บทนำ

ฮือ...

เสียงสะอื้นไห้ของหญิงสาวบนเตียงนอนขนาดคิงไซด์คือสิ่งน่ารำคาญที่สุดของดรัณภพผู้เป็นเจ้าของห้อง เขานึกว่าเธอจะหยุดร้องไห้และออกจากห้องนี้ไปตั้งแต่ตอนเขาเดินเข้าห้องน้ำแล้ว แต่ทำไมยังอยู่...

“นี่! หยุดร้อง ฉันรำคาญ จะร้องไห้อะไรนักหนา รีบใส่เสื้อผ้าแล้วก็ออกไปจากห้องของฉันซะ หรืออยากให้มีคนมาเห็นว่าเธอกับฉันมีอะไรกัน” เขาตวาดเสียงเข้มดุเธออย่างไม่แคร์ความรู้สึก สายตาก็เพ่งมองเธอราวกับจะฆ่าแกงกัน

“คุณรัณใจร้าย ฮือ...”

“เมื่อคืนเธอยอมฉันเองนะขิง เพราะฉะนั้นก็เลิกฟูมฟายเสียใจเรื่องที่เธอเสียตัวได้แล้ว”

“ขิง... ขิงอยากได้...(คำขอโทษ)” เธอกำลังจะบอกว่าอยากได้คำขอโทษจากเขา ทว่าดรัณภพกลับเข้าใจไปเองว่าหญิงสาวอยากเรียกร้องความรับผิดชอบ เขาจึงชิงพูดแทรก

“เท่าไหร่ เธอต้องการเท่าไหร่ ฉันจะจ่าย มันจะได้จบๆ แล้วก็ห้ามเธอเอาเรื่องนี้ไปพูดให้ใครรู้ว่าฉันทำอะไรเธอ”

ขืนมีคนในบ้านทราบเรื่อง เขาคงถูกมารดาด่าชุดใหญ่เป็นแน่ ท่านยิ่งเกลียดชังเขมิกาตั้งแต่บิดาของเขาพาเข้ามาอยู่ในบ้านฐานะลูกสาวบุญธรรม และท่านนี่เองที่เป็นคนสอนให้เขาเกลียดเขมิกาและห้ามนับเป็นน้อง ให้คิดเพียงว่าเธอคือตัวกาฝากของครอบครัว

“ขิงไม่ได้ต้องการเงิน ขิงแค่อยากได้คำ...” หญิงสาวเถียงเขาทั้งน้ำตา แต่ก็ยังเถียงไม่จบอยู่ดี

“ความรับผิดชอบเหรอ ฝันไปเถอะ! ถ้าไม่เอาเงิน ก็ออกไปจากห้องของฉันได้แล้ว ไปสิ!” ชายหนุ่มออกปากไล่ส่งราวกับว่าเธอไม่มีหัวใจให้รู้สึกรู้สา แต่ถึงจะเขมิกาจะรู้สึกหรือเสียใจมากน้อยแค่ไหน เขาก็ไม่เคยแคร์อยู่แล้ว

เขมิกาลุกขึ้นจากเตียง มองหาเสื้อผ้าของตัวเอง แต่แล้วมันก็ลอยกลางอากาศมาโดนหน้าเธอเต็มๆ ด้วยฝีมือของดรัณภพ เขาโยนเสื้อผ้าใส่หน้าเธอ ทำราวกับว่าเธอมันไม่มีหัวใจ คนใจร้าย!

“เอาไป! รีบใส่ ฉันให้เวลาสามนาที เธอต้องออกไปให้พ้นจากห้องนี้” พูดจบก็หันหลังให้เธอ พอสักพักเสียงโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นจากการที่แฟนสาวของเขาวีดีโอคอลมา ดรัณภพเดินออกไปรับสายตรงระเบียงห้อง พูดคุยตามปกติตามประสาคนรักกัน โดยไม่แคร์เลยว่าอีกคนที่อยู่ในห้องนั้น เจ็บปวดและเสียใจเพราะเขามากมายแค่ไหน