“ผมไม่เจอคุณเลย..เป็นไงบ้าง..”

สายตากับเสียงอ่อนโยนนั้นทำให้เธอได้สติกลับคืนมาบางส่วน คลายรอยยิ้มจางลงจากริมฝีปากเล็กน้อยสองมือเผลอยกสัมผัสกับท้องตนเองแผ่วเบา เธอรับรู้ถึงการการเต้นแรงในช่องท้องอย่างน่าประหลาด ทั้งที่มันเพิ่งอายุครรภ์แค่สิบสัปดาห์เท่านั้นเองกลับมีบางอย่างผิดปกติ เหมือนกับว่าสายสัมพันธ์พ่อลูกนั้นเกิดขึ้นแล้ว เด็กในท้องมีปฏิกิริยากับการเจอผู้ให้กำเนิดเขา

“ฉันสบายดีค่ะโปรเฟสเซอร์ วินสตัน ทุกอย่างเรียบร้อยดี งานฉันเสร็จแล้ว ตั๋วก็ได้แล้ว ฉันจะบินกลับสิงคโปร์เสาร์นี้ค่ะ ขอบคุณที่ถาม”

หญิงสาวพาร่างบอบบางที่เปียกชื้นไปด้วยเกล็ดหิมะนั้นถอยห่างเขาเล็กน้อย เมื่อสบตาเขาเต็มตา รอยยิ้มจางๆปรากฏมุมปากอิ่มเล็กๆ ไหล่บางนั้นยักไปมาก่อนจะทำท่ากวาดสายตามองรอบๆและยกข้อมือเพื่อมองนาฬิกาที่ข้อมือ

“ฉันมีนัดค่ะ คุณมีอะไรจะถามอีกหรือเปล่าคะ? โปรเฟสเซอร์วินสตัน ฉันหวังว่าคุณจะไม่ทวงเงินที่ให้ฉันคราวนั้นคืนหรอกนะคะ เพราะฉันใช้มันไปจนเกือบหมดแล้วด้วย ต่อให้คุณทวงก็คงไม่ได้คืนหรอกค่ะ โปรเฟสเซอร์วินสตัน”

เธอเอ่ยด้วยรอยยิ้มที่อ่อนจาง ทำเหมือนกับว่าเคยเจอเขาครั้งแรกเมื่อครั้งมาเรียนในคลาสของเขาใหม่ๆนั่น

“ยินดีด้วยกับงานวิจัยของคุณนะ วี..”

“ขอบคุณค่ะโปรเฟสเซอร์วินสตัน”

สีหน้าชายหนุ่มมีความรำคาญไม่น้อยกับ คำเรียกขานที่เพิ่มระยะห่างนั่น มันทำให้เขาดูจะหงุดหงิดมากทีเดียว

“แล้วทำไมไม่ขายงานให้กับบริษัทใหญ่ๆล่ะมันอาจจะทำเงินให้คุณมากมายนะ หรือไม่ผมอาจจะแนะนำบริษัทในเครือวินสตันซื้อผลงานนี้ไว้ได้ราคาที่สูงมากพอที่คุณได้เงินจำนวนมหาศาล..”

“ไม่ได้หรอกค่ะ บริษัทของตงไห่ส่งฉันมาเรียนที่นี่ ฉันไม่ใช่คนที่จะเนรคุณใครได้หรอกนะคะ”

“แล้วเรื่องที่ผมได้ข่าวว่าคุณไม่ยอมไปเป็นที่ปรึกษาให้กับตงไห่ล่ะ..นี่เรื่องจริงหรือเปล่า?”

เขาเห็นดวงตาคู่ว่างเปล่านั้นเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยมันไหววูบไปแค่เสี้ยววินาทีเท่านั้นเอง แต่เอเบิลกลับเห็นมันชัดเจน มันมีรอยสะเทือนใจบางอย่างในนั้น แต่ว่ามันกลับจางหายไปอย่างรวดเร็วกลายเป็นความว่างเปล่าในที่สุด

“...ฉันต้องขออภัยค่ะ โปรเฟสเซอร์วินสตัน ที่เรื่องนี้เป็นเรื่องส่วนตัวของฉันกับบริษัทตงไห่..ถ้าคุณจะมีมารยาทอยู่บ้าง ก็คงรู้ดีว่าฉันจะไม่ตอบคำถามนี้ไม่ว่ากับใคร ..”

ร่างของหญิงสาวทำท่าจะผละไปแต่เอเบิลเป็นฝ่ายคว้าข้อมือบางไว้ เขาชะงักกึกเมื่อพบว่าข้อมือเล็กของเธอนั้นดูบอบบางลงกว่าเดิม มันทำให้เอเบิลตกตะลึงอีกครั้ง หญิงสาวกัดริมฝีปากของเธอแน่น ก่อนจะกระชากแขนออกจากฝ่ามือของเขาเงยหน้ามองเขาเต็มตาอีกครั้ง ด้วยแววตากระด้างจัด

“อย่ามาทำแบบนี้กับผู้หญิงที่คุณไม่ต้องการเธออีกแล้ว โปรเฟสเซอร์วินสตัน ขอร้องล่ะ ไปตายซะ!”

เธอแทบตะโกนใส่หน้าเขา