มีความเสแสร้งแกล้งทำเลยสักนิด

เด็กบ้า!

คิดจะทำให้หัวใจของเขาทำงานหนักไปถึงเมื่อไหร่กันนะ....