ตรวจสอบอีเมล์
เราได้ส่งอีเมล์แจ้งรายละเอียด
การแจ้งชำระเงินไปถึงท่าน
การแจ้งชำระเงินไปถึงท่าน
เมญาวีรีบวิ่งออกมาจากห้องครัวเมื่อได้ยินเสียงรถของเวหาแล่นออกไปจากตัวบ้าน
“แม่พูดอะไรกับพี่เวย์คะ เขาถึงได้ขับรถออกไปแบบนั้น” เธอรีบกดโทรศัพท์เพื่อโทรหาคนรัก เพราะคิดว่าเวหากับมารดาผิดใจกัน
“ไม่ต้องโทรหาเขา ไม่ต้องติดต่อกันอีก” เพชรลดาทำเสียงเข้ม
“แม่!”
“เมย เราต้องคุยกับเรื่องผู้ชายคนนั้น” เธอบอกลูกสาวด้วยสีหน้าเครียดกว่าเดิมมาก
“ลดา มีอะไรก็ค่อย ๆ คุยกันนะ ผู้ชายคนนั้นเขาทำอะไรผิดคุณถึงได้ห้ามเมยแบบนี้” ทิวัตถ์รีบบอกภรรยาเพาะเขาก็รักเมญาวีเหมือนลูกสาวคนหนึ่ง
“เขาเป็นลูกของคุณสิงหล”
ได้ยินแบบนั้นทิวัตถ์ก็มีสีหน้าเครียดขึ้นมาอีกคน เขารู้ดีว่าสิงหลคือใครแต่ก็ไม่อยากจะเชื่อว่าโลกมันจะกลมขนาดนี้
เพชรลดาตัดสินใจเล่าเรื่องในอดีตที่ตัวเองเก็บมานานให้กับลูกสาวฟัง ส่วนทิวัตถ์นั้นรู้อยู่ก่อนแล้ว เขาจึงปล่อยให้สองแม่ลูกคุยกันตามลำพัง
เธอเล่าว่ารู้จักกับคุณสิงหลตั้งแต่สมัยเรียนจากนั้นก็คบหากันในฐานะรุ่นพี่รุ่นน้อง จนกระทั่งเขาไปแต่งงานและมีครอบครัว ทั้งสองได้เจอกันอีกครั้งในงานรวมศิษย์เก่า
ครั้งนั้นคุณสิงหลและภรรยาเริ่มมีปัญหากัน เขามักจะมาปรึกษาเธออยู่บ่อยครั้ง
ความสนิทสนมเริ่มมีมากขึ้น สิงหลสัญญาว่าจะจัดการเรื่องหย่ากับภรรยาให้เรียบร้อย จากนั้นทั้งสองจะมาใช้ชีวิตด้วยกัน เพราะตัวเองชื่นชอบสิงหลอยู่แล้ว พอเขาพูดแบบนั้นก็ยอมใจอ่อนปล่อยตัวปล่อยใจให้เขาจนตัวเองท้อง แต่พอทวงถามเรื่องหย่า เขากลับบอกว่ายังจัดการไม่เรียบร้อยเพราะบริษัทมีปัญหาและจำเป็นต้องใช้เงินของภรรยามาช่วยพยุงบริษัท
เธอคิดว่าเขากับภรรยาคงตัดกันไม่ขาดเพราะทั้งสองก็มีลูกด้วยกันแล้วหนึ่งคน เธอจึงไม่บอกเขาเรื่องที่ตัวเองท้อง จากนั้นก็ดูแลเมญาวีมาคนเดียวมาตลอด จนกระทั่งได้เจอกับทิวัตถ์เขาดีกับเธอและเมญาวีมาก คบกันอยู่สักพักก็ตัดสินใจย้ายมาอยู่ที่ไร่แห่งนี้
เมญาวีเพิ่งรู้ว่าบิดาของตัวเองเป็นใครก็วันนี้ ที่ผ่านมาเธอพยายามถามมารดามาตลอด แต่ก็ไม่เคยได้รับคำตอบเลยสักครั้ง
“แม่ถึงห้ามเมยไปทำงานที่นั่นใช่ไหมคะ”
“ใช่ แม่กลัวลูกจะเจอเขา”
“เมยไม่เคยเจอเขา และเมยก็ไม่เคยรู้มาก่อนว่าคุณเวหาเป็นลูกชายเจ้าของบริษัทจนกระทั่งเราตัดสินใจคบกัน แม่คะเมยขอโทษ เมยไม่รู้ เมยขอโทษที่ทำให้แม่ผิดหวัง ถ้าเมยรู้เมยจะไม่ไปสมัครงานที่นั่นเด็ดขาด”
หญิงสาวร้องไห้พร้อมกอดมารดาแน่น เธอรู้สึกผิดที่ไม่ยอมเชื่อฟังมารดาตั้งแต่แรก รู้สึกผิดที่ตัวเองกับพี่ชายมีอะไรลึกซึ้งกันมากกว่าแค่คนรัก
เพชรลดากอดลูกสาวอย่างปลอบประโลม เธอเข้าใจดีว่าตอนนี้เมญาวีรู้สึกแย่มากแค่ไหน
“เมยรักเขามากใช่ไหม”
“ค่ะแม่ เขาดีกับเมยมาก เมยไม่เคยมีแฟนมาก่อน เขาเป็นผู้ชายคนที่เมยเคยเล่าให้แม่ฟังว่าเข้ามาปลอบตอนที่เมยยังเด็ก ตอนแรกเมยไม่รู้ว่าเขาคือพี่ชายใจดีคนนั้น แต่พอคุยกันมากขึ้นเมยก็รู้ว่าคือคนเดียวกัน เมยก็เลยรักเขาหมดหัวใจ เขาถามเมยเรื่องที่จะแก้แค้นครอบครัวของผู้หญิงที่ทำให้แม่ของเขาป่วย เมยก็ยังไม่รู้ตัวว่าเขาหมายถึงใคร เมยโง่มากใช่ไหมคะแม่ เมยโง่ที่ยอมตกเป็นของเขา หลงเชื่อว่าเขารักจริง หลงเชื่อว่าเขาจริงใจ สุดท้ายที่เขาทำทุกอย่างก็เพื่อแก้แค้นพวกเราใช่ไหมคะแม่”
“เมย แม่ขอโทษ แม่น่าจะบอกความจริงให้หนูรู้ก่อน ถ้าอย่างนั้นเมยคงไม่ไปทำงานกับเขา”
“แม่คะ เมยกับเขา มันไม่มีทางเป็นไปได้ใช่ไหมคะ” เสียงสะอื้นยังมาจางหาย
“โถลูกแม่”
“แล้วจะเป็นยังไงต่อคะแม่ เมยคงไม่กล้ากลับทำงานที่นั่นแล้ว”
“แม่บอกเขาแล้วว่าเมยจะลาออก”
“ของใช้ของเมยอยู่ที่คอนโดเขาหมดเลยค่ะแม่ แต่คงไม่กล้าไปเอา”
“เรื่องนั้นเอาไว้ก่อน ระหว่างนี้เมยอยู่ที่นี่กับแม่ก่อน พักให้สบายใจ ถ้าไม่ไหวจริง ๆ เมยไปเรียนต่อดีไหม”
“ขอเวลาหน่อยนะคะ ถ้าไม่ไหวจริง ๆ เมยก็คงต้องไป”
หลังจากวันนั้นเมญาวีก็ไม่ติดต่อกับเวหาอีกเลย หญิงสาวโทรไปขอร้องให้รินรดาไปเก็บของที่ห้องของชายหนุ่ม เธอบอกกับเพื่อนแค่เพียงว่าทะเลาะกับเขาและไม่อยากเจอหน้าเขาอีก
“ฉันเก็บของครบแล้ว ขอตัวก่อนนะคะ” รินรดามาเก็บของตามที่เพื่อนรักขอร้อง
“คุณนัดเจอเมยที่ไหนครับ” เจ้าของห้องถาม เขาอยากเจอกับเมญาวีอีกสักครั้ง เขาอยากเห็นหน้าเธอ เขาคิดถึงเธอ
“ถามทำไมคะ ไหนว่าเลิกกันแล้ว”
“ผมไม่ได้อยากเลิกกับเธอ ผมยังรักเธอ”
“แต่เพื่อนฉันบอกว่าคุณเลิกกับเธอแล้ว”
“เราไม่ได้เลิกกัน เรารักกันดี แต่ความรักของเรามันเป็นไปไม่ได้เท่านั้นเอง”
“มีด้วยเหรอคะ รักกันแต่เลิกกัน”
“มีสิครับ แค่ผมบอกคุณไม่ได้ เรื่องนี้มันเกี่ยวกับครอบครัวของเราทั้งสอง ถ้าคุณอยากรู้ก็ลองถามเพื่อนคุณดู ผมคงเล่าอะไรมากไม่ได้”
เวหาไม่อยากให้เมญาวีและมารดาเสียหาย ถ้าหากคนอื่นจะรู้เรื่องนี้ มันต้องไม่ออกมาจากปากของเขาเด็ดขาด
“มันคงร้ายแรงมากนะคะ ถึงทำให้เมยตัดใจจากคุณได้” รินรดารู้ว่าเพื่อนของเธอรักผู้ชายคนนี้มากแค่ไหน
“มันเลวร้ายกว่าที่คุณคิดเยอะมากครับ”
รินรดาเห็นท่าทางของเขาแล้วก็พอเข้าใจ เรื่องมันคงหนักอย่างที่เขาพูด เพราะเมญาวีก็บอกกับเธอแบบนั้น แต่เธอรู้ดีว่าทั้งสองคนยังรักกันดีอยู่ เพียงแต่ไม่เข้าใจถึงเหตุผลที่ต้องเลิกกันเท่านั้น
ออกจากคอนโดแล้วรินรดาก็มาหาเมญาวีที่ร้านกาแฟแห่งหนึ่ง ซึ่งเธอนั่งรออยู่ก่อนแล้ว
“เมย สีหน้าดูไม่ดีเลย”
“ริน” เพียงเห็นหน้าเพื่อนเมญาวีก็ร้องไห้ ทั้ง ๆ ที่คิดว่าตัวเองทำใจได้แล้วแต่พอเจอเพื่อนก็น้ำตาแตกอีกครั้ง
“ร้องมาเถอะถ้ามันทำให้เมยดีขึ้น”
หญิงสาวกอดเพื่อนรักที่ร้องไห้อยู่นานกว่าเธอจะหยุด
พอได้ร้องไห้ก็รู้สึกดีขึ้น เมญาวีบอกกับเพื่อนรักเพียงแค่ว่าเขากับเวหามีบิดาคนเดียวกัน แต่ไม่บอกรายละเอียดอะไรมาก
“อะไรนะเมย” รินรดาตกใจกับสิ่งที่ตัวเองได้ยิน
“เขาเป็นพี่ชายของเมย” ทั้งเสียงและใบหน้าของเมญาวีต้อนนี้ดูเศร้าและหมดหวังจนรินรดาอดเป็นห่วงไม่ได้ เธอรู้ว่าผู้ชายคนนี้เป็นคนที่เมญาวีรักสุดหัวใจ เขาเป็นแฟนคนแรก เป็นรักแรกและเป็นผู้ชายคนแรกของเธอ
“เมยแน่ใจแล้วเหรอ ไม่ใช่เรื่องเข้าใจผิดใช่ไหม”
“ไม่หรอกริน แม่เป็นคนบอกเมยเอง”
“แล้วเขาว่ายังไงบ้าง”
“เมยไม่ได้คุยกับเขา เมยไม่รู้จะคุยอะไรกับเขา”
“ยังรักเขาอยู่ใช่ไหม”
“ใช่ เมยรักเขา แต่ไม่คิดว่าเขาไม่ได้รักเมยเลยสักนิด เขาแค่อยากแก้แค้นให้กับเม่ของเขาเท่านั้นเอง”
“คุณเวหาไม่น่าทำแบบนั้นเลย รินเห็นเขาเป็นคนดีมาตลอด ไม่คิดว่าจะร้ายกาจแบบนั้น”
“เกือบปีเลยนะริน เมยกับเขารู้จักกับเกือบปี เขาเล่าเรื่องแม่ให้เมยฟัง เล่าเรื่องผู้หญิงคนนั้นให้เมยฟัง แต่เมยโง่ที่ไม่เอะใจเลยว่าเขากำลังหมายถึงแม่ของเมย เขาเลือดเย็นมาก”
“เมยแน่ใจเหรอว่าเขารู้ตั้งแต่แรกว่าเมยเป็นใคร”
“อือ เมยคิดว่าอย่างนั้นนะริน เขาจ้างเมยทำงานทั้ง ๆ ที่เมยไม่มีประสบการณ์อะไรเลย”
“แต่เมยก็ทำงานดีมาตลอดนี่”
“เมยชักไม่แน่ใจแล้ว”
“แล้วเมยจะเอายังไงต่อ”
“แม่อยากให้เมยไปเรียนต่อ เมยคิดว่าคงจะทำอย่างที่แม่บอกนั่นแหละ”
“ดีเหมือนกัน ไปเจอสถานที่และผู้คนใหม่ เมยจะได้รู้สึกดีขึ้น แต่จะไปเรียนที่ไหนต้องบอกรินนะ เผื่อรินจะได้ไปหา”
“อือ เมยต้องบอกอยู่แล้ว รินเป็นเพื่อนรักคนเดียวของเมย”
“แล้วจะกลับโคราชเลยหรือเปล่า อยู่ค้างกับรินสักคืนดีไหม”
“ไม่ดีกว่า ไม่อยากให้แม่ต้องเป็นห่วง”
“งั้นรินไปก่อนนะ เมยขับรถกลับดี ๆ ถึงแล้วไลน์บอกรินนะ”
“ขอบใจนะรินที่เป็นธุระจัดการให้”
“ไม่เป็นไร เมยมีอะไรให้รินช่วยก็บอกนะ”
ทั้งสองชำระเงินค่ากาแฟแล้วก็เดินตามกันมาที่รถ รินรดาเอากระเป๋าที่เธอเก็บเฉพาะของใช้ส่วนตัวของเพื่อนใส่หลังรถให้ก่อนจะแยกกันออกไปคนละทาง
กรุณาล๊อคอินเพื่อรีวิว