นางรองสองวิญญาณ ตอนญาติสาวตัวร้าย
จากเรื่อง: 女配不想死（快穿）
ฮวนกุยอี่ เขียน ห้องสมุด แปล
Author: Huan Gui Yi
Chinese edition copyright 北京晋江原创网络科技有限公司
Cover illustration Wumo
Thai edition copyright Hongsamut.com Co., Ltd.
ALL RIGHTS RESERVED

สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537
-------------------------------------------

เมื่อถูกทำลายความสาว นางก็ควรจะแต่งงานกับคนที่พรากความสาวของตน

เป็นเพราะนางบ้า หรือพวกเขาบ้ากันแน่

เหยียนเจียยู่มองตัวเองในกระจก มองรูปโฉมอันงดงาม มองดวงหน้าขาวผ่องชวนหลงใหล

เพราะความงามที่เลื่องลือไปไกลนี้เองนำหายนะมาสู่นาง

กิ๊บทองลากผ่านผิวขาวผ่องเป็นยองใย ความเย็นแผ่กระจายไปทั่วผิวหนังซึมลึกไปถึงกระดูก สตรีในกระจกแย้มยิ้มงดงาม งามเสียจนใครเห็นเป็นต้องหวั่นไหว

นางจะเก็บใบหน้านี้ไว้ เขาอยากแต่งกับนางไม่ใช่รึ

ก็ได้... นางจะแต่ง แต่งกับคนที่ทำร้ายนาง ทรยศนาง

หลังจากนั้นก็อย่าคิดจะหนีเชียว!

“คุณหนูเจ้าคะ” ผู้ที่เข้ามาในห้องคือแม่นมซ่ง เมื่อเห็นเหยียนเจียยู่หยิบกิ๊บมาวาดลงบนใบหน้าก็ตกใจจนหน้าถอดสี แทบจะทำถ้วยยาในมือหล่นลงพื้น

เหยียนเจียยู่วางกิ๊บทองลง หันมามองใบหน้าตื่นตระหนกของแม่นมซ่งที่เพิ่งเดินเข้ามาในห้อง

นางเอ่ยว่า “แม่นม ข้าไม่ทำเรื่องโง่ๆ อย่างนั้นหรอก”

ดวงตาของนางมีน้ำตาคลอ แววตาเต็มไปด้วยความเศร้า เพียงเท่านั้นคนที่พบเห็นก็สงสารจับใจ

แม่นมซ่งรู้สึกถึงความเย็นที่ค่อยๆ แผ่จากพื้นกระดานมาสู่ร่าง นางยืนนิ่งเหมือนท่อนเหล็ก ดวงตาเบิกโพลงคล้ายกับเพิ่งเห็นสิ่งที่น่ากลัวเหลือเกิน

เหยียนเจียยู่ยังคงยิ้มแย้มเป็นปกติ เมื่อเห็นแม่นมซ่งถือยานอนหลับนางก็ยื่นมือไปรับ ถ้าได้กินยานอนหลับนางคงจะไม่ฝันร้ายอีกต่อไป

แม่นมซ่งชักมือกลับเล็กน้อยตามสัญชาตญาณ

เหยียนเจียยู่รู้สึกได้ว่าอีกฝ่ายพยายามจะห้าม นางจึงเงยหน้ามองแม่นมซ่ง แววตาคู่นั้นทำให้อีกฝ่ายสะดุ้งตกใจอีกหน

แววตาเหมือนคนปลงตก คิดได้... หลังจากที่ใช้น้ำตาล้างหน้าแทนน้ำมาเป็นเวลานาน

แม่นมซ่งคลายมือออก เอ่ยทั้งๆ ที่มีน้ำรื้นเต็มตาว่า “คุณหนูผู้อาภัพของบ่าว บ่าวต้องขอโทษไปยังท่านพ่อและท่านแม่ของคุณหนูด้วยเจ้าค่ะ”

เมื่อคิดถึงพ่อแม่ที่ตายจากไปนานแล้วขอบตาของเหยียนเจียยู่พลันร้อนผ่าว นางกลืนยานอนหลับลงคอไปอึกหนึ่งแล้วค่อยๆ จิบยาที่เหลือช้าๆ

ขมเหลือเกิน

น้ำตาหยดหนึ่งไหลออกจากหางตาของเหยียนเจียยู่ รินลงในถ้วยยาจนรวมเป็นหนึ่งเดียว

เมื่อดื่มยานอนหลับแล้ว เหยียนเจียยู่ก็เดินไปยังเตียงนอน แต่จู่ๆ กลับเดินเซและรู้สึกว่าภาพตรงหน้ามืดลง

แม่นมซ่งรีบคว้าร่างของนางที่หงายมาข้างหลัง แม่นมซ่งสั่นสะท้านด้วยความหวาดกลัว ร่างที่ไร้เรี่ยวแรงของเหยียนเจียยู่พยายามรวบรวมพลังเฮือกสุดท้ายเพื่อลืมตาขึ้น นางมองไปยังผู้ที่เคยร่วมทุกข์ร่วมสุขกับนางมานานอย่างแม่นมซ่ง ถามเบาๆ ออกมาว่า “มัน—เป็น—ใคร--กัน?”

“คุณหนูได้โปรดอย่าโทษข้าเลย...ข้า... ถูกบีบบังคับมาเช่นกัน” แม่นมซ่งเอ่ยทั้งน้ำตา

เหยียนเจียยู่นึกอยากจะหัวเราะ ที่แท้ก็คนใต้ชายคาเดียวกันทั้งนั้น

พวกนั้นขโมยทรัพย์สมบัติของนาง ขโมยความสาวของนาง ขโมยวาสนาครองคู่ของนางยังไม่พอ

แม้แต่ชีวิตของนางพวกเขาก็ยังจะอยากได้!

วันถัดมา...

แสงอาทิตย์ส่องให้ความอบอุ่นสดใส น่าจะเป็นการเริ่มต้นวันใหม่ที่งดงามและทรงพลัง

แต่จู่ๆ ก็มีเสียงร้องไห้ทำลายบรรยากาศเงียบสงบ

“แย่แล้วคุณหนูเหยียนผูกคอตาย!”