มือบางสะบัดจนหลุดจากมือหนาทันใด เมื่อนึกขึ้นได้ว่าชายหนุ่มจับมือตนอยู่

“คนไม่มีมารยาท”

พูดใส่หน้าอีกฝ่ายแล้วคุณหญิงขวัญสุดาก็เดินจ้ำอ้าวหนี ตั้งใจกลับไปยังบ้านพักของตน หากชายหนุ่มกลับก้าวยาวๆ มายืนขวางหน้า

“เดี๋ยวสิคุณ ผมช่วยคุณ ไม่มีมารยาทตรงไหน”

ชายหนุ่มตรงหน้าเป็นผู้ชายผิวขาวจัด คิ้วเข้ม ตาคมเข้มสีดำขลับและดูคุ้นตาอย่างบอกไม่ถูก ทว่าคุณหญิงก็ปัดความรู้สึกนั้นทิ้งไป ชักสีหน้าใส่อีกฝ่ายก่อนถามกลับ

“ยังจะถามอีก สงสัยทำจนเป็นนิสัยถึงได้ไม่รู้ตัว”

คิ้วเข้มขมวดราวไม่เข้าใจ

“ตกลงที่ผมช่วยคุณมันแย่ขนาดนั้นเชียว”

“เรื่องวันนั้นต่างหาก ที่คุณมอง...”

ริมฝีปากอิ่มถูกขบกัด ใบหน้าเรียวสวยร้อนวูบขึ้น นึกอายที่จะพูดจึงผลักเขาให้หลีกทางให้ตน

“ไม่อยากพูดแล้ว หลบไปสิคุณ ฉันจะกลับบ้าน”

คนถูกผลักหลีกทางโดยดีแม้ยังไม่เข้าใจว่าทำไมอีกฝ่ายถึงดูไม่ถูกชะตากับตนนัก

ดวงตาคู่คมเข้มมองตามร่างบอบบางที่พยายามเดินเลี่ยงสุนัขอ้อมไปไกลจนชิดแนวต้นมะพร้าวแล้วเร่งฝีเท้าเผ่นแนบหนีราวถูกสุนัขไล่กวด ริมฝีปากได้รูปยกยิ้มมุมปากอย่างนึกขัน

เธียรจำได้ว่าน้องสาวบอกว่าเธอชื่อ คุณหญิงขวัญสุดา

“เรายังต้องเจอกันอีกครับ คุณหญิง”

จากที่เข้าไปช่วยลูกสุนัขทำให้ได้แผลจากกิ่งไม้เกาะเกี่ยวบนมือบางมาเล็กๆ น้อยๆ ทว่าคุณหญิงขวัญสุดาก็ถูกนมอุบลบ่นเป็นนาน

อย่างน้อยการได้มาอยู่หัวหินแทนที่วังก็ไม่ได้แย่นักสำหรับคุณหญิง เพราะมีเพียงนมอุบลกับน้อมติดตามมา ที่นี่มีคนคอยดูแลบ้านอยู่แล้วจึงมีคนในบ้านค่อนข้างเยอะ ท่านชายรัชภาควางพระทัยและฝากฝังนมอุบลให้ดูแลบุตรสาว กระทั่งตอนไปเรียนซัมเมอร์ที่ปีนังก็ไปกับคุณหญิงด้วย

เช้าวันต่อมาที่ต้องไปเรียนภาษาในตอนสายคุณหญิงขวัญสุดาก็อิดออดกว่าจะยอมลุกจากเตียง อาบน้ำแต่งตัวอย่างเชื่องช้า แม้กระทั่งเดินมาขึ้นรถที่คนขับจอดรอหน้าบ้านก็ยังช้า

“เร็วเถิดค่ะคุณหญิง เดี๋ยวจะสายเอา”

“สายก็ดี หรือไม่ต้องไปเรียนได้ยิ่งดี เห็นหน้าหญิงนางกับเยาวลักษณ์จนเบื่อจะแย่อยู่แล้ว ปิดเทอมยังต้องเจออีก”

“ไม่ได้นะคะ เดี๋ยวจะเสียไปถึงท่านชาย ท่านชายตรัสฝากฝังคุณหญิงกับท่านชายณรงเดชด้วยองค์เองเชียว คุณหญิงยิ่งต้องตั้งใจเรียนนะคะ”

ริมฝีปากอิ่มยื่น แทบไม่อยากก้าวเดิน หากนมอุบลก็จับไหล่บางสองข้างดันไปจนถึงรถที่คนขับเปิดประตูรอ เมื่อคุณหญิงยอมขึ้นรถน้อมก็ส่งกระเป๋าให้ ก่อนรถจะเคลื่อนออกไป

“เฮ้อ หวังว่าจะไม่มีเรื่องให้ปวดหัวตามมานะ”

นมอุบลส่ายหน้าอย่างอ่อนอกอ่อนใจ ได้รู้ถึงวีรกรรมระหว่างคุณหญิงของตนกับคุณหญิงวรางคณามาบ้างเหมือนกัน เพราะบางครั้งที่ท่านชายทรงงานไม่อาจรับโทรศัพท์ที่ทางโรงเรียนติดต่อไปได้ก็จะโทรมาที่วังแทน และเป็นตนเองที่ได้รับฟังเรื่องราวของเด็กๆ แม้ไม่ใหญ่โตหากโรงเรียนก็แจ้งให้ทางผู้ปกครองทราบเอาไว้

บ้านพักริมทะเลของตระกูลพิชิตชัยอยู่ไม่ไกลเลย นั่งรถไม่ถึงครึ่งชั่วโมงด้วยซ้ำ จะว่าไปหากเดินเลียบชายหาดไปก็ได้เช่นกัน บ้านไม้หลังใหญ่สองชั้นสีขาว มีหน้าต่างเปิดรับลมเยอะ ไม่ค่อยแตกต่างจากบ้านพักริมทะเลแถวนี้ บริเวณกว้างขวางมีสวนสวยร่มรื่น มีบ้านพักอีกสองหลังภายในพื้นที่เดียวกัน สาวใช้ออกมารับและนำทางคุณหญิงขวัญสุดาไปยังห้องรับแขก

“เห็นทุกปีไปซัมเมอร์ที่ปีนังไม่ใช่หรือหญิงขวัญ”

คำถามที่ไม่อยากตอบมาทันทีที่พบหน้า คุณหญิงขวัญสุดายักไหล่ก่อนตอบคุณหญิงวรางคณาที่นั่งอยู่ตรงชุดโซฟาไม้กับเยาวลักษณ์

“ก็แค่เบื่อปีนังแล้ว”

“เบื่อหรือคะ นึกว่าหม่อมแม่คุณหญิงไม่อยากให้ไปเสียอีก”

“เค้าไม่ใช่หม่อมแม่เรา”

ร่างบอบบางก้าวเร็วๆ ตรงเข้าไปหาคนพูดราวต้องการเอาเรื่อง เยาวลักษณ์เองก็ลุกขึ้นยืนท้าทาย ทว่าคุณหญิงวรางคณารีบมาห้ามไว้

“อย่ามีเรื่องกันเลยน่า”

“ใครหาเรื่องก่อนล่ะ จะให้เราเงียบ ปิดปากเพื่อนเธอให้ได้ก่อนสิหญิงนาง”

จะไม่ให้โกรธได้อย่างไร ในเมื่อถูกแขวะตรงๆ ต่อหน้า

“ก็แค่เปรย”

เยาวลักษณ์เชิดหน้า ถือว่ามีคุณหญิงวรางคณาถือหางทั้งตอนนี้ยังอยู่ที่บ้านของคุณหญิง ไม่ใช่โรงเรียนที่อาจถูกคุณครูทำโทษได้ แต่กลับไม่ใช่อย่างที่คิดเพราะเพื่อนสนิทหันมาดุ

“พอเถิดน่าลักษณ์ หญิงถามเพราะอยากรู้ ไม่ใช่เปิดโอกาสให้เธอมาทับถมหญิงขวัญ”

จากที่คิดว่าเพื่อนจะเข้าข้างตัวเอง กลายเป็นเยาวลักษณ์ต้องหน้าจ๋อยแทน แต่มีเสียงคนเข้ามาเพิ่มทางหน้าบ้าน สามสาวจึงหันมองด้วยความสนใจ

“คุณครูมาแล้วสาวๆ”

คุณชายราเมศเดินเข้ามาพร้อมร่างสูงเพรียวของหญิงสาวผมยาวสีน้ำตาลทองหยักศก ใบหน้าสวยราวตุ๊กตา สามสาวน้อยต่างมองด้วยสายตาชื่นชม

“คุณครูแพทริเซีย”

คุณหญิงวรางคณายกมือไหว้ก่อนใคร เพื่อนอีกของคนจึงไหว้ตาม

คุณชายราเมศไปรับคุณครูมาจากที่บ้านด้วยตัวเองเพราะคนขับรถออกไปตลาดพร้อมกับแม่บ้านเพื่อซื้ออาหารมาทำมื้อกลางวัน

คุณหญิงขวัญสุดาไหว้คุณชายด้วย จำว่าเคยเห็นอีกฝ่ายบ้างเมื่อหลายปีก่อน และคนสูงวัยกว่าก็รับไหว้พร้อมยิ้มอ่อนโยน

“พบกันอีกซัมเมอร์นะคะคุณหญิง วันนี้มีเพื่อนมาเรียนด้วยใช่ไหมคะ”

คุณครูแหม่มพูดภาษาไทยด้วยสำเนียงชาวต่างชาติ และสอนคุณหญิงวรางคณามาแล้วในช่วงซัมเมอร์เมื่อปีที่แล้ว

“ค่ะ คนนี้หญิงขวัญสุดา ส่วนคนนี้เยาวลักษณ์ค่ะ”

“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ คุณหญิงขวัญสุดา เยาวลักษณ์”

“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะคุณครูแพทริเซีย”

คุณหญิงขวัญสุดากับเยาวลักษณ์ทักทายอย่างเกรงอกเกรงใจ

“เชิญคุณครู่กับนักเรียนที่ห้องรับแขกด้านในเลยครับ ผมไม่รบกวนแล้ว”

คุณชายราเมศขอตัว ให้เวลากับการเรียนการสอนของน้องสาวและเพื่อนๆ ส่วนตนออกไปข้างนอกเพราะนัดเพื่อนไว้ว่าจะไปตกปลาด้วยกัน

เมื่อได้เวลาเรียนทั้งสามสาวก็ตั้งใจเรียนอย่างจริงจังไม่มีอิดออด

=====

เธียรบอกต้องเจอกันอีก พรหมลิขิตหรือใครลิขิต 5555 แต่คุณหญิงก็ยังเข้าใจผิดพี่เธียรอยู่ดี ^^"

ฝากติดตามด้วยนะคะ คอมเม้นต์พูดคุย ให้หัวใจ ส่งกำลังใจให้ผู้เขียนได้นะคะ^^

เฟซบุ๊กเพจ รสิตา เพียงพิณ

https://twitter.com/rasitawriter