บทนำ

“ทำไมคนที่ตาย ไม่ใช่แก ไอ้กาฝาก” สิ้นคำรุสวาท เสียงฝ่ามือกระทบกับพวงแก้ม ก็ดังสนั่น เพียะ! เด็กหนุ่มถึงกับหน้าหัน “ทำไมคนที่ตายต้องเป็นคุณพ่อคุณแม่ ทำไมแกไม่ตายตามแม่แกไป ทำไมคุนที่ตายถึงเป็นคุณพี่ ทำไมแกไม่ตาย ๆ ไปซะ ไอ้ตัวซวย” ริมฝีปากหยักสวย พรั่งพรูคำผรุสวาท พลางฝ่ามือเรียวสวย ก็เริ่มที่จะเงื้อง่า แล้วระดมทุบ หากเด็กหนุ่มก็ยืนนิ่ง ให้หล่อนได้ประทุษร้ายร่างกายของเขา ด้วยความรู้สึกผิด ใช่ เขามันตัวซวย ร่างบางพูดถูก

“คุณทิม พอครับ พอ” ชายวัยกลางคน ที่ปรเมศวร์เรียกว่าลุงทนาย จึงต้องรีบเข้ามาล็อกตัวร่างบาง ที่กำลังโกรธเกรี้ยวเอาไว้ “มันไม่ใช่ความผิดของคุณปอ มันเป็นอุบัติเหตุ”

ตั้งแต่อายุสามขวบ นั่นเป็นครั้งแรก ที่ปรเมศวร์ได้พบกับปัทมราช หรือคุณทับทิม ลูกสาวเพียงคนเดียว ของคุณปู่กับคุณย่า และนับต่อแต่นี้ หล่อนจะเป็นผู้ปกครองของเขา ตามกฎหมาย