“ ไม่จริงหรอกที่บอกใครๆก็บอกกันว่า เวลาจะช่วยทำให้ลืมใครสักคน ความจริงแล้วเวลาแค่ช่วยลดบทบาทของคนคนนั้นจากความรู้สึกเรา ไม่ใช่ความทรงจำ ”

______

ฉันรู้สึกดีทุกครั้งเวลาที่มือแตะลงไปที่แก้วเหล้าไอเย็นแผ่ซ่านทั่วฝ่ามือผ่านแก้วสีใสเหมือนกับฉันกำลังปลดปล่อยบางอย่าง แต่กลับรู้สึกเจ็บปวดขึ้นมาเหมือนกัน เมื่อนึกถึงเหตุผลขึ้นมาว่าทำไมฉันถึงได้แตะมัน ความรู้สึกอาจเลือนลาง แต่ความทรงจำยังคงอยู่ เราต่างต้องมีใครสักคนที่ตัวตนของเขายังอยู่กับเราเสมอ

“ ... ” เสียงเพลงเศร้าคลอเบาๆอย่างเว้นช่วงคล้ายคำพูดบอกเล่าเรื่องราวแสนเศร้า น้ำสีเหลืองอำพันแก้วแล้วแก้วเล่าถูกส่งลงท้อง

“ ทุกครั้งที่ดื่มเหล้าแกจะดูเศร้ากว่าปกติ ” เหมือนแค่เปรยขึ้นมาแต่ด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มแหบตามฉบับหนุ่มเสียงแตกแล้ว กลับทำให้คนฟังอย่างฉันหลุดจากภวังค์ที่ก่อตัวอยู่

“ เรื่องราวของเพลงต่างหาก ” ฉันปรายตามองอีกคนด้วยใบหน้านิ่งเฉยไม่มีร่องรอยของความยินดียินร้ายกับคำพูด

“ สองปีแล้วนะ ยังลืมไม่ได้อีกเหรอวะ ” อีกคนแสดงสีหน้าเป็นกังวลใส่ฉันอย่างเห็นได้ชัด คิ้วหนาขมวดอย่างไม่เข้าใจ

“ แค่บางช่วงก็เผลอคิดถึงขึ้นมา ” ฉันบรรจงรินเหล้าใส่แก้วอย่างใจเย็นแล้วยื่นไปให้คนตรงหน้า

“ แกคิดถึงพี่มันตลอดแหละน่าน แกกินเหล้าแทบไม่เว้นวัน ” ตอนนี้เหมือนคนตรงหน้าฉันจะเริ่มหัวเสียแล้วใบหน้ายุ่งถูกแสดงออกมาแทนที่ความกังวลใจก่อนจะเจ้าตัวจะยกแก้วเหล้าที่ฉันยื่นให้ขึ้นกระดก

“ แค่บางครั้ง วิน ” ฉันบอกเสียงเรียบเมื่อเห็นท่าทีอีกฝ่ายก่อนจะกระดกเหล้าตามบ้าง

‘ วิน ’ เพื่อนสนิทคนเดียวของฉัน

รู้จักกันมาแต่แต่ประถม

จนปัจจุบันเรียนมหาลัยแล้วก็ยังมาเรียนคณะเดียวกัน

“ แกอย่าหลอกตัวเองเลย ” มันพูดเสียงหนักก่อนจะหันหน้าไปมองอีกทางอย่างไม่สบอารมณ์ นิสัยมันก็เป็นงี้ มันเป็นคนหัวร้อนง่ายและไม่เก็บสีหน้าเมื่ออยู่กับฉัน

“ วิน ” ฉันเป็นคนค่อนข้างนิ่งและบางครั้งก็ไม่ชอบพูดมากจึงปรามอีกฝ่ายด้วยเสียงเฉื่อยๆ

“ แกมองคนอื่นบ้าง แกจะเอาคนนั้นไหม อย่างน้อยก็หล่อเหมือนฉัน ” เหมือนการปรามของฉันจะไปกระทุ้งเชื้อเพลิงเสียมากกว่า นิ้วเรียวของมันชี้ไปยังตรงฝั่งตรงข้าม “ คนที่ใส่เสื้อยืดสีดำอ่ะ ”

“ ฉันไม่มีอารมณ์หรอกนะ ” ฉันเอ่ยเสียงห้วนเมื่อมองเหลียวหลังไปตามนิ้วเรียวของมัน เห็นผู้ชายนั่งอยู่สี่ถึงห้าคน ส่วนไอ้ผู้ชายที่มันว่าเขานั่งหันหลังให้ แต่ก็ปฎิเสธไม่ได้ว่าแค่มุมหลังก็รู้ว่าเขาดูดี

“ น่าน .. ” มันเรียกฉันด้วยน้ำเสียงจริงจังอีกครั้งไม่มีแววติดตลกอยู่ในสายตาเลยสักนิด

“ ฉันรู้ว่าแกเป็นห่วงน่า ” ฉันคลี่ยิ้มนิดๆส่งให้มัน ฉันไม่ใช่คนบ้าที่จะไปเติมไฟใส่คนมีน้ำโห

“ ก็รับความจริงใจไปซ่ะสิ ไอ้ทรงผมนี่ก็เลิก ช่างหัวพี่มันได้แล้ว ” มันถอนหายใจออกมาหนักๆ ก่อนจะจับผมฉันอย่างหมั่นไส้

‘ ฉันก็พอรู้วินไม่ค่อยชอบพี่คนนั้นเท่าไหร่ ’

ไอ้ทรงผมที่ว่าก็คล้ายรองทรงของผู้ชายแต่ยาวกว่านิดหน่อย สรุปก็คล้ายผู้ชายอยู่ดีนั่นแหละ

ฉันตัดทรงนี้ เพราะใครซักคนบอกว่าเขาชอบมัน..

“ รู้แล้ว ” ฉันแสร้งพูดให้มันจบๆไป มันเป็นเรื่องของความรู้สึกมันยากที่จะเข้าใจ

“ แกรู้ใช่ไหมว่าฉันเป็นห่วง ” มันรู้ว่าฉันตอบรับเพื่อให้จบ มันถึงถามย้ำด้วยน้ำเสียงที่จริงจังกว่าเดิม ฉันเข้าใจว่ามันเป็นห่วง แต่ฉันชินอะไรแบบนี้แล้ว

“ ขอโทษนะครับ พอดีน้องผู้ชายชี้นิ้วไปทางพวกพี่มีอะไรรึเปล่าครับ ” ยังไม่ทันตอบเสียงเรียบๆเหมือนเป็นมิตรและไม่เป็นมิตรเอ่ยขัดขึ้นมา พร้อมเงาสะท้อนของร่างสูง

“ เอ่อ .. ” ไอ้วินหันมามองฉันก่อนจะทำหน้าเลิกลั่กเหมือนคิดคำตอบไม่ออก

“ ... ” ฉันขมวดคิ้วและไล่ต่ำมองขึ้นไป ใบหน้าได้รูป จมูกโตเป็นสันแววตาให้ความรู้สึกดุนิดนึง เชิ้ตขาวที่กระดุมถูกปลดลงมาสามเม็ด อ่า น่าจะเป็นผู้ชายหนึ่งในกลุ่มนั้น

“ ว่าไงครับ? ” คำพูดสุภาพที่ดูเป็นมิตรแต่กลับมีรังสีอัมหิตออกมา

“ อ่า.. พอดีเพื่อนชอบพี่ค่ะ ”ฉันทำท่านึกคิดก่อนจะพูดออกด้วยใบหน้าเฉยเมยเหมือนไม่สะทกสะท้านกับสิ่งที่ตัวเองพูด

“ ไอ้เชี้ยน่าน !! แก&@&-+* ” เป็นไอ้วินที่พ่นคำด่าออกมาทันที มันมองฉันด้วยแววตาเคือง ก็มันเป็นผู้ชายทั้งแท่งนี่หวาา ฉันได้แต่ยักคิ้วตีสีหน้ารู้สึกผิดใส่

“ ครับ ? ชอบพี่เหรอครับ ” ขณะที่ไอ้วินทำท่าจะฆ่าฉันให้ตาย พี่ผู้ชายกลับส่งยิ้มกริ่มไปให้มัน พร้อมถามย้ำเสียงหวาน

ฉันอยากจะหัวเราะออกมาดังไปกับหน้าที่เหมือนจะพะอืดพะออมของมัน

“ ชะ ..ใช่ครับ ผมชอบพี่ ” มันเสียงกระตุกจำใจตอบออกไป “ ถุ้ย ! ชอบเหี้ยไรล่ะ กูชอบผู้หญิงเว้ย ” ก่อนจะโวยวายคำหยาบออกมาอย่างดิบเถื่อน

พี่ผู้ชายชะงักออกไปนิดนึงก่อนจะกลับมาทำหน้าตามปกติเหมือนเดิม สังเกตได้ว่าช่วงคอเขาเริ่มเกร็งขึ้น

“ วิน ! ” ฉันปรามมันเสียงดุพอผีเข้ามันก็เป็นงี้ แต่ก็เข้าใจเพราะมันไม่ชอบผู้ชาย

“ พี่ไปเหอะครับ พวกผมไม่มีอะไรกับพวกพี่หรอก ขอโทษด้วยครับ ” มันข่มใจพูดเสียงอ่อนไปคล้ายเริ่มจะรู้ตัวว่าตัวเองพูดอะไร

“ ขอโทษด้วยค่ะ ” ฉันกล่าวขอโทษพร้อมกวาดตามองรอบๆบางคนก็ให้ความสนใจแต่บางคนไม่ แต่ที่แท้ก็คือกลุ่มพวกพี่เขากำลังจ้องมาเลย

“ พี่รีบไปดิครับ ” เสียงวินเปิดปากไล่พี่คนนั้นเพราะเขายังยืนนิ่งอยู่กับที่พร้อมกับแววตาเจ้าเล่ห์

“ ... ” เขาก้มลงไปกระซิบอะไรสักอย่างที่ข้างหูวิน มันเบามากฉันไม่ได้ยินและเสียงเพลงกลบ

“ ไอ้เชี่ย ! จะแดกตีนมั้ย !” เมื่อร่างพี่เขากำลังเดินไปมันหันไปโวยวายหนักกว่าเดิม เรียกได้ว่าหน้าดำหน้าแดง

ฉันว่าพี่เขาต้องพูดอะไรที่กระตุ้นประสาทมันนั่นแหละ

“ เพราะแก.. ” มันหันมาชี้หน้าคาดโทษฉันทันที

“ โอเค เพราะฉัน ” ก็คงจะเป็นท่วงท่าแสนชินฉันไหวไหล่เหมือนรับรู้ แต่ไม่รู้สึกผิด

“ ... ” มันถอนหายใจฮึดฮัดเหตุการณ์เมื่อกี้แอลกอฮอล์ในร่างมันคงเดือดพล่าน

“ กลับมั้ย เพลงเศร้าเริ่มไม่อินแล้ว ” ฉันถามออกไปตามความคิด เรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ทำให้ฉันรู้สึกหัวโล่งขึ้นมาก แต่คงไม่ใช่กับอีกคน..

“ รีบลุก ! ” มันหันไปมองทางตรงข้ามก่อนจะพูดเสียงหนักคงงอนฉันแล้วแน่