บทที่ 3

พลอยพิชญาร้องไห้ เธอจ้องมองดวงตาสีน้ำเงินเข้มคลั่กด้วยโทสะที่ผลาญเผา

“เบน...อ๊ะ! ”

หญิงสาวร้องเสียงดังเมื่อร่างสูงใหญ่โถมตัวลงมาและจับไหล่เธอไว้แน่น สันกรามของเขานูนขึ้นมาจนเห็นได้ชัด เสียงที่กังวานออกจากปากเขาราวกลั่นมาจากความเจ็บปวด

“เขาบาดเจ็บสาหัสและถูกส่งตัวกลับมาเพื่อรับการรักษาที่นี่ แต่ก็สายไป ไม่มีใครช่วยน้องชายของผมได้แม้แต่แพทย์มือหนึ่งที่บินตรงมาจากอเมริกา ผมเกือบเป็นบ้าในวันที่ต้องมาร่วมพิธีศพและมองดูบาทหลวงฝังเขาบนเกาะนี้เมื่อหนึ่งปีที่แล้ว”

ปีที่แล้ว...พลอยพิชญานิ่งอึ้ง ที่เธอสงสัยว่ามาเรียสหายไปและเธอก็ไม่ได้รับข่าวคราวใด ๆ จากเขาอีกเลยนับจากวันนั้น ทุกอย่างได้กระจ่างชัดแล้วในตอนนี้

“และสำหรับคุณ...พลอยพิชญา” ชายหนุ่มบีบไหล่บางจนเธอกระตุก

“คุณไปกับมาเรียสคืนนั้น รถคันนั้นที่เขานั่งไปเสียหลักพุ่งชนต้นไม้และคนขับ ก็คือคุณ! ”

“โอ๊ย! เบน ฉันเจ็บนะคะ”

ดูเหมือนเสียงครางของหญิงสาวจะยิ่งยุให้ไฟแค้นในใจของเบนโหมไหม้มากขึ้น นัยน์ตาคู่นั้นดุดันน่ากลัวก่อนจะกดร่างเล็กบอบบางลงไปอยู่ใต้ร่างสูงใหญ่ของเขาบนเตียงหนา

“เบน...ฟังฉันก่อนค่ะ”

“ผมจะฟังตัวเองที่ได้ยินเสียงเจ็บปวดของมาเรียส เสียงนั้นที่คุณไม่เคยได้ยินตอนที่คุณกำลังมีความสุขโดยไม่รับรู้ความทุกข์ของคนอื่น ฆาตกรอย่างคุณไม่ควรมาลอยนวลอยู่อย่างนี้ ถ้าศาลไม่พิพากษาคนผิด ผมนี่แหละที่จะตัดสินชีวิตคุณเอง! ”

“ไม่! ปล่อยฉันนะ! ”

พลอยพิชญาบิดตัวสุดแรงและส่ายหน้าหลบแต่ไม่พ้นใบหน้าคร้ามคมที่ก้มลงมาและฉกลิ้นเข้าไปในกลีบปากสีชมพูเข้ม เขาไม่เพียงจาบจ้วงเธอด้วยปากแต่ยังกดร่างหนาลงมาจนหญิงสาวหายใจแทบไม่ออก

เธอจะทำอย่างไรดี...พลอยพิชญา หญิงสาวถามตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่าในขณะที่เขาบดขยี้ริมฝีปากบางหนักขึ้นเรื่อย ๆ แต่ความกลัวทำให้เธอตีบตันไปหมด ดวงตาคู่สวยเหลือกขึ้นด้านบนเมื่อรู้สึกถึงความปวดแปลบวาบขึ้นบนริมฝีปาก

“อื้อ! ” เสียงในลำคอนั้นไม่ดังพอให้เขาหยุดการกระทำดิบห่ามลงได้ เธอไม่ควรมาที่นี่ ไม่ควรหลงเชื่อใจเพียงเพราะเห็นว่าเขาเป็นคนใกล้ชิดกับมาเรียส

“อย่า...เบน...อย่าค่ะ! ”

พลอยพิชญารีบเอามือป้องบนใบหน้าเมื่อเขาถอนริมฝีปาก ร่างเล็กสั่นเทาทว่าเขาก็ยังแสดงความหยาบร้ายด้วยการกระชากข้อมือข้างนั้นออก

“คุณกลัวด้วยรึ พลอยพิชญา...ผมยังสงสัยว่าทำไมคนที่ต้องตายถึงไม่ใช่คุณ! ”

“ได้โปรดเถอะค่ะ เบน...ฉันไม่รู้จริง ๆ ว่าคุณต้องสูญเสียมาเรียส ฉันไม่ได้ข่าวเขาเลยหลังจากวันที่เกิดอุบัติเหตุ ฉันรู้ก็แต่ว่าเขาถูกส่งตัวกลับมารักษาที่นี่ แล้วหลังจากนั้น...”

“หลังจากนั้นคุณก็กลับบ้าน มีข้อหาติดตัวเล็กน้อยแค่ขับรถโดยประมาท แล้วก็กลับไปใช้ชีวิตอย่างปกติ โดยไม่คิดสนใจว่าคนที่ไปด้วยจะเป็นตายยัง ใช่มั้ย พลอยพิชญา! ”

“ฉันไม่เคยไม่สนใจมาเรียส! ” เธอเถียงทั้งน้ำตาและลืมไปว่าชายด้านล่างของชุดกระโปรงถลกขึ้นมาถึงโคนขาจามแรงดิ้น

“ฉันคิดเรื่องของเขาตลอดเวลา ถ้าฉันรู้...”

“มันสายไปแล้วที่คุณจะรู้ว่ามาเรียสไม่ได้อยู่ที่นี่! เขาเคยเป็นน้องชาย ที่ดีของผม เราออกล่าวาฬด้วยกันในน่านน้ำของทะเลนอร์วีเจียน แต่ตอนนี้จะไม่มีเวลาแบบนั้นอีกแล้ว คุณเป็นคนทำลายมันและผมจะให้คุณชดใช้สิ่งท่าคุณทำลายนับตั้งแต่วันนี้! ”

ชดใช้หรือ! พลอยพิชญาตื่นตระหนกต่อคำพูดที่ลั่นออกมาจากความโกรธแค้น เธอไม่ใช่คนผิดแต่กลับต้องมชดใช้สิ่งที่ไม่ได้ก่อแทนเพื่อนสนิทอย่างไม่อาจเลี่ยง

ทุกอย่างสายไปแล้ว ที่นี่ไม่มีมาเรียสที่จะช่วยยืนยันความจริงและปราศจากดารินที่จะช่วยแก้ต่างแทนเธอ หญิงสาวรู้ว่าเขาโกรธจัดและไม่มีวันรับฟังคำแก้ตัว ซึ่งท้ายที่สุดเธอก็จะกลายเป็นคนสับปลับในสายตาของเขา แต่ตอนนี้เธอกำลังหาทางออกทว่าก็ดูเหมือนความหวังนั้นริบหรี่เต็มที

“คุณจะให้ฉันชดใช้อะไร”

“คุณต้องอยู่ที่นี่! อยู่อย่างข้ารับใช้ ทำงานเหมือนทาส มีชีวิตทุกข์ทรมานอยู่บนเกาะที่มีคนแค่ร้อยกว่าคน แล้วอย่าคิดว่าจะหนีไปจากสกรูวา ไม่มีใครช่วยคุณได้ คุณต้องเป็นทาสผมไปจนวันตาย! ”

” ฉันไม่...” คำปฏิเสธนั้นช้าเกินกว่าปากหยักที่บดขยี้ลงมาอีกหน คราวนี้เบนไม่ใช่รุกล้ำแต่บนใบหน้าเพียงอย่าง เดียว แต่เขายังถอดทึ้งชุดสวยบนร่างงามจนฉีกขาดก่อนขว้างลงไปข้างเตียง

“เบน...อย่านะ! ”

พลอยพิชญาตะโกนเสียงดังแต่ไม่มีใครได้ยิน ถ้าเกาะนี้มีคนอยู่แค่ร้อยกว่าคนจริงดังเขาว่าเธอก็พบกับเรื่องยุ่งยากเสียแล้ว หญิงสาวไม่นึกไม่ฝันว่าต้องมาพบกับคนบ้าคลั่งอย่างพี่ชายของมาเรียส เบนเหมือนเขาแทบทุกอย่างยกเว้นความป่าเถื่อนที่เขากำลังทำกับเธอ

ตาคู่สวยเบิกกว้างเมื่อรู้ตัวอีกทีก็ไม่หลงเหลือเสื้อผ้าไว้บนตัวสักชิ้น ผิวเนียนขาวเสียดสีกับเนื้อผ้าหยาบของเสื้อเชิ้ตยีนส์บนร่างหนา พลอยพิชญาแทบไม่มีแรงทุบถองเพราะข้อมือถูกเขาตรึงไว้ขณะลิ้นหนาจ้วงเข้าไปเลียดไล้ในอุ้งปากเล็ก

กระทั่งหญิงสาวหมดแรงต้านเมื่อใจหนึ่งประหวัดไปถึงน้องชายฝาแฝดของเขา

ใช่...เธอแอบหลงรักมาเรียสและแม้เบนจะมีอารมณ์แตกต่างแต่ใบหน้าและร่างกายหรือแม้กระทั่งน้ำเสียงนั้นไม่ได้ผิดเพี้ยนจากกันเลย

“เบน...ปล่อยฉัน...ปล่อยฉัน”

น้ำเสียงจากลำคอแห้งผากเบาลงทุกขณะ ร่างสูงใหญ่ยันกายขึ้นและถอดเสื้อผ้าออกจากตัวจนหมดเช่นกัน ชายหนุ่มหอบหายใจเมื่อเห็นร่างกลมกลึงที่อยู่เบื้องล่างนอนระทดระทวยเหมือนขี้ผึ้งถูกไฟลน

เขาจะลงโทษเธอให้สาสม ให้เธอเป็นข้ารับใช้และหาความสุขจากความเป็นสาวก่อนจะเฉดหัวส่งเมื่อเขาสุขสมและทิ้งเธอให้เดียวดาย

“นี่มันแค่การเริ่มต้น ผมไม่ได้พิศวาสคุณสักนิด แต่ชีวิตคุณเป็นของผมนับจากนี้”

“เบน...ฉันไม่มีวันอยู่ที่นี่กับคุณ! ”

“ยังจะปากดีกับผมอีกรึ พลอยพิชญา! ”

เบนคำรามก่อนเลื่อนมือแกร่งขึ้นมาบีบคางมน ร่างกายอันสมบูรณ์แบบนั้นเครียดเกร็งไปหมด โดยเฉพาะส่วนกลางลำตัวที่ผงาดขึ้นมาจนน่าหวาดหวั่น เขาจะข่มขืนเธอจริง ๆ พลอยพิชญาคิดแล้วสั่นไปหมด

“นี่ยังนับว่าเป็นการปราณี ถ้าหนักกว่านี้คุณคงถูกผมฆ่าตั้งแต่ตอนอยู่เมืองไทยแล้ว ไงล่ะ...คุณอยากมาที่นี่นักไม่ใช่หรือ หมู่เกาะโลโฟเตน สรวงสวรรค์ของชาวไวกิ้ง แต่จะเป็นนรกขุมที่ลึกที่สุดสำหรับคุณ! ”

“ไม่! ”