“ทำไมคนที่ตาย ไม่ใช่แก ไอ้กาฝาก” สิ้นคำรุสวาท เสียงฝ่ามือกระทบกับพวงแก้ม ก็ดังสนั่น เพียะ! ผมถึงกับหน้าหัน “ทำไมคนที่ตายต้องเป็นคุณพ่อคุณแม่ ทำไมแกไม่ตายตามแม่แกไป ทำไมคนที่ตายถึงเป็นคุณเฟียต ทำไมแกไม่ตาย ๆ ไปซะ ไอ้ตัวซวย” ริมฝีปากหยักสวย พรั่งพรูคำผรุสวาท พลางฝ่ามือก็เริ่มที่จะเงื้อง่าอีกครั้ง

“คุณพอร์ช! พอครับ พอ” คุณลุงทนายที่ยืนอยู่แถวนั้น จึงต้องรีบเข้ามาล็อกตัวร่างสูงที่กำลังโกรธเกรี้ยวเอาไว้ “มันไม่ใช่ความผิดของคุณเติ้ล มันเป็นอุบัติเหตุ”

ตั้งแต่อายุสามขวบ นั่นเป็นครั้งแรก ที่ผมได้พบกับคุณพอร์ช ลูกชายคนเดียว ของคุณปู่กับคุณย่า และนับต่อแต่นี้ เขาจะเป็นผู้ปกครองของผม ตามกฎหมาย