บทที่ ๕

ในยามเช้าวันถัดมาหลังจากทำแผลใส่ยาแล้ว พ่อยอดแลแม่จอมขวัญก็เร่งออกเดินทางตั้งแต่เช้าตรู่ การเดินทางคล้ายจักราบรื่นทว่าเดินเท้ามาได้อีกเพียงครึ่งวันจอมขวัญแลพ่อยอดก็ถูกชายแปลกหน้าอีกนับสิบคนล้อมเอาไว้ เธอถอนหายใจยาวช่างเป็นคราวเคราะห์โดยแท้จริง เห็นทีรอดไปได้ครานี้คงต้องไปขอให้หลวงพ่อท่านรดน้ำมนต์ครั้งใหญ่แล้วกระมัง

“พวกมึงเป็นใครจักไปที่ใด”

“มิใช่กงการของพวกมึง”

พ่อยอดมองชายแปลกหน้าทั้งสิบคนด้วยดวงตานิ่งสงบ ไม่มีแววหวาดกลัวแม้เพียงนิด

“ดี!! ฆ่ามันเสียส่วนแม่หญิงนั่นจับไปรวมกับพวกที่ค่าย วันพุกนายพ่อจักเอาไปขาย”

ชายคนหนึ่งกำดาบเข้าฟันพ่อยอด เขาหลบวิถีดาบดึงร่างบางของแม่ขวัญเข้าแนบอก ยกเท้าเข้ายันกลางอกคนผู้นั้นจนเสียหลักล้มลง แม่ขวัญเป็นคนของเขา เป็นแม่หญิงที่เขาวางไว้ให้เป็นเมีย มันผู้ใดคิดแตะต้องอย่าหวังว่าเขาจักปล่อยไปโดยง่าย หลังจากที่คนแรกล้มลงคนที่สองที่สามก็กรูกันเข้ามา เพียงทว่าแม้จักโจมตีสุดกำลังก็มิอาจเข้าถึงตัวพ่อยอดได้ แลทันทีที่พ่อยอดแย่งดาบมาจากพวกมันได้เขาก็เปลี่ยนเป็นฝ่ายโจมตีในทันที

จอมขวัญแนบหน้ากับอกกว้างเธอมิใช่แม่ขวัญตา เรื่องการต่อสู้นั้นรู้เพียงเล็กน้อยพอเอาตัวรอดหาได้เชี่ยวชาญไม่ ยามนี้จึงยืนนิ่งๆ พยายามไม่เป็นภาระให้คนที่พึ่งหายเจ็บ พ่อยอดมองร่างเล็กที่สั่นเทาในอ้อมแขนแล้วกัดฟันกรอด ก่อนตวัดดาบรวดเร็วปลิดลมหายใจของพวกมันในพริบตา เสียงปะทะดาบสงบลง ในใจของจอมขวัญพลันสั่นสะท้าน เขาแพ้แล้วหรือไยจึงว่องไวยิ่งนัก

“หลับตาเสีย”

ทว่าน้ำเสียงทุ้มอ่อนโยนของเขากลับทำให้เธอคลายกังวล เขาสามารถเอ่ยเยี่ยงนี้เห็นทีเรื่องคงตรงข้ามกับที่เธอคาดเดา

พ่อยอดช้อนร่างเล็กขึ้นแนบอกก่อนอุ้มเธอเดินข้ามศพชายแปลกหน้าทั้งหมดไปยังอีกทาง เมื่อเห็นว่ามาได้ไกลพอควรจึงวางนางลง

“บาดเจ็บที่ใดหรือไม่”

พ่อยอดส่ายหน้าเบาๆ วางมือหนาที่บนแก้มนุ่มของคนที่ยามนี้ใบหน้าซีดเซียวแลลมหายใจถี่คล้ายจักเป็นลม

“มิมีกระไรแล้ว แม่ขวัญวางใจเถิด”

สัมผัสอบอุ่นที่แก้มเนียนนั้นแม้รู้ดีว่ามิควร แต่จอมขวัญกลับรับรู้ได้ถึงความอบอุ่นที่ส่งมาจนมิอาจปฏิเสธความห่วงใยในสายตาคม

“พวกมันเป็นทหารจากในวังหรือ”

“น่าจักเป็นโจรป่า”

จอมขวัญพยักหน้ารับ หากแต่เมื่อนึกถึงคำก่อนหน้าที่ชายแปลกหน้าผู้หนึ่งเอ่ยปากในใจก็พลันนึกกังวล ฆ่ามันเสียส่วนแม่หญิงนั่นจับไปรวมกับพวกที่ค่าย วันพุกนายพ่อจักเอาไปขาย คำว่าขายนั้นย่อมมิใช่หมายถึงขายเป็นทาส แต่คงจักหมายถึงขายให้โรงรับชำเราบุรุษ

“พี่ยอด...เราสามารถช่วยคนอื่นด้วยได้หรือไม่เจ้าคะ”

หากเขากล่าวปฏิเสธเธอเองก็จนใจ เพราะตัวเธอนั้นมิอาจหยิบยื่นความช่วยเหลือที่เกินตัวได้

“เจ้ามิกลัวหรือ”

“กลัวเจ้าค่ะ แต่หากพวกนางถูกขายไปชั่วชีวิตก็มิต่างจากตายทั้งเป็น แต่หากพี่ยอดเห็นว่าเกินกำลังเช่นนั้นก็ถือเสียว่าเป็นคราวเคราะห์ของพวกนาง”

พ่อยอดยืนนิ่งคิดสักพักก่อนตัดสินใจพยักหน้า จักมากน้อยพวกนางก็เป็นคนของพิไชยบุรีย์

“เยี่ยงนั้นก็ลองไปดูก่อน หากมิเกินกำลังพี่จักช่วย”

หลังจากที่แกะรอยอยู่พักใหญ่ในที่สุดพ่อยอดก็มาถึงยังสถานที่ที่พวกชายแปลกหน้าเรียกว่าค่าย เมื่อประเมินด้วยสายตาแล้วมิเกินกำลังตัวเขาจึงตัดสินใจจักช่วย แต่ก่อนจักบุกเข้าไปแม่หญิงข้างกายก็ดึงรั้งแขนเอาไว้เสียก่อน

“พี่ใส่นี่ลงในเหล้าพวกมันก็พอเจ้าค่ะ”

“ผงกระไรรึ”

“ผงยาระบายเจ้าค่ะ”

วันก่อนนั้นนอกจากจักได้เสบียงติดตัวมาแล้ว เรือนที่แม่จอมขวัญขึ้นไปยังเป็นเรือนของหมอยาประจำหมู่บ้าน ดังนั้นสมุนไพรเบื้องต้นที่แม่ขวัญตานิยมใช้เช่นยาระบาย ยาลดไข้ แลยาใส่แผล แม่จอมขวัญจึงหยิบติดมือมามิน้อย

พ่อยอดพยักหน้ารับ ในยามที่ศัตรูมีกำลังมากกว่านั้นวิธีการตัดกำลังเยี่ยงนี้ก็นับว่าดียิ่ง ดังนั้นหลังจากที่พ่อยอดลอบเข้าไปวางยาในสุราแลอาหารแล้วเขาก็ออกมารอชมผลงานด้านนอกค่าย

เป็นไปตามที่แม่จอมขวัญคาดการณ์เพียงครึ่งยามพวกที่อยู่ในค่ายก็วิ่งไปทุ่งกันให้วุ่นวาย พ่อยอดอาศัยจังหวะนี้เข้าช่วยเหลือบรรดาแม่หญิงที่โดนจับมา กว่าพวกมันจักรู้ตัวเขาก็ช่วยคนออกมาได้จนหมด

“ยาน่าจักออกฤทธิ์เพียงสองยาม หากมิอยากถูกจับกลับมาอีกจงหนีไปให้เสียประเดี๋ยวนี้”

จอมขวัญเอ่ยบอกแม่หญิงทั้งหลาย หลังจากที่พวกนางเอ่ยขอบคุณทั้งน้ำตาแล้วบรรดาแม่หญิงร่วมสิบนางก็กระจายตัวหนีในทันที

จอมขวัญมองตามแผ่นหลังบางที่ต่างวิ่งหนีมิเหลียวหลังแล้วนึกถอนใจ ดวงตาเรียวหันมาสบตาคมบุรุษข้างกาย หากวันก่อนเธอตัดสินใจมิช่วยเหลือเขาเกรงว่ายามนี้เธอเองก็คงเป็นเช่นพวกนาง

“พี่เคยสาบานแล้วว่าจักปกป้องเจ้า หากพี่ยังมิตายจากไปพี่จักมิยินยอมให้เจ้าเป็นอันใด”

พ่อยอดเอ่ยบอกน้ำเสียงนิ่งจริงจัง เหตุใดเขาจักอ่านแววตาของนางมิออกกัน ด้วยเหตุผลหลักที่เขาเสี่ยงมาช่วยชาวบ้านเหล่านั้นนอกจากเพราะพวกนางเป็นคนของพิไชยบุรีย์แล้ว อีกส่วนนั่นเพราะเขามิอยากให้นางคิดมากแลกังวลใจ

“ขอบพระคุณเจ้าค่ะ”

มือเรียวยกขึ้นพนมไหว้คนตรงหน้าท่วงท่างดงามตรึงใจสะกดสายตาอีกฝ่าย แลที่ทำให้หัวใจที่แข็งแกร่งนิ่งสงบของเขาพลันสั่นไหวนั้นคือรอยยิ้มหวานแลดวงตาเปล่งประกายของนาง

“ฟ้าจักมืดแล้วเร่งเดินทางเถิด”

......................................................................................................................................

มาไม่มากแต่ก็มานร้าาาา....มีใครรอบ้างไหมเอ่ยยยยยย

ช่วงนี้เนื้อเรื่องจะเดินเอื่อยๆเรื่อยๆ

เพราะไรท์อยากปูความสัมพัน/ความรู้สึกดีๆ ให้พ่อยอดกับแม่จอมขวัญก่อน

แล้วในช่วงหลังๆเรื่องในเหตุการณ์เหล่านี้จะมีผลต่อการตัดสินใจของคนทั้งคู่แบบมีเหตุมีผล

สำหรับคนที่ว่าแม่จอมขวัญทำไมดูเป็นภาระพ่อยอดจริงๆ

นั่นเพราะน้องโตมาแบบกุลสตรีในรั้วในวัง แต่ไม่ต้องห่วงสกิลของแม่จอมขวัญไรท์เติมให้แน่ ขอไรท์เก็บตังแพร้บ 55+