หลังสูญเสียพี่ชายที่รักยิ่ง พิมพ์ดาว อัลวาเรซ ก็ไม่รู้ว่าจะมีชีวิตอยู่ต่อไปอย่างไร

อารมณ์ชั่ววูบ ทำให้เธอทิ้งตัวลงจากหน้าผา หวังจะโบยบินและเป็นอิสระจากพันธะทั้งปวง

แต่มือหนาที่แสนอบอุ่นของ ครูซ กลับรั้งเธอเอาไว้ พันธนาการเธอภายใต้อ้อมกอดแกร่ง

เขาช่วยชีวิตเธอ! เพื่อไถ่บาปที่ทำเอาไว้กับเธอ!

พิมพ์ดาวย่างกรายออกไปยังประตูด้านหลังเพื่อสูดอากาศ ดวงตาทอดมองไปยังวิวเมืองบริเวณด้านล่างหุบเขา พลางตัดพ้อกับโชคชะตาที่ทิ้งให้เธอมีชีวิตอยู่ท่ามกลางความอ้างว้างเดียวดาย แวบหนึ่งของเสี้ยวความคิดกระซิบบอกเธอว่า แค่เธอก้าวไปยืนอยู่ที่ผาหินและทิ้งตัวโบยบินลงไป เธอก็จะเป็นอิสระจากพันธะทั้งปวง

พิมพ์ดาวเชื่อฟังเสียงนั้น เธอก้าวเท้าออกไปข้างหน้าทีละก้าว กระทั่งร่างของเธอยืนอยู่บนขอบผาหิน เธอกางมือทั้งสองข้างออก ขณะที่สายลมพัดเข้ามากระทบเรือนร่าง ดวงตาของเธอค่อยๆ หลับลง ปลดปล่อยเรือนร่างให้เป็นอิสระและดิ่งลงไปจนถึงพสุธา วิ่งหนีความจริงที่โหดร้ายไปเยี่ยงคนขี้ขลาด

แต่นั่นก็เป็นเพียงแค่ความคิด เพราะในความเป็นจริงหลังจากที่เธอหลับตาลง และทิ้งตัวไป แทนที่ร่างของเธอจะดิ่งลงด้านล่าง กลับมีมือหนาที่แสนอบอุ่นคว้าตัวเธอขึ้นมา และโอบกอดเธอเอาไว้ในอ้อมกอดที่คุ้นเคย เธอค่อยๆ ลืมตาขึ้น ผละตัวออกจากอ้อมกอด ดวงตาจดจ้องมองใบหน้าของครูซอย่างเหลือเชื่อ

“คุณ...”

“อย่าทำแบบนั้นอีก ได้โปรด...” ครูซคุกเข่าลงเบื้องหน้าเธออย่างสำนึกผิด

“ฉันบอกว่าอย่ามาให้เห็นหน้าอีก อยากตายนักหรือไง” เธอบังคับเสียงไม่ให้สั่นคลอน เหมือนกับหัวใจที่เหลวเป็นเยลลี่ในตอนนี้ จิตวิญญาณตั้งอยู่ตรงเส้นบางๆ ระหว่างความเป็นและความตาย ชีวิตมนุษย์ไม่ได้จีรังยั่งยืน และเธอก็ต้องการที่พักพิง

“ผมจะไม่ไปไหนเป็นอันขาด ผมต้องรับผิดชอบสิ่งที่เกิดขึ้น” มือของเขาเอื้อมมาแตะหน้าเท้าเธอ พิมพ์ดาวรับรู้ถึงกระแสไฟฟ้าที่แล่นปราดขึ้นมาสู่ร่างกายอย่างเฉียบพลัน

“อย่ามาพูดให้ดูดีหน่อยเลย พวกตำรวจแบบคุณก็ไม่เคยเห็นชีวิตใครมีค่า มากไปกว่าผลงานที่ได้รับบัญชามาหรอก” เธอก้าวถอยหลังด้วยท่าทางรังเกียจ มือของครูซหลุดจากเท้านุ่มนิ่ม และวางอยู่บนแผ่นหินแทน

“ผมไม่ใช่ตำรวจอีกแล้ว”

“หมายความว่ายังไงกัน”

สภาพของเขาในตอนนี้เหมือนคนละคนกับที่เธอเคยรู้จัก เขาดูโทรม ใบหน้าซูบผอม ขอบตาดำ หนวดเครารกครึ้ม และแววตาของเขาสิ้นหวังไม่ต่างอะไรจากแววตาของเธอเลย

“ผมลั่นไกใส่คนที่ไม่มีทางสู้ และทางเดียวที่ผมจะไถ่บาปในใจได้ ก็คือคุณ” เขายื่นมือมาแตะเท้าเธออีกครั้ง ท่าทางเหมือนหมอบคลาน

“มันไม่ง่ายไปหน่อยเหรอ แล้วตราบาปในใจฉันที่มันไม่มีวันหายล่ะ ใครจะรับผิดชอบ” แม้จะพยายามเข้มแข็ง และทำตัวให้เย็นชาแค่ไหน แต่เธอก็ไม่อาจกลั้นหยาดน้ำตาเอาไว้ได้อีกต่อไป

“ผมจะรับผิดชอบเอง ชีวิตผมเป็นของคุณ ลมหายใจผมเป็นของคุณ” ครูซก้มหน้าลงจูบหน้าเท้าเธอ เป็นหนที่สองแล้วที่เขาทำเช่นนี้ พิมพ์ดาวตัวแข็งทื่อ หยาดน้ำตาหยดลงบนใบหน้า ร่างกายของเธอปั่นป่วนเพราะสัมผัสที่อบอุ่น และความฝันที่ก่อกวนใจ

“ก็ได้” พิมพ์ดาวยกมือปาดน้ำตา และเชิดหน้าขึ้น “นับจากนี้ไปคุณคือคนของฉัน”

“ผมจะเป็นคนของคุณตราบจนชีวิตจะหาไม่พอลล่า”

ฝากติดตามผลงานเรื่องใหม่ด้วยค่ะ

จะทยอยอัพให้อ่านเป็นประจำและสม่ำเสมอนะคะ

แล้วเจอกันในรูปแบบของหนังสือทำมือและอีบุ๊กค่ะ

Mattaneeya Author