+++++

“อยู่นี่เองหาตั้งนาน”

หมอหนุ่มปรายตามองตามต้นตอของเสียงหวาน แผ่นหลังขาวเนียนละเอียดมุดลงไปใต้โต๊ะคลุมผ้าสีขาวฉลุลายดอกไม้ และขึ้นมาพร้อมกับเครื่องประดับในมือที่เธอทำหลุดร่วงลงไป

“เพราะหนูอ้อนไม่ยอมเจาะหูมันถึงหลุดง่ายดายแบบนี้ไงคะลูก”

“ก็หนูอ้อนกลัวเข็มนี่คะคุณแม่”

คนดำรงอาชีพเป็นกุมารแพทย์กลั้นขำเมื่อได้ฟังบทสนทนาของครอบครัวโต๊ะติดกัน หมอปุณเงี่ยหูฟังเด็กสาวบ่นกระเง้ากระงอดว่ากลัวเข็มยังไงก็ไม่เจาะหูหรอกใช้ตุ้มหูแบบหนีบเอาก็ได้สะดวกสบายดีด้วย เธอเด็กมากในความคิดหมอ แต่นัยหนึ่งก็ดูน่ารักน่าเอ็นดู

+++++