ตอนที่ 18

ขณะนั้นนางเป็นแค่จิ้งจอกตัวน้อยที่ยังไม่ได้ฝึกฝนบำเพ็ญเพียรจนสามารถกลายร่างเป็นมนุษย์ได้ ในฤดูหนาวปีหนึ่ง หิมะตกหนักชนิดที่นางไม่เคยพบเห็นมาก่อน ซึ่งจะมีหิมะตกหนักตลอดทั้งเดือน ทั่วทั้งผืนป่าปกคลุมไปด้วยน้ำแข็งและหิมะ บรรดาสัตว์น้อยใหญ่จึงเข้าสู่ฤดูจำศีล แม้แต่ท่านปู่ต้นไม้เองก็ยังพูดไม่ได้เพราะถูกหิมะหนาปกคลุม

ภายในหุบเขาอันรกร้างว่างเปล่าแห่งนี้ ไม่มีใครให้อาหารแก่นาง อาหารที่กักตุนไว้สำหรับหน้าหนาวก็กินไปจนหมดแล้ว นางหิวโหยจนแทบทนไม่ไหว ได้แต่ตื่นจากความงัวเงียปีนป่ายขึ้นไปหาอาหารและดูว่ามีไก่ป่าหรือห่านป่าหนาวตายหรือไม่ จนกระทั่งนางทนไม่ไหวแล้วล้มลง แต่ก็ไม่พบเห็นอะไรนอกจากกิ่งไม้หัก

หิมะอันหนาวเหน็บปกคลุมร่างของนาง และค่อยๆ ฝังกลบนางทีละนิดๆ นางรู้ดีว่าตนใกล้จะตายแล้ว

ในขณะที่นางคิดว่าตนจะเข้าสู่สภาวะหลับลึกอันยาวนานตลอดไปนั้น กลับถูกฝ่ามืออันเย็นเฉียบคู่หนึ่งยกนางขึ้นมากอดไว้ในอ้อมอก อ้อมกอดนี้อบอุ่นกว่าที่นางคิดไว้ ดวงตาของนางหรี่มองเป็นช่องเล็กๆ มองไปยังผู้ที่กำลังกอดนางไว้ แม้ว่านางจะมองเห็นได้ไม่ชัดเจนนัก แต่อย่างน้อยก็เห็นเค้าโครงใบหน้า ดูคล้ายกับเด็กผู้หญิงเยาว์วัยคนหนึ่ง

สาวน้อยคนนี้ถักเปียมัดจุกสองข้าง ดูแล้วน่ารักซุกซน แต่น้ำเสียงกลับเย็นเยียบอย่างผิดปกติ “นายน้อย จะจัดการจิ้งจอกตัวนี้อย่างไรดีเจ้าคะ”

จัดการหรือ นางดิ้นรนคิดอยากจะลุกขึ้น เจ้าคนพวกนี้คงไม่คิดอยากถลกหนังของนางหรอกนะ ผู้อาวุโสในเผ่าพูดไว้ หนังของสุนัขจิ้งจอกช่วยรักษาความอบอุ่นได้ดีที่สุด พวกมนุษย์ต่างก็อยากได้กันทั้งนั้น ดังนั้นพวกนางต้องอยู่ให้ห่างจากพวกมนุษย์เอาไว้ แรกเริ่มนางยังไม่เชื่อ แต่ตอนนี้นางเชื่อแล้ว ว่าพวกมนุษย์ไม่ใช่คนดี!

รองเท้ากันหนาวสีม่วงคู่หนึ่งสะท้อนผ่านในแววตา “ขนและหนังไม่เลว ดูแล้วท่าจะอบอุ่นมาก” เป็นเสียงของเด็กชาย อายุไม่มาก แต่คำพูดนั้นฟังดูมากไปด้วยประสบการณ์ มีวุฒิภาวะและความเหี้ยมโหดอย่างไม่ค่อยสมวัยนัก

นั่นปะไรพวกเขาต้องการฆ่านางจริงๆ ด้วย!

นางเหยียดอุ้งเท้าเล็กๆ ด้วยความตื่นตระหนก ดิ้นรนอย่างสุดชีวิตในอ้อมแขนของสาวน้อย แขนของสาวน้อยถูกข่วนจนเป็นรอยแผลหลายแห่ง แต่สาวน้อยคนนี้ดูเหมือนไม่รู้สึกเจ็บปวดสักนิด แถมยังยื่นมือไปจับที่คอของนางโดยที่สีหน้าไม่เปลี่ยนแปลง!

แย่แล้ว นางกำลังจะตายแล้วจริงๆ!

ภายใต้ความกลัวสุดขีด นางไม่รู้ว่าเอาเรี่ยวแรงมาจากที่ไหน อุ้งเล็บตะปบเข้าที่ดวงตาของสาวน้อยคนนั้นอย่างรุนแรง!

สาวน้อยไม่รู้ว่านางจะมีแรงถึงขนาดนี้ ตามสัญชาตญาณของมนุษย์ทำให้สาวน้อยก้าวถอยหลังออกไปอย่างกะทันหัน รีบยกมือขึ้นมาปิดป้องดวงตาเอาไว้ นางจึงตกลงมาจากเงื้อมมือของสาวน้อย พอใกล้จะตกถึงพื้น กลับถูกมืออีกคู่คว้ากลับไปได้ ก็คือเด็กชายที่สวมรองเท้าสีม่วงผู้นั้น

“คิดไม่ถึงว่าจิ้งจอกตัวนี้จะหัวรั้นทีเดียว” เด็กชายหัวเราะเบาๆ “ช่างเถอะ วันนี้ข้าจะปล่อยตัวเจ้าไป เจ้าจงจำบุญคุณนี้ให้ดี!” เอ่ยจบ ยังจุ๊ปากอย่างเสียดาย เหมือนกำลังนึกเสียดายที่ไม่ได้ลงมือถลกหนังของนาง

เขาปล่อยมือ จิ้งจอกน้อยร่วงตกลงสู่พื้นอย่างแรง เจ็บปวดจนนางต้องแยกเขี้ยวยิงฟัน พลันหันหน้าไปจ้องหน้าเด็กชายปราดหนึ่ง จากนั้นก็รีบสะบัดตูดวิ่งหายเข้าไปในป่าอย่างรวดเร็ว!

เขาพูดถูก ผ่านไปหลายปีขนาดนี้แล้วนางยังจดจำเขาได้เสมอ แต่ไม่ใช่เพราะสำนึกในบุญคุณ แต่เป็นเพราะสาบานว่าต้องหาชายผู้นี้ที่ต้องการถลกหนังของนางให้เจอ อยากให้เขาได้ลิ้มรสของการถูกถลกหนังดูบ้าง แล้วดูว่าเขายังจะกล้าข่มขู่นางอีกไหม!

เมิ่งเฮ่อกุยเห็นเจียงจั่นจุ้ยที่มีสีหน้าเดี๋ยวโกรธเดี๋ยวยิ้ม มองซู่เยียนผาดหนึ่ง ก็เกิดลางสังหรณ์ที่ไม่ดีขึ้นทันใด

ก่อนหน้านี้ครึ่งชั่วยาม

ซู่เยียนยืนนิ่งอยู่กับที่ ฟังในสิ่งที่เมิ่งเฮ่อกุยรับสั่งกับตน นางที่ปกติไม่เคยแสดงท่าทีโกรธเคืองหรือดีใจก็อดที่จะย่นคิ้วไม่ได้

“องค์ชายหวังจะให้ข้าไปอยู่ข้างกายของพระชายารองเพื่อตรวจสอบนางหรือเพคะ”

เมิ่งเฮ่อกุยพยักหน้า “เช้านี้ข้าพบบางสิ่งที่ผิดแปลก อยู่ในผ้าห่มของนาง แม้ต่อมาจะถูกนางปกปิดไว้ได้ แต่ข้ามั่นใจว่าข้าเห็น บัดนี้นางสงสัยในตัวข้าแล้ว บางทีคงไม่เผยพิรุธให้เห็นต่อหน้าข้าอีก จึงต้องส่งเจ้าไป”

“เพคะ” ซู่เยียนเป็นเงามืดที่ดีที่สุดของเมิ่งเฮ่อกุย เพราะนางไม่เคยขัดคำสั่งของเขาเลยสักครั้ง ต่อให้เป็นคำสั่งที่ดูไร้เหตุผลแค่ไหนก็ตาม นางก็จัดการตามที่รับสั่งอย่างรวดเร็ว

นางคิดว่า ครั้งนี้ก็เช่นกัน

แต่ผลลัพธ์คือ พอนางได้มาอยู่ข้างกายของเจียงจั่นจุ้ยแล้วก็เริ่มพบเจอเรื่องยากลำบากเข้าไปเรื่อยๆ…

ตั้งแต่ตอนที่ 19 เป็นต้นไป ติดตามต่อได้ที่

https://www.readawrite.com/a/Z1thmf-จำแลงรักชายาจิ้งจอก-40นิย?r=search_article