1 อาทิตย์ต่อมา

คิมมี่ : "ข้อสอบโครตยากเลย กูเห็น F รออยู่ตรงหน้าเลย"

เจน : "ลิสา เงียบเลย สบายเลยสิ มีคนติวส่วนตัว"

ฉัน : "ติวไรหล่ะ ปลุกกูขึ้นมาอ่านหนังสือตั้งแต่ตีสี่ กูขอแนวข้อสอบ ก็บอกว่าเหมือนที่บอกไปในคลาส"

เมย์ : "สอบเสร็จแล้ว หยุดยาวไปเที่ยวไหนกันดี"

พัดชา : "กูคงไม่ได้เที่ยวอ่ะ พี่บอลพาไปบ้านพ่อแม่เขาที่เพชรบูรณ์"

ฉัน : "กูต้องดูพี่นนท์ก่อนว่าจะตรวจข้อสอบเสร็จเมื่อไร"

คิมมี่ : "กูไปกับกอล์ฟว่ะ เขานัดเพื่อนๆไปกระบี่"

เจน : "กูคงไม่ได้ไปไหน พี่หมอคงทำงานทุกวัน"

ฉัน : "แล้วมึงหล่ะเมย์ พี่นิวพาไปเที่ยวไหน"

เมย์ : "ไม่รู้ว่ะ พี่นิวก็ต้องเข้าบริษัท เขาจะว่างเมื่อไรก็ไม่รู้"

คิมมี่ : "งั้นเปิดเรียนเจอกัน ถ้าไปไหนก็ไลน์บอกในกรุ๊ปด้วย เพื่อวันไหนว่างตรงกัน"

ฉัน : "โอเคตามนั้น กูกลับห้องนอนก่อน ง่วงมาก"

คอนโด

"พี่นนท์ กินข้าวก่อนมั้ยค่ะ เดี๋ยวค่อยมาตรวจต่อ"

"แปปหนึ่งนะคะ พี่ตรวจห้องนี้เสร็จก่อน เหลือแค่สามคน ถ้าหนูหิวกินก่อนเลยค่ะ"

"ห้องหนูใครท้อป มีคนติด F มั้ย"

"เปิดเรียนเดี๋ยวก็รู้"

"ไม่อยากรู้ก็ได้ .. หนูรอกินพร้อมพี่"

ฉันก็เดินเข้าห้องนอน โทรศัพท์หาพ่อกับแม่ พอสักพักพี่นนท์ก็เรียกไปกินข้าว

"พี่นนท์เดี๋ยวกินข้าวเสร็จหนูมีเรื่องจะบอก"

"ก็บอกเลยไม่ได้หรอค่ะ คุยไปกินไปก็ได้"

"คือว่า..."

"หนูมีอะไร ทำไมต้องอ้ำๆอึ้งๆ"

"หนูโทรคุยกับพ่อแม่ แล้วพ่อกับแม่หนูให้บินไปหาที่ญี่ปุ่น"

พี่นนท์วางช้อนแล้วลุกออกจากโต๊ะ เดินไปนั่งที่โซฟา ฉันจึงต้องรีบตามไปนั่งข้างๆกอดพี่นนท์ เอาหัวซบลงไปที่แขน

"พี่นนท์ .. หนูไปแค่อาทิตย์เดียวเอง"

"ตั้งหนึ่งอาทิตย์ต่างหาก หนูไม่คิดถึงพี่หรอ"

"คิดถึงสิค่ะ ก็พ่อกับแม่บอกว่าคิดถึงหนู แต่พวกท่านยังกลับมาไม่ได้ พวกท่านก็เลยให้หนูไปหา"

"หนูรอพี่เคลียร์งานก่อนไม่ได้หรอค่ะ แล้วเราค่อยบินไปพร้อมกัน"

"พ่อกับแม่หนูเขาจองตั๋วเครื่องบินให้แล้ว วันมะรืนหนูก็ต้องไปแล้ว"

"อะไรนะ! ทำไมหนูไม่ปรึกษาพี่ก่อน พี่ไปด้วย"

"ก็หนูกำลังบอกพี่อยู่นี้ไง งานพี่เยอะ พี่จะไปได้ไง"

"หนูไม่อยากให้พี่ไปใช่มั้ย หรือกลัวพ่อกับแม่หนูจะว่า"

"พ่อกับแม่หนูรู้เรื่องของเรา แต่พี่งานเยอะ หนูกลัวพี่ทำงานให้เขาไม่ทัน"

"เฮ้อ!พี่ทำอะไรได้บ้าง"

"พี่ว่างก็โทรหาหนูสิ คอลกัน เราก็ได้เห็นหน้ากันอยู่ดี"

"แต่ไม่ได้กอด ไม่ได้หอม ไม่ได้จูบหนูแบบนี้"

พี่นนท์ก็กอดรัดฉัน หอมแก้มนุ่มซ้ายขวา แล้วก็จูบฉันอย่างดูดดื่ม

"อืม..พอแล้วค่ะ ไปกินข้าวกันต่อนะ"

"กินไม่ลง"

"ไม่งอแงสิค่ะ คนแก่ของหนู"

"ถึงแก่แต่ก็ทำหนูครางทั้งคืนนะ"

"คร่าาา"

สนามบิน

"ทำหน้าดีๆสิค่ะ หนูไปไม่กี่วันเองนะ ถ้าถึงหนูจะรีบโทรหาเลย"

"ก็พี่ไม่อยากห่างหนู แล้วพี่จะนอนกอดใคร"

"กอดหมอนข้างไปก่อนนะคะ ห้ามนอนกอดคนอื่นเด็ดขาด"

"ไม่รับปาก"

"พี่นนท์!"

"พี่ล้อเล่น พี่จะไปกอดใครได้นอกจากหนู พี่จะรีบเคลียร์งานให้เร็วที่สุด"

"หนูไปนะคะ กอดหน่อย"

ฉันก็หันไปกอดพี่นนท์

"ถ้าถึงแล้วหนูต้องโทรหาพี่นะ อย่าหายเงียบไป ดูแลตัวเองดีนะคะ พี่รักหนูนะ"

"หนูก็รักพี่ พักผ่อนบ้างไม่ใช่ทำแต่งาน หนูจะโทรหาบ่อยๆนะคะ"

พี่นนท์ก้มลงมาจูบที่ริมฝีปากบางของฉัน

"หนูไปนะคะ ขับรถกลับดีๆนะ"

พี่นนท์ยืนหน้างออยู่ตรงนั้น จริงๆก็รู้สึกใจหายเหมือนกัน เพราะตั้งแต่คบกันมาไม่เคยจะห่างกัน

ญี่ปุ่น

ฉันวิ่งเข้าไปกอดพ่อกับแม่ทันที่ที่เห็นพวกท่านมายืนรอรับที่สนามบิน

"คิดถึงพ่อกับแม่ที่สุดเลยค่ะ"

"พ่อก็คิดถึงหนู มากอดให้หายคิดถึงหน่อยสิ"

"แม่ก็คิดถึงหนู ดูอ้วนขึ้นมั้ยเนี่ย"

"ช่วงนี้กินเก่งค่ะ พ่อกับแม่สบายดีนะคะ"

"สบายดี แม่ว่าเรากลับไปคุยกันที่บ้านดีกว่าเน๊อะ"

พ่อแม่ของฉันร่วมหุ้นกับเพื่อนชาวญี่ปุ่นเปิดรีสอร์ท ตอนแรกพ่อมาคนเดียว แต่พอกิจการไปได้ดีพ่อเลยให้แม่มาช่วย ตอนแรกพวกท่านจะให้ฉันย้ายมาอยู่ที่นี้ด้วยกัน ตอนนั้นฉันอยู่ปีสอง ก็เลยขอเรียนที่ไทยให้จบก่อน ถ้าจบแล้วค่อยไปอยู่ญี่ปุ่นกัยพวกท่าน แม่ก็เลยให้ฉันย้ายไปอยู่คอนโด เพราะน่าจะปลอดภัยมากกว่าอยู่บ้านตามลำพัง

"ลิสาเอาของเข้าไปเก็บในห้องก่อนนะลูก แล้วลงมาทานของว่าง"

"ค่ะแม่"

ฉันก็เอาของออกจากกระเป๋า จัดเข้าตู้เข้าชั้น พอเสร็จฉันก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาว่าจะโทรหาพี่นนท์ แต่แบตดันหมด ฉันก็เลยชาร์จแบตทิ้งไว้แล้วออกไปหาพ่อกับแม่

"พ่อขาาา"

"ประจบเก่งเหมือนเดิมเลยนะ"

"แม่หล่ะค่ะ"

"มาแล้ว หิวมั้ย มากินของว่างก่อน เดี๋ยวเย็นค่อยทานข้าวกับลุงฮิโรชิ"

"ลิสาจำลุงฮิโรชิได้ไหมลูก พอลุงฮิโรชิรู้ว่าลูกมา เขาก็เลยจะมากินข้าวด้วย"

"จำได้ค่ะพ่อ"

"ตอนแรกแม่คิดว่าลิสาจะพาว่าที่ลูกเขยมาแนะนำตัวให้พ่อเขารู้จักเสียอีก"

"ลูกเขยอะไรกันคุณ ลิสายังเด็ก ยังเรียนไม่จบเลย"

"หนูไม่เด็กแล้วนะคะ หนูอยู่ปีสามแล้ว อีกแค่ปีกว่าๆหนูก็จบแล้ว จริงๆพี่นนท์ก็อยากมาด้วยค่ะ แต่ยังเคลียร์งานไม่เสร็จ"

"สำหรับพ่อกับแม่หนูก็ยังเด็ก ต่อให้โตกว่านี้อีกสักกี่ปีก็เถอะ ลูกไปช่วยพ่อดูงานที่รีสอร์ทดีกว่า"

"ค่ะ แล้วแม่ไปด้วยกันมั้ยค่ะ"

"ไม่ไปดีกว่า วันนี้พ่อมีผู้ช่วยละ แม่จะอยู่เตรียมอาหารเย็นไว้ต้อนรับลุงฮิโรชิ"

ฉันก็ตามพ่อไปดูรีสอร์ท ตอนนี้ดูใหญ่โตกว่าเมื่อก่อนเยอะเลย มีลูกค้าเข้ามาพักไม่ขาดสาย

พอตกเย็นลุงฮิโรชิก็มารับประทานอาหารที่บ้าน มากับผู้ชายคนหนึ่ง แต่หน้าตาไม่ค่อยเหมือนคนญี่ปุ่นเท่าไร ออกแนวลูกครึ่งมากกว่า

ลุงฮิโรชิพูดไทยได้ เพราะเคยอยู่เมืองไทยมานาน

พ่อ : "ลิสาสวัสดีลุงฮิโรชิสิลูก"

ฉัน : "สวัสดีค่ะลุงฮิโรชิ"

ฮิโรชิ : "สวัสดีลูก โตขึ้นเยอะเลย สวยขึ้นมากๆ ด้วย นี้ถ้าไปเจอที่อื่นลุงคงจำไม่ได้แน่ๆ ลุงขอแนะนำนะ นี้ชินตะ เป็นหลานของลุง เป็นลูกครึ่งญี่ปุ่น แม่เขาเป็นคนสวีเดน อายุน่าจะมากกว่าลิสา 2 ปี พี่เขาพูดไทยได้นะ เพราะเกิดที่ประเทศไทย"

ฉัน : "สวัสดีค่ะพี่ชินตะ"

ชินตะ : "สวัสดีครับคุณอาดิเรก คุณอาเพ็ญ น้องลิสา"

แม่ : "เราเข้าไปทานข้าวกันดีกว่าค่ะ เดี๋ยวจะเย็นสะหมด"

โต๊ะอาหาร

ชินตะ : "น้องลิสาเรียนปีไหนแล้วครับ"

ฉัน : "ปีสามแล้วค่ะ"

ชินตะ : "แล้วจะมาอยู่กี่วัน ให้พี่พาเที่ยวมั้ย"

ฉัน : "ประมาณอาทิตย์หนึ่งค่ะ หนูคงอยู่ช่วยพ่อที่รีสอร์ทค่ะ เรื่องเที่ยวค่อยว่ากันอีกที หนูยังไม่ได้คิดเลยค่ะ"

ฮิโรชิ : "ลิสาอยากไปเที่ยวที่ไหนบอกพี่ชินตะได้เลยนะลูก เรื่องงานหนูไม่ต้องอยู่ช่วยหรอก แค่ลุงกับพ่อของหนูก็พอแล้ว นานๆจะมาที ไปเที่ยวพักผ่อนดีกว่า"

ฉัน : "ค่ะ ถ้าวันไหนหนูอยากออกไปเที่ยวหนูจะบอกนะคะ"

พอทานข้าวกันเสร็จลุงฮิโรชิก็อยู่คุยงานกับพ่อแม่ต่อสักพัก พี่ชินตะก็ชวนฉันคุยเรื่องนั้นเรื่องนี้ไปเรื่อย กว่าจะกลับก็เกือบ 4 ทุ่ม

.........