เปลือกตาบอบบางค่อยๆ ปรือเปิดอย่างเชื่องช้าเพราะเจ้าของรู้สึกว่าศีรษะของตัวเองกำลังหนักอึ้งจะว่าไปแล้วมันไม่ได้หนักแค่ที่หัวแต่เหมือนทั้งตัวเธอกำลังถูกอะไรหนักๆ ทับอยู่ด้วยซ้ำไป

“อย่าเพิ่งขยับน่าขอนอนก่อน” แล้วจู่ๆ เสียงผู้ชายดุๆ ก็ดังขึ้นที่ข้างหูพร้อมๆ กับลมหายใจอุ่นๆ ที่เป่ารดอยู่ตรงซอกคอตามมาด้วยสัมผัสชื้นและเจ็บจี๊ดๆ ที่หลังคอทำให้พิราอรรู้ตัวว่าเธอกำลังโดนไอ้ผู้ชายคนนี้มันทำมิดีมิร้ายอยู่

“ปล่อยเลยนะไอ้บ้า!” หญิงสาวรวบรวมพลังฮึดแล้วพยายามแกะท่อนแขนล่ำสันที่รัดเอวของตัวเองออกพร้อมทั้งพยายามดิ้นหนีท่อนขาแข็งๆ ที่กำลังกดขาเธอให้แนบติดไปกับเตียงอย่างเอาเป็นเอาตาย

“ยัยขี้เมาถ้าเธอไม่หยุดดิ้นเดี๋ยวจะโดนนะ” ไม่รู้หรอกว่าที่คนขู่พูดมันหมายถึงโดนอะไรแต่มันก็ทำให้เธอถึงกับตัวแข็งค้างเหมือนตอนเล็กๆ ที่เคยเล่นแปะแข็งกับเพื่อน

“คุณก็ปล่อยสิมากอดกันอยู่แบบนี้ได้ยังไง” แม้ตัวจะแข็งทื่อแต่ก็ส่งเสียงดังขู่ไปอย่างนั้นทั้งที่ในใจของเธอกำลังสั่นประหนึ่งว่ามีแผ่นดินไหวในอกก็ใครไม่รู้มานอนกอดเธออยู่ทั้งคืนถ้าบอกว่าไม่กลัวก็จะเก่งเกินคนไปแล้วหรือเปล่าล่ะ

“เอ้านิ่งเลยเจอแบบนี้ช็อตเลยสิทีเมื่อคืนนี่กอดเอาซุกเอาจนแทบจะเป็นเนื้อเดียวกันอยู่แล้ว” ชายปริศนายังคงพูดไปเรื่อยๆ แล้วก็ไม่ยอมปล่อยแขนที่รัดเธอไว้สักทีจนพิราอรชักจะจนใจแล้วก็เริ่มมีอาการกลัวเขาขึ้นมาแล้วจริงๆ

“คุณ... ให้ฉันไหว้ก็ได้นะแต่อย่าทำอะไรฉันเลยเห็นแบบนี้ฉันมีน้องชายกับตายายต้องเลี้ยงดู...”

“เดี๋ยวนะ นี่คิดว่าฉันจะทำอะไรเธอฮะยัยตัวสั้นถ้าจะทำคงทำไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้วแหละไม่ต้องรอให้ตื่นมาโวยวายได้แบบนี้หรอกไหนหันมาพูดกันดีๆ ก่อนว่าทำไมเมื่อคืนถึงได้เมาขนาดนั้นไม่รู้เหรอว่ามันอันตราย” วัสสานบ่นพลางพลิกตัวเองให้มาคร่อมอยู่บนร่างของพิราอรที่กำลังเบิ่งตาโตด้วยความตกใจที่เห็นว่าเป็นเขา

“คุณวัสสาน ทำไมคุณมาอยู่ที่นี่คะ?”

“เมื่อคืนฉันรับเธอ คุณต้อแล้วก็พนักงานของคุณต้ออีกสองคนมาส่งแต่เพราะพี่ๆ ของเธออ้วกกันอยู่หน้าโรงแรมหน้าที่ดูแลคนเมาเลยตกมาเป็นของฉันโดยไม่ตั้งใจ” วัสสานพูดนิ่งๆ แล้วลอบสังเกตอาการของขี้เมาตัวน้อยที่แผลงฤทธิ์เกือบทั้งคืนไปพลางๆ

“ก็ไม่คิดว่ามันจะเมาขนาดนั้นนี่คะเห็นมันเปรี้ยวๆ หวานๆ กินง่ายอร่อยดีด้วย”

“ก็เลยกินไม่ยั้งเลยสินะวันหลังถ้ากินไม่เป็นก็รู้จักประมาณตัวเองบ้างมันทำคนอื่นเขาเดือดร้อนไปหมดทั้งป้าแม่บ้านที่มาช่วยเช็ดตัวให้ไหนจะฉันที่ต้องเฝ้าเธอทั้งคืนเพราะกลัวจะอ้วกจนสำลัก ถ้าคิดได้วันหลังก็อย่าดื่มแบบนี้อีกเข้าใจหรือเปล่า” วัสสานทั้งดุทั้งสอนประหนึ่งว่าคนที่นอนอยู่ใต้ร่างเขาเป็นลูกสาวซึ่งตอนแรกก็ตั้งใจจะว่าแรงๆ ให้สำนึกแต่พอเห็นสีหน้าที่ซีดลงๆ เรื่อยเขาเลยคิดว่าควรจะยั้งปากไว้เท่านี้ก่อน

“ขอโทษค่ะที่ทำให้เดือดร้อน” พิราอรน้ำตาคลอเบ้าเพราะไม่คิดว่าความสนุกสนานของตัวเองจะทำให้มีคนเดือดร้อนวุ่นวายได้ถึงขนาดนี้ ตอนนั้นคิดแค่ว่าดื่มอยู่กับพี่ๆ น่าจะไม่เป็นอะไรแต่ที่ไหนได้พี่ๆ ก็ดันเมาเหมือนกันเลยเป็นภาระของคุณวัสสานกันหมด

“ไม่ต้องงอแงถ้าลุกไหวก็ลุกขึ้นมาอาบน้ำล้างหน้าแล้วดื่มน้ำขิงที่เหลือในตู้เย็นให้หมดด้วยจะได้รู้สึกโล่งขึ้น แล้วถ้าอยากจะอ้วกก็อ้วกออกมาเลยไม่ต้องกลั้นมันจะได้รู้สึกดี” ชายหนุ่มทำหน้าเหมือนระอาแต่ก็อุตส่าห์เตือนให้ดื่มน้ำขิงด้วยความหวังดีจนเมื่อพูดทุกอย่างที่ตั้งใจหมดแล้วก็รู้สึกว่าหมดหน้าที่ของตัวเองเลยลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินออกจากห้องไปหน้าตาเฉยทิ้งให้พิราอรนอนทำตาปริบๆ อยู่บนเตียงคนเดียว

“ยัยหนูลูก... โอ๊ยอกแม่จะแตกอธิบายภาพนี้มาหน่อยค่ะว่ามันอะไรยังไงหนูจำอะไรได้บ้างหรือเปล่า?” ทันทีที่เจอหน้ากันที่ล็อบบี้พี่ต้อก็พุ่งตัวมาหาพิราอรพร้อมกับโชว์หน้าฟีดข่าวซุบซิบในมือซึ่งพอเธอดูแล้วก็ถึงกับสะดุ้งเพราะมันเป็นภาพที่คุณวัสสานกำลังอุ้มเธอที่เมาไม่ได้สติเข้าไปในลิฟต์

“เอ่อ... ก็ไม่รู้ค่ะคุณเขาคงมาส่งฟอง เอ่อ... แล้วอย่างนี้จะมีอะไรเสียหายไหมพี่ต้อเขายิ่งไม่ค่อยชอบหน้าฟองอยู่ด้วย” แทนที่จะเป็นห่วงตัวเองแต่พิราอรกลับเป็นห่วงคนที่อยู่ในภาพกับเธอมากกว่าเพราะเขาเป็นถึงนักธุรกิจที่มีชื่อในสังคมส่วนเธอมันก็แค่พริตตี้ตัวเล็กๆ ไม่ได้เป็นที่รู้จักอะไรมากคงไม่มีใครเขามาให้ความสนใจหรอก

ยิ่งมีภาพแบบนี้ออกมาเรื่องที่คุณวัสสานค้างที่ห้องกับเธอเมื่อคืนยิ่งแพร่งพรายออกไปให้ใครรู้ไม่ได้เด็ดขาดไม่อย่างนั้นคงจะมีข่าวมาให้เขาเสียหายอย่างแน่นอนส่วนตัวเธอนั้นมั่นใจว่าไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้นเพราะตัวเองยังอยู่ในสภาพเดิมๆ ไม่มีส่วนใดของร่างกายที่บุบสลายเว้นแต่รอยแดงจางๆ ที่หลังคอที่เพิ่งได้มาเมื่อตอนเช้านั่นแหละ

“เมื่อคืนพวกนี้ก็เมาแอ๋เลยไม่ได้เข้าไปดูหนูเลยว่าคุณเขาพาไปส่งห้องยังไง ไปกินข้าวกันห้องอาหารยังเข้าไปกินข้าวเช้าได้อยู่มีพนักงานมาบอกคุณแม่เมื่อกี้สงสัยจะเป็นคุณวัสสานแหละที่ช่วย” เพราะตอนนี้มันเลยเวลาของอาหารเช้ามามากแล้วแต่เพราะเจ้าของโรงแรมนี่แหละถึงทำให้ทีมงานที่เมาแอ๋เมื่อคืนไม่ต้องแขวนท้องรอไปหาอะไรกินที่สนามบิน

หลังจากกลับมาจากเชียงใหม่ได้หลายวันพิราอรนึกว่าข่าวของเธอกับคุณวัสสานจะซาลงไปแต่ก็ยังมีคนที่กระเหี้ยนกระหือรืออยากรู้อยากเห็นตามมาขุดคุ้ยเรื่องราวของเธออยู่เรื่อยๆ และมีถึงกระทั่งจับเรื่องราวของเธอมาเรียงเป็นไทม์ไลน์หาว่าจ้องจะจับเจ้าของโรงแรมใหญ่อย่างนั้นอย่างนี้คนที่หัวเดียวกระเทียมลีบอย่างเธอเลยไม่รู้จะหันหน้าไปพึ่งใครเลยต้องมานั่งหน้าซีดอยู่ที่บริษัทโมเดลลิงของพี่ต้อเพื่อขอความช่วยเหลือ

“ฟองตัดสินใจแล้ว... ขอเบอร์โทรศัพท์คุณวัสสานดีกว่าค่ะพี่ต้ออย่างน้อยโทรไปขอโทษขอโพยเขาที่ทำให้เสียชื่อน่าจะสบายใจหน่อยฟองไม่อยากปล่อยเอาไว้เฉยๆ แบบนี้” พิราอรตัดสินใจดีแล้วว่าจะขอโทษเขาอย่างจริงจังที่ตัวเองทำให้เขามีชื่อในคอลัมน์กอสซิปติดๆ กันมาเป็นสัปดาห์แล้ว

ยิ่งเงียบคนอยากรู้อยากเห็นก็ยิ่งพากันขุดคุ้ยจนเธอรู้สึกว่าคนอื่นเริ่มจะรู้จักตัวเองดีมากกว่าตัวของตัวเองอีกเล่นขุดมาเผยแพร่ตั้งแต่วันเดือนปีเกิด การศึกษารวมถึงงานที่เคยรับมาก่อนหน้านี้ซึ่งมันก็เป็นเรื่องดีที่มีสินค้าหลายตัวให้ความสนใจจ้างงานเธอแต่มันก็แย่ตรงที่พิราอรเริ่มรู้สึกว่าเธอถูกละเมิดความเป็นส่วนตัว

“แทนที่จะห่วงตัวเองนะเราดันไปห่วงคนอื่น”

พี่ต้อบ่นในความโลกสวยของเธอแต่ก็ยังนั่งหาเบอร์โทรศัพท์ส่วนตัวของคุณวัสสานแล้วจดให้ปล่อยให้คนเป็นข่าวเขาไปเคลียร์กันเองดีกว่าเพราะเรื่องนี่ฝั่งชายหนุ่มจะรู้สึกอย่างไรก็ไม่มีใครรู้เพราะเขาก็ไม่ได้ออกมาให้สัมภาษณ์หรือว่าแก้ข่าวอะไรเลยแม้แต่น้อย

“โอ๊ยพี่ต้ออย่างฟองมันจะไปมีอะไรต้องเสียล่ะคะแต่คุณวัสสานเข้ามีหน้ามีตาเป็นเจ้าของธุรกิจใหญ่โตขนาดนั้น” หญิงสาวพูดไปตามประสาซื่อเพราะถ้าเทียบแล้วตัวเองนี่ไม่มีอะไรที่จะไปเสียกับเรื่องนี้เลยสักนิดแถมยังได้โอกาสด้วยซ้ำเมื่อมีงานติดต่อเข้ามายาวไปยันเดือนหน้าแล้ว

“แสนดีจริงๆ ค่ะลูกสาวฉัน เอาเถอะถ้าขอโทษเขาแล้วสบายใจก็ทำไปเลยแล้วก็อย่าลืมวันเสาร์อาทิตย์นี้นะคะมีงานพี่ฝากด้วยก็แล้วกันค่ะงานนี้คงไม่มีพี่ๆ ไปดูเพราะลูกค้าเขาจะจัดเองทุกอย่างทางนี้แค่หาเอ็มซีให้เฉยๆ” นับว่าโชคดีที่พิราอรเข้ามาที่บริษัทวันนี้เพราะเพิ่งมีลูกค้าถามหาเอ็มซีไปเป็นพิธีกรในงานออกบูธขายของเล่นเด็กหญิงสาวเลยได้รับงานนี้ไปโดยบังเอิญ

“ขอบคุณมากเลยค่ะเดี๋ยวกลับถึงบ้านฟองจะไปโทรหาคุณวัสสานเลยจะได้ขอโทษให้มันจบๆ ไปไม่อย่างนั้นมันจะไม่แล้วใจ ขอบคุณนะคะพี่ต้อสำหรับงานดีๆ ฟองกลับแล้วนะพี่”

หลังจากออกจากบริษัทโมเดลลิงพิราอรก็ตรงกลับบ้านทันทีแต่ก็ยังมีแวะตลาดนัดซื้อของสดมาทำกับข้าวรอน้องชายกลับมาจากทำงานเมื่อจัดการอะไรๆ เรียบร้อยแล้วก็ได้เวลาที่จะโทรหาคนที่กำลังเป็นข่าวกับเธอเสียที

“สวัสดีครับ”

“เอ่อ สะ สวัสดีค่ะคุณวัสสานใช่ไหมคะ?” พิราอรตกใจเล็กน้อยที่อีกฝ่ายรับสายเร็วกว่าที่คิดเลยทำให้เกิดอาการอึกอักน่ารำคาญโดยไม่ได้ตั้งใจ

“ครับ แล้วไม่ทราบว่านี่ใครถ้าจะโทรมาขายประกันผมขออนุญาตวางสายนะครับ” วัสสานพูดด้วยน้ำเสียงห้วนขึ้นเล็กน้อยตามนิสัยคนขี้รำคาญที่อีกฝ่ายอึกอักไม่ยอมพูดธุระมาเสียที

“อย่าเพิ่งว่าค่ะ นี่ฉันเองพิราอรที่คุณช่วยดูแลตอนเมาไงคะ... คือฉันอยากโทรมาคุยกับคุณเรื่องข่าวตอนนี้ค่ะแบบว่าอยากขอโทษจริงๆ ฉันก็ไม่คิดว่านักข่าวจะยิ่งขุดคุ้ยกันสนุกเลย” พิราอรพูดในสิ่งที่ตัวเองคิดออกมาจนหมดด้วยกลัวอีกคนจะชิงวางสายเรื่องราวที่ออกจากปากมันเลยฟังไม่ค่อยจะได้ศัพท์

“เธอเองเหรอ ช่างมันเถอะข่าวซุบซิบพวกนั้นมันไม่ได้มีอิทธิพลอะไรกับฉันหรอกแต่ยังไงก็ขอบคุณแล้วกันที่อุตส่าห์โทรมาถ้าไม่มีใครไปต่อความยาวเดี๋ยวมันก็ซาไปเองไม่ต้องไปใส่ใจ” ไม่ใช่ครั้งแรกที่วัสสานเจอกับข่าวจับคู่ขุดคุ้ยแบบนี้เขาผ่านมาหมดแล้วทั้งเป็นข่าวกับดารา นางแบบหรือว่าสาวสังคมไฮโซแต่พอไม่ได้ออกมาแก้ต่างอะไรก็เห็นว่ามันซาๆ ไปเองทุกทีและครั้งนี้เดี๋ยวข่าวมันก็จะเงียบไปเองเหมือนที่เคยผ่านมานั่นแหละ

“ได้ยินคุณพูดแบบนี้ฉันก็สบายใจค่ะแบบว่ามันเริ่มมีบางข่าวหาว่าฉันตั้งใจไปเกาะคุณเป็นข่าวเพื่ออยากดังแล้วก็เพื่ออัปค่าตัวในรับงานเลยอยากจะบอกว่าฉันไม่เคยคิดอย่างนั้นเลยจริงๆ นะคะ”

“อย่าไปใส่ใจเรื่องไร้สาระพวกนั้นเลยทำหน้าที่ของตัวเองให้เต็มที่เถอะ ขอตัวก่อนนะฉันมีงาน” วัสสานพูดตัดบทก่อนจะชิงวางสายไปก่อนเพราะเขาเริ่มไม่เชื่อที่ผู้หญิงคนนี้บอกเรื่องที่อยากดังแล้วก็อัปค่าตัวแต่ถ้าจากนี้ไปเธอไม่มาวอแวกับเขาอีกต่อไปเขาถึงจะเชื่อว่าเธอบริสุทธิ์ใจจริงๆ

ในทีแรกเรื่องที่เป็นข่าวนั้นวัสสานมั่นใจว่าเธอไม่ได้ตั้งใจแน่ๆ แต่หลังจากที่เธอโทรมาหาเขานี่แหละมันจะบอกเจตนาทั้งหมดเองว่าที่พูดออกมานั้นเป็นเรื่องจริงหรือว่าเรื่องโกหก