บทนำ

ทางทิศเหนือของเมืองหางโจวมีเสียงประทัดดังขึ้นตามด้วยเสียงมโหรีบรรเลง หลังจากมีข่าวลือว่าเจ้าเมืองหางโจวจัดพิธีวิวาห์ขึ้นรวดเร็วอย่างไม่คาดฝัน ท่ามกลางความยินดีปรีดาผู้คนต่างพากันแห่แหนมาร่วมแสดงความยินดีไม่ขาดสาย ด้วยหมายจะสร้างสัมพันธ์และยื่นไมตรีให้กับเจ้าเมืองคนใหม่

ท่ามกลางสายลมโชยชายหอบเกล็ดหิมะโปรยปรายราวกับม่านฝน หมุนวนเป็นเกลียวกระทบกายหนาวเย็นเสียดถึงกระดูก สตรีร่างบอบบางยังยืนสงบนิ่งด้านหน้าประตูบานใหญ่จวนเจ้าเมืองหางโจว นัยน์ตากลมโตเหลือบตามองเหนือบานประตู แลเห็นป้ายไม้สักสีทองแขวนเอาไว้สูงลิ่ว หากแต่ประกายสีทองของตัวอักษรบนแผ่นป้ายทำให้ริมฝีปากอิ่มฉ่ำวาวคลี่ยิ้มเย้ยหยัน

ทั้งที่เชื่อมาตลอด เมื่อกงล้อแห่งโชคชะตาเริ่มหมุน เฒ่าจันทร์จะร้อยรัดผูกด้ายแดงไว้บนนิ้วของคนทั้งสอง หากเป็นคู่วาสนาต่อกันแล้วต่อให้พลัดพรากไกลสุดขอบฟ้า โชคชะตาต้องนำพาคนทั้งสองให้กลับมาพบเจอกันในที่สุด

ทว่าวันเวลาได้ผ่านล่วงเลยไปวันแล้ววันเล่า กระทั่งห้าปีที่ผ่านมาได้เปลี่ยนเว่ยซิ่นสือให้กลายเป็นคนที่นางไม่รู้จัก เช่นเดียวกับความรู้สึกของนางในยามนี้ได้แปรเปลี่ยนไปแล้วเช่นกัน

ดังคำกล่าวที่ว่า ไม่มีความแค้นใดไร้เหตุผล...