โปรยยั่ว

ปล. อย่าลอกนะจ๊ะ คนคิดมันเหนื่อย คิดแล้วโดนลอกตลอด มันเซ็ง ภูมิใจกับสมองของตัวเอง ดีกว่าสมองคนอื่นนะจ๊ะ อย่าให้เขาด่าว่ามีปัญญาแต่ไม่รู้จักคิดเอง

"มานี่สิ" พร้อมกับกระชากแขนของเธอไปยังมุมหนึ่งซึ่งไม่มีคนนั่นก็คือตรงบันไดหนีไฟ

"อะไรของคุณกัน" การะเกดย้อนถามเขากลับไปและมองจ้องหน้าด้วย

"ทำไมเธอถึงไม่เลิกวุ่นวายกับชุซะที ทำไมจะเอาฉันเป็นผัวให้ได้เลยรึไง ไม่มีปัญญาหาผัวเองเหรอถึงต้องแย่งคนอื่นอย่างนี้ หน้าไม่มียางอายเหรอ" พอได้ยินที่เขาต่อว่าตนเอง การะเกดก็โมโหอย่างมาก มือเรียวยกขึ้นตบไปยังใบหน้าคมทันที เพียะ!

"ทำไมแทงใจดำรึไงกัน ขอบอกไว้เลยนะว่าต่อให้ฉันเลิกกับชุ ฉันก็ไม่เอาเธอเป็นคนรักหรอก ถ้าจะเป็นก็คงเป็นได้แค่ที่ระบายความใคร่อย่างเดียวเท่านั้น" เขาคว้ามือเรียวของเธอมาบิดอย่างแรง เล่นเอาการะเกดจะร้องไห้ออกมาให้ได้ แต่ก็ไม่ยอมให้เขามาดูถูกตนเอง

"ปากเสียที่สุด"

"ก็ยังดีกว่าผู้หญิงหน้าไร้ยางอายอย่างเธอละกัน ทำไม ติดใจจูบฉันรึไงกัน แค่ฉันช่วยเธอจากที่จมน้ำไว้น่ะ"

"ปล่อยฉันนะคุณยัพ"

"อย่ามาทำเป็นดัดจริตให้มาก อยากได้ฉันเป็นผัวมากไม่ใช่เหรอ แล้วบอกให้ปล่อยทำไม ต่อให้เธอทำดีกับแม่ฉันยังไง ฉันก็ไม่มีทางแลเธอเด็ดขาดรู้เอาไว้ด้วย" พายัพผลักร่างของการะเกดอย่างแรงจนเธอล้มลงไปนั่งที่พื้น ก่อนจะเปิดประตูออกไปหลังจากที่จัดการกับเธอแล้วด้วยความโมโหเมื่อครู่นี้ที่มาวุ่นวายกับคนรักของตนเองอย่างไม่เลิกรา