"หร่านราน ข้าเว่ยเหยี่ยนเป็นแม่ทัพต่ำช้า หาใช่สุภาพชนเสียหน่อย ทำเรื่องไร้ยางอายเช่นนี้จะน่าแปลกอันใด" กลิ่นอายร้อนรุ่มของบุรุษกดทับผิวกายนาง ฝ่ามืออุ่นระอุยังล้วงเข้าไปในสาบเสื้อ กอบกุมความนุ่มละมุนกลมกลึงเอาไว้ รับรู้ถึงน้ำหนักและความเต็มอิ่มนั้น

ความเสียวซ่านเป็นเช่นลูกศรคมกริบพุ่งทะลวง เสิ่นหร่านหยาดน้ำตาผุดรื้น ร่างกายสั่นเทาราวลูกกวางต้องธนู สั่นเทาอย่างร้ายกาจ กลีบปากแดงก่ำขบเม้มเข้าหากันอย่างหวามไหว พยายามสุดชีวิตที่จะไม่เปล่งเสียงครางน่าอายออกมา

ปฏิกิริยาน่ารักน่าข่มเหงเช่นนี้มีแต่จะทำให้ชายหนุ่มหัวเราะ เสียงของเขามึนเมาต่ำพร่าราวเมามาย นิ้วสากเป็นปมแข็งบีบดึงยอดสีชมพูชูชันอย่างหยอกล้อ เฉกเช่นลมวสันต์ที่เล้าโลมสะกิดดอกตูมให้ผลิบาน

เสิ่นหร่านไหนเลยจะต้านทานการรุกเร้าชั่วร้ายเช่นนี้ได้ เสียงหอบหายใจรัญจวนดังแว่วหวิว ร่างงามขาวผ่องเผลอหยัดโค้งไปด้านหลัง บังเกิดเป็นเส้นเงาที่แสนงดงามราวจันทร์เสี้ยว

ภาพเงาที่โฉมสะคราญนั่งทับอยู่เหนือร่างสูงใหญ่สะท้อนลงบนม่านมุ้ง แม้จะเลือนรางไม่ชัดเจน แต่กลับปลุกเร้าผู้คนยิ่ง!