ความโกลาหลเกิดขึ้นเมื่อมีเหตุที่ทำให้เขาบังเอิญมาช่วยเธอ และมารู้ที่หลังว่าเธอเป็นเจ้าของไร่ติดกัน เพราะเหตุการณ์วันนั้นทำให้เขาต้องเข้ามาพัวพันกับชีวิตของเธอโดยไม่รู้ตัว

เขาจะมีแผนการอะไรมาเพื่อปกป้องเธอให้หลุดพ้นจากอสูรร้าย... ห่างไกลกันเป็นพันๆ ไมล์ พรหมลิขิต ‘ร้าย’ หรือ ‘รัก’ ที่ทำให้ ‘เรา’ ต้องมาพบ ‘เจอกัน’

“ชะ ช่วยด้วย…”

ร่างบางพยามดิ้นสุดแรงเท่าที่มีเพื่อให้หลุดออกจากการเกาะกุมชายชุดดำ ...คุณพ่อคุณแม่ช่วยด้วย! และดูเหมือนว่าคำร้องขอของหล่อนจะเป็นผล แสงไฟจากรถคันหนึ่งมุ่งตรงมา

“ปล่อยผู้หญิงซะ!” ชายหนุ่มและลูกน้องอาวุธครบมือเดินเข้าหากลุ่มชายชุดดำ

“อย่ายุ่ง! มันไม่ใช่เรื่องของมึง” หนึ่งในนั้นเอ่ยขึ้น เพราะดูแล้วเรื่องนี้ถ้าจะไม่ง่ายอย่างที่คิด

“….เห็นทีว่าเรื่องนี้จะเกี่ยวกับฉันแล้วล่ะ!”

รัฐภาคเอ่ยเสียงยานชวนขนหัวลุก ชายชุดดำเกิดอาการลังเลแต่เวลาตัดสินใจมีไม่มากพอ กระสุนหนึ่งนัดปักเข้าอกของหนึ่งในกลุ่มชายฉกรรจ์ เดชกับลูกน้องต่างวิ่งหลบกระสุนกันจ้าระหวั่น เวลาต่อมาฝนห่ากระสุนก็สาดเข้าใส่ลูกน้องของกายเริ่มตายทีละคนสองคน

“มึงมานี้!”

ร่างสันทัดลากตัวหญิงสาววิ่งลัดเลาะเข้าป่าข้างทาง นายใหญ่แห่งไร่ครองทรัพย์จัดการแบ่งลูกน้องส่วนหนึ่งไปดักข้างและอีกส่วนวิ่งตามมันไป เพราะรู้จักพื้นที่แถวนี้ดีกว่าใคร

“ไป!”

เขาก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องยอมเสี่ยงชีวิตของตัวเองเพื่อช่วยใครที่ไหนก็ไม่รู้ รู้แค่เพียงว่าถ้าเธอเป็นอะไรไปเขาจะไม่ยอมให้อภัยตัวเองทั้งชีวิตไม่ถึงชั่วโมงร่างผอมของเขมราชก็นอนจมกองเลือดข้างลำธาร รัฐภาคได้แต่มองด้วยความสมเพช เพราะความโลภแท้ๆ ร่างสูงเดินเข้าไปหาร่างบางที่นอนสลบห่างออกไปไม่ไกลนัก

“คุณ…คุณ…”

มือหนาตบหน้าสวยเบาเพื่อเรียกสติ ดูเหมือนจะได้ผลเมื่อดวงตาเรียวกระพริบตา แต่ก็แค่เพียงเสียวนาทีร่างบางก็หลับตาลงตามเดิม

“อ้าวเฮ้ย! ให้มันได้อย่างนี้สิ…” ฝ่ามือกว้างตวัดร่างบางขึ้นอุ้ม ก่อนจะเดินตรงไปที่รถของเขาที่จอดอยู่ไม่ไกลนัก

ฝากกด ติดตาม / คอมเมนท์ เป็นกำลังใจให้กันด้วยนะ ^^

ปล. อ่านแล้วคิดอย่างไรกับนิยายของไรเตอร์ เม้นท์ติชมกันได้เลย มาเป็นกำลังใจให้กัน หรือมาพูดคุยกันได้น้า…

ติดตามข้อมูลข่าวสารได้ที่: เฟชบุ๊คแฟนเพจ : รานีญา รัมย์ดาว Raniya

*** ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาทักทายกันนะคะ ขอขอบคุณมากๆ ค่ะ