สองปีผ่านไป...

องศา...

" พ่อฮะ นาทีกลับมาแล้วฮะ "

เสียงสดใสร่าเริงของเด็กชายตัวน้อยวัยสามขวบกว่าๆกำลังวิ่งดุ๊กดิ๊กเข้ามาหาผม หลังจากที่เซริคไปรับกลับจากโรงเรียนอนุบาลหมีน้อย

" ไงครับลูกชาย ไหนบอกพ่อซิว่าวันนี้ดื้อกับคุณครูหรือเปล่า "

ผมอุ้มเด็กชายตัวน้อยเอาไว้ก่อนจะกดจมูกลงบนแก้มป่องๆไปทีนึง

" ไม่ดื้อฮะ นาทีไม่ดื้อ "

เสียงเด็กน้อยบอกพลางส่ายหัวไปมา

" เก่งจังเลยครับ ไม่ดื้อด้วย "

ผมชมก่อนจะบีบแก้มป่องๆไปทีนึง

" นาทีไม่ดื้อเพราะว่านาทีหลับตลอดเลยฮะคุงอา "

นั่นไง เสียงเด็กชายตัวน้อยที่หน้าเหมือนคนตัวเล็กในอ้อมแขนผมฟ้องพลางกึ่งเดินกึ่งวิ่งมาหา

" นาทีหลับแต่ไม่ดื้อ แต่ว่านักรบอะแหละที่ดื้อแล้วก็ไม่ยอมหลับ "

เอาล่ะสิ สงครามกำลังเกิดอีกแล้ว

" โอ๊ยจะเถียงกันทามมายเนี่ย วันนี้เราต้องไปเก็บดอกไม้มาร้อยพวงมาลัยนะ พรุ่งนี้คุงคูบอกว่าเป็นวันแม่ ต้องเอาพวงมาลัยไปไหว้แม่นะ "

เสียงเด็กหญิงตัวน้อยที่หน้าตาเหมือนพี่สะใภ้ราวกับแกะตะโกนขึ้นพลางยกมือปิดหูตัวเอง

" งั้นนาทีขอไปเก็บดอกไม้กับพบรักนะฮะ "

เด็กชายตัวน้อยในอ้อมแขนผมหันมาบอก

" ได้สิครับ เดี๋ยวพ่อให้คุณยายช้อยกับคุณตาโชคไปช่วยนะครับ "

เด็กสามคนพยักหน้าพร้อมกันรัวๆก่อนจะพากันวิ่งออกไปยังสวนดอกไม้ที่มีนับสิบๆไร่ในพื้นที่ของรีสอร์ต

.

.

.

" คุณองศาองคะ พรุ่งนี้จะมีทัวร์จากฮ่องกงมาพักที่รีสอร์ตเราค่ะ "

เสียงคุณน้ำอ้อยเลขาของผมเดินเข้ามารายงาน

" ก็ดีสิ ว่าแต่มีปัญหาอะไรหรือเปล่า "

ผมถาม

" เป็นทัวร์ของผู้บริหารบริษัทอสังหาริมทรัพย์ที่ใหญ่ที่สุดในฮ่องกงค่ะ ทัวร์ที่อ้อยเคยแจ้งคุณองศาว่าเขาจองห้องวีไอพีจากเรา อ้อยกำลังคิดว่าเราจะทำยังไงให้เขาประทับใจเราดี "

" นั่นน่ะสิ เอาอย่างนี้แล้วกัน คุณลองเช็คประวัติคร่าวๆของลูกค้าทัวร์นี้ดูนะ แล้วก็เตรียมอาหารและเครื่องดื่มให้พร้อม "

ผมบอกคุณอ้อยก่อนที่เธอจะเดินออกไป คุณอ้อยเธอชอบตื่นเต้นเวลาที่มีทัวร์จากบริษัทใหญ่ๆมาพักที่รีสอร์ตอยู่เรื่อยจนผมชินแล้ว ปกติเราก็ดูแลลูกค้าแบบเท่าเทียมกัน จะมีแบ่งโซนก็แค่ลูกค้าวีไอพีและลูกค้าปกติก็เท่านั้น ส่วนอาหารก็ตามเซ็ทและแพ็คเก็ตที่ลูกค้าเลือก คุณอ้อยทำเป็นตกอกตกใจไปได้

" คุณองศาคะ ลูกค้าทัวร์ฮ่องกงโทรมาค่ะ อ้อยพูดภาษาจีนไม่ได้คุณองศาช่วยรับสายให้อ้อยได้มั้ยคะ "

นั่นไง

" แล้วก่อนหน้านี้คุณคุยกับลูกค้าได้ยังไง "

ผมถาม

" ให้คุณฟาเรนท์คุยให้ค่ะ แต่มันก็นานมากแล้วนะคะ ลูกค้าจองไว้เป็นเดือนแล้วอะ "

" เดี๋ยวผมรับสายเอง "

ผมบอกอย่างหน่ายๆพลางส่ายหัวไปมาให้กับเลขาที่ทำให้ผมปวดหัวได้ไม่เว้นแต่ละวัน ผมอยากให้เซริคย้ายมาอยู่เมืองไทยจริงๆจะได้ไม่ต้องรับมือกับเลขาแบบนี้

" ศตวรรษรีสอร์ตสวัสดีครับ "

ผมกรอกเสียงลงปลายสายด้วยภาษาจีนคล่องแคล่ว

" สวัสดีค่ะดิฉันชื่อเหม่ยซานะคะ เป็นลูกค้าของทัวร์ฮ่องกงที่จะเข้าพักพรุ่งนี้ "

สำเนียงจีนชัดเป๊ะ

" .......... "

" ฮัลโหล สวัสดีค่ะ "

" เอ่อ คะครับ ทางเราเตรียมห้องไว้เรียบร้อยแล้วครับ "

" โอเคค่ะ งั้นคอนเฟิร์มเข้าพักเป็นพรุ่งนี้ 11 โมงนะคะ ขอบคุณมากค่ะ "

" .......... "

แค่เพียงไม่กี่นาทีที่คุยกันทำให้ผมนึกถึงใครคนหนึ่งที่อยู่ในใจผมตลอดมา