รูปภาพจาก : Google.

ชื่อ : ข้าวเจ้า กันต์สิริ

ชื่อเล่น : เจ้า , อายุ 20 ปี

อาชีพ : นักศึกษาปี 1 คณะ นิเทศศาสตร์ สาขา ภาพยนต์

ในมหาลัยฯแห่งหนึ่งในประเทศไทย

"อื้ออออออ.."

มีมือของใครบางคนกำลังลูบไล้บนใบหน้าของผม.. จนทำให้ผมรู้สึกรำคาญเป็นอย่างมาก ผมเริ่มงัวเงียตื่นอย่างหัวเสีย ก่อนจะลืมตามองคนตนเหตุที่กำลังยิ้มทักทายอย่างอาร์มณดี จนผมรู้สึกหมั่นไส้..

"คุณอีกแล้ว.."

ใช่ธานินทร์ นิกุลรักษ์ ผู้ชายคนเดียวที่อยู่ในความฝันของผม ธานินทร์ไม่ยิ้มป่าว เขาจับตัวของผมเขาไปกอด ก่อนจะเริ่มจูบปากผมอย่างช้าๆ จนผมแทบไม่ทันได้ตั้งตัว ก่อนจะใช้มือผลักเข้าไปที่อกของเขา พร้อมกับถอยหลังหนีอย่างตื่นตระหนก

"อะไรกัน.. นายยังไม่ชินอีกหรอ ?"

เขาทำหน้าสงสัย.. ก่อนจะคลี่ยิ้มออกมา พร้อมกับคลานเข้ามาหาผม จนผมถอยหลังติดกับหัวเตียง 'ซวยแล้ว..' ยังไม่ทันที่ผมจะลุกหนีออกจากเตียง เขาก็เข้ามาดึงร่างของผมเขาไปกอด ก่อนจะกัดเขาที่หูของผม จนผมทำอะไรไม่ถูกไปเลย 'ให้ตายเถอะ' คนๆนี้มีผลต่อผมเหลือเกินครับ

"กลัวอะไรหรอ.. ? ตัวสั่นเชียว"

ผมอยากจะบอกเขาเหลือเกินว่า.. เพราะเขานั้นแหละ ที่ทำให้ผมเป็นแบบนี้ ปานนี้หน้าของผมคงแดงแจ๋ไปแล้วแน่ๆเลย 'หือๆ'

ยังไม่ทันที่ผมจะได้ตอบอะไร.. ธานินทร์ก็ขึ้นคร่อมบนตัวผม พร้อมกับเริ่มซุกไซร้ซอกคอของผม ลมหายใจอุ่นๆของเขากำลังทำให้ข้างล่างของผมตื่นตัวเป็นอย่างมาก อย่างห้ามไม่ได้..

"ฮึกกก.."

"เจ้าครับ.. ตื่นได้แล้ว.."

ยังไม่ทันได้ทำอะไร.. ไปมากกว่านี้ คนที่ขึ้นคร่อมผมอยู่ก็พูดอะไรบางอย่างที่ทำให้ผมต้องสะดุ้งตัวตื่นขึ้นมา.. 'เฮือกกก..'

"ไอ้เจ้าาาาาา.."

"ไอ้ ข้าว เจ้า เว้ย!"

"อะไร ?"

ผมได้ยินเสียงของไอ้นายตระโกนเรียกผมดังลั่น ก่อนที่ผมจะตอบกลับไปแบบงงๆ งัวเงียๆ

"นี้มันกี่โมงกี่ยามแล้วว่ะ.. มึงจะไม่ไปทำงานรึไงห๊ะ!"

'เฮือกกก..' จริงๆด้วย วันนี้เป็นวันแรกที่ผมได้มีโอกาสไปฝึกงานที่กองถ่ายละคร และยังมีโอกาสจะได้เจอธานินทร์อีกด้วย

"เออๆ รอกูแปปนึ่ง"

ผมตอบมันแบบลวกๆ พร้อมรีบจัดการกับร่างกายของตัวเอง ณ ตอนนี้ อย่างทุลักทุเล

"มึงทำไรอยู่.. ถึงได้ตื่นสายขนาดนี้ว่ะห๊ะ ?"

"กูกำลังฝันดี.. กูก็เลย.. เพลินๆไปหน่อยนะ"

ผมตอบมันไปตามตรง.. จนมันเริ่มขมวดหัวคิ้วเขาหากัน และหันสายตามองมาทางผม "อย่าบอก.. มึงฝันถึงธานินทร์อีกแล้ว ?"

"เออนะสิ.."

"นี่มึงฝันถึงเขา จะครบรอบ 5 ปีแล้วนะ"

"มึงก็พูดเว่อไป.. แค่เกือบ 5 ปี ต่างหาก"

"มันก็ใกล้เคียงกันป่ะว่ะ.. มึงนี้ชอบเพ้อเจ้อว่ะ"

ผมไม่สนใจกับสิ่งที่ไอ้นายพูด แต่กลับรีบเดินหนี.. เพราะผมรอจะเจอธานินทร์จนจะไม่ไหวแล้ว ผมอยากเจอเขาเหลือเกิน คนในฝันของผม

กองถ่ายละคร

​"ทำไมน้องๆถึงมาช้ากันขนาดนี้คะ รู้ไหมว่าคนอื่นๆเข้าต้องเตรียมตัวกันหมดแล้ว"

"ขอโทษทีครับ.. พอดีมันติดธุระนิดหน่อย"

ผมพนมมือไหว้ขอโพยขอพายให้กับรุ่นพี่ที่ชวนพวกผมมาฝึกงานกันที่กองถ่ายละครนี้ ก่อนจะรีบแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ขอแต่ล่ะฝ่าย หลังจากทำงานเสร็จไม่นานพวกกลุ่มของผมก็มารวมตัวกันทุกคน ซึ่งคนแรกก็คือ ยัยลดาที่เอาแต่บ่นว่าเหนื่อยๆ กับงานที่ทำ จนพวกผมได้แต่เอื้อมๆ คนต่อไปก็ไอ้นายที่เอาแต่ยืนเก๊กหล่อทำหน้านิ่งๆทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ส่วนอีกคนก็ยัยเดย์ซี่ที่ยืนไม่พูดอะไร เอาแต่มองพวกดาราหล่อๆ 'เห้อ.. แต่ละคน'

"พักเที่ยงแล้ว.. กูว่าไปหาไรกินกันไหมพวกมึง"

"ไปดิ.. กูก็หิวเหมือนกัน"

ผมตอบตกลง.. พร้อมกับรีบเดินนำหน้าพวกมันไป แต่ผมกับชนเข้ากับอะไรสักอย่างจนเซเข้าไปปะทะกับอะไรบางอย่างที่แข็งแรงมากๆ เมื่อผมเงยหน้าขึ้นมอง.. 'ธานินทร์' นี้ผมเพ้อเจ้ออย่างที่ไอ้นายมันว่าผมจริงๆใช่ไหมเนี่ย.. เพ้อเจ้อจนเห็นคนอื่นเป็นธานินทร์ไปซะได้

"ขอโทษครับ.. พอดีผมไม่ได้มองจริงๆ"

ผมรีบเดินกลับไปหาเพื่อนที่กำลังมองหน้ากันอย่างเลิกลั่น และทำท่าทีแปลกๆจนผมรู้สึกสงสัย

"พวกมึงเป็นอะไรกันว่ะ ?"

"นี่.. มึงไม่รู้จริงๆหรอ ?"

"เอออออดิ"

"โง่ซิบหาย!"

"มึงว่าใครว่ะ ?"

ผมเริ่มสบถ.ก่อนจะทำหน้าหงุดหงิดใส่เพื่อนอย่างนึกโมโห แค่เดินชนคนมันจะอะไรขนาดนั้นว่ะ

"ก็คนที่มึงเดินชน เขาชื่อ.. ธานินทร์ นิกุลรักษ์ ไงครับเพื่อน"

"ห๊ะ!"

"มึงได้ยินไม่ผิดหรอก"

ผมรีบหันหลังกลับไปมอง.. ใช่! ใช่จริงๆด้วย ธานินทร์ คนที่ผมฝันถึงและอยากเจอมานานแสนนาน 'ในที่สุด.. ผมก็ได้เจอ' ผมดีใจจนลืมตัวรีบวิ่งเข้าไปกอด จนเพื่อนๆต้องมารีบห้ามกันใหญ่

"ขอโทษครับ.. พอดีผมจำคนผิด"

ผมพูดโกหกออกไป.. แล้วใครจะไปพูดความจริงกันล่ะว่า ผมเจอคุณในความฝัน และในความฝันเรารักกันด้วย ผมคงไม่กล้าพูดหรอก 'เห้อๆ'

"ไม่เป็นไรครับ.. แล้วน้องชื่อว่าอะไรครับ ?"

"ข้าวเจ้า เรียก เจ้า เฉยๆก็ได้ครับ"

'โอ้ยยยยยย..' ธานินทร์ถามถึงชื่อของผมด้วย ผมดีใจมากๆ อยากจะไปกระโดดโลดเต้นสัก 10 20 รอบ

"น้องเจ้ามาฝึกงานหรอครับ? พี่ไม่เคยเจอน้องเลย"

"ใช่ครับ.. ผมเป็นเด็กฝึกงาน"

ผมนั้งคุยกับธานินทร์ได้ไม่นาน.. คนในกองถ่ายละครก็เดินมาตามเขาออกไป ถึงจะได้คุยนิดเดียว แต่ผมกับรู้สึกดีมากๆเลยครับ 'อยากคุยอีกจังเลย'

"เป็นไงมึง.. มีความสุขไหม ? ที่ได้นั้งคุยกับคุณธานินทร์ของฉัน"

"ของแกที่ไหน.. ของฉันต่างหากไอ้เดย์"

เดย์ซี่ทำหน้าหมั่นไส้กับอาการเห่อของผม ก่อนจะเชิดหน้าใส่ผมอย่างอาร์มณเสีย เพราะผมดันไปแทงใจดำเรียกมันไอ้เดย์ซะได้ คำว่าเดย์เป็นชื่อที่พ่อแม่มันตั้งให้ แต่มันไม่ได้ชอบการเป็นผู้ชายเลยเปลี่ยนชื่อซะเองเป็นเดย์ซี่

------------------------------------------------------------------------------------------

"ขอบคุณที่อ่านครับ"

ได้โปรด.. ขอ comment ไว้เป็นกำลังใจด้วยครับ

:)