‘ตรีพิชญ์ชา’ หญิงสาวใสซื่อบริสุทธิ์วัย 22 ปีที่เติบโตมาในบ้านเด็กกำพร้าซึ่งมี ‘ฐานภพ’ หนุ่มหล่อมาดผู้ดีอายุ 32 ปีเป็นผู้สนับสนุนมูลนิธิบ้านอุ่นฝันปันรักตั้งแต่เขาอายุเพียงแค่สองขวบ

ทว่าสองปีให้หลังมูลนิธิขาดการสนับสนุนจากชายหนุ่มโดยไม่ทราบสาเหตุทำให้ทุกชีวิตในบ้านอุ่นฝันปันรักค่อนข้างลำบากเนื่องจากเด็ก ๆ ที่มีจำนวนเพิ่มมากขึ้นทุกปีทำให้ตรีพิชญ์ชาดิ้นรนหาทางช่วยเหลือทุกคน ครั้งนี้เธอไปสมัครงานที่โรงแรมศิริโชคไพศาล สาขาแม่ที่มีโรงแรมในเครือกว่าร้อยแห่งทั่วประเทศภายใต้การบริหารของท่านประธานหนุ่มไฟแรง ฐานภพ ศิริโชคไพศาล

ความใกล้ชิดครั้งแรกของทั้งสองเกิดขึ้นบนความความเข้าใจผิดของฐานภพ และการพบกันครั้งนั้นเปลี่ยนชีวิตอันเคร่งขรึม ดุโหดของชายหนุ่มอย่างสิ้นเชิง

เมื่อความรักของ ตรีพิชญ์ชา กับ ฐานภพ มาถึงทางเลือก ทั้งคู่จะเลือกสิ่งไหน... ระหว่าง หัวใจ กับ ความกตัญญู ผู้มีพระคุณที่สวนทางกับความรู้สึก

**************

เปลือกตาคู่สวยปรือขึ้นช้า ๆ กะพริบปริบ ๆ จ้องหน้าคมหล่อ ‘ยัยตรีเธอต้องฝันไปแน่ ๆ’ ตรีพิชญ์ชาหลับตาลงอีกครั้งก่อนลืมขึ้นมาใหม่ ต้องตกใจแทบเป็นลมอีกรอบเมื่อใบหน้าหล่อคมเคลื่อนเข้ามาใกล้จนลมหายใจอุ่นเป่ารดกลีบปากอิ่ม

“ยะ อย่า ฉันจะฟ้องคุณลุงฐานภพ!”

เสียงหวานกระท่อนกระแท่นข่มขู่เมื่อปากจิ้มลิ้มเป็นอิสระ หูใหญ่กระดิกเมื่อได้ยินชื่อตัวเองพ่วงด้วยสรรพนามนำหน้าที่ไม่มีใครกล้าเรียกมาก่อน

“พรุ่งนี้ค่อยเคลียร์กับคุณลุงฐานภพ ตอนนี้ขอพี่ภพกินก่อน”

สิ้นเสียงแหบพร่าใบหน้าหล่อก็คลุกเคล้าวงในทันที

****************

ในวันที่เธอต้องการเขามากที่สุด เขาเลือกตัดความสัมพันธ์กับเธอเพื่อไปแต่งงานกับคนอื่น

“เราคงต้องอยู่ห่างกัน ผมกำลังจะแต่งงานสัปดาห์หน้า!”

ร่างเล็กทรุดฮวบลงไปกองกับพื้นนานแสนนาน หากวันนี้เธอต้องจากโลกใบนี้ไปเธอจะไม่รู้สึกโดดเดี่ยวเดียวดายเหมือนที่เคยผ่านมาอีกแล้ว เธอจะมี ‘ลูก’ จากไปพร้อมกับเธอ

ในวันที่เขาต้องการเธอกลับคืนร่างแกร่งแทบล้มทั้งยืนเมื่อเธอบอกเขาว่า

“ฉันไม่รู้จักคุณ!”

“คุณจะไม่รู้จักผมได้ยังไงในเมื่อเราสองคนกินกันไม่รู้ลืม ลูกน้อยของคุณคือเลือดเนื้อเชื้อไขของผม!”

ดีเอ็นเอบนใบหน้าเด็กน้อยร่างป้อมชี้ชัดยิ่งกว่ากระจกวิเศษของแม่มดในนิยายว่าเหมือนกันราวกับฝาแฝด ฐานภพเริ่มมีโทสะเมื่อได้ยินปากจิ้มลิ้มที่บวมเป่งปฏิเสธเขาอีกครั้ง

“คุณจะกินกับใครหรือมีลูกที่ไหนก็เรื่องของคุณ ตั้งแต่จำความได้ชีวิตฉันไม่เคยมีใครนอกจากลูก”

ใบหน้าสวยเชิดขึ้นตอบอย่างถือดี คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันยุ่ง แววตาว่างเปล่าทอดมองชายแปลกหน้าด้วยอารมณ์ขุ่นมัว คนบ้าอะไรมาขี้ตู่ว่าลูกชายเธอเป็นลูกของเขาหน้าไม่อาย

หญิงสาวอุ้มบุตรชายตัวน้อยขึ้นแนบอกกระชับอ้อมกอดแนบแน่นเดินสาวเท้ายาว ๆ ออกไปจากลานจอดรถอย่างเร่งรีบ หนุ่มหล่อมาดเซอร์ที่เดินออกมาหน้ารีสอร์ตยื่นมือมารับเด็กน้อยอุ้มขึ้นหอมแก้มซ้ายขวาจนเสียงเล็กหัวเราะดังร่าอย่างมีความสุข

“ตรี!”

เขาครางชื่อเธอเสียงแผ่ว ลำคอแห้งผาก สายตาคู่คมมองตามแผ่นหลังแบบบางของคนที่หัวใจถวิลหากับลูกน้อยเดินเคียงข้างผู้ชายคนอื่นด้วยความรู้สึกอันหนักอึ้งบีบคั้น อกข้างซ้ายเหมือนถูกเข็มนับพันทิ่มแทง มวลอากาศอัดแน่นจนหายใจไม่ออก...