บุรุษที่ขึ้นชื่อว่าสามีของข้าเขาเป็นคนที่ข้ารักสุดหัวใจ ข้าทำทุกอย่างเพื่อให้ได้เป็นภรรยาของเขา แต่สิ่งที่ข้าได้รับกลับมาเป็นเพียงความเย็นชา ไม่สนใจไยดีใดใดต่อข้า วันที่ต้องเข้าหอเขากลับติดตามองค์รัชทายาทไปราชการที่ต่างแคว้น เท่านี้ยังไม่พอ ยังรับสตรีจากแคว้นนั้นเป็นอนุอีกคน ข้ายังทนได้ ข้าทนทุกอย่างแม้ตั้งแต่แต่งมายังบ้านของเขา เขาจะไม่มาให้ข้าได้เห็นหน้าอีกเลย ปล่อยให้ข้าเปิดศึกกับอนุของเขาเสมอ จนวันนั้นที่เขากลับมายังจวนแห่งนี้ เขากลับมุ่งหน้าตรงไปยังเรือของอนุนางนั้นมองผ่านข้าไปอย่างไม่สนใจไยดี ทั้งยังพานางอนุนั้นเดินทางไปร่วมงานล่าสัตว์ที่ทางราชสำนักจัดขึ้น สุดท้ายแล้วคนที่ถูกหัวเราะเยาะเย้ยเป็นที่สุดนั้นก็คือข้าเอง ข้าผิดเองที่ไปหลงรักบุรุษผู้นั้น ข้าผิดเองที่ดันทุรังจะแต่งเข้าจวนของเขา ข้าผิดที่หึงหวงจนเขาชังขี้หน้า ไม่พ้นที่วันนั้นอนุนางนั้นยั่วโมโหข้า ข้าจึงเข้าไปทำร้ายอนุนางนั้นจนนางใช้เรื่องนี้มาเอาคืนข้า ข้าไม่ยอมแม้จะต้องตายข้าก็ไม่ยอมนางอีกแล้ว ข้าจับตัวอนุนางนั้นตกลงไปในน้ำพร้อมกัน ข้าจะรอดูว่าสามีคนนี้จะเลือกช่วยใคร สุดท้ายก็ไม่ใช่ข้าอยู่ดี…แต่สวรรค์มีตาเสมอข้าได้ชีวิตใหม่ในวัย15ปี ข้าจะไม่ยอมทำลายชีวิตตัวเองอีกเป็นครั้งที่สองเป็นแน่ ถ้าหลีกเลี่ยงไม่แต่งกับเขาได้ข้าจะทำ ถ้าหลีกเลี่ยงไม่ได้ข้าก็จะใช้ชีวิตโดยไร้หัวใจตลอดไป