ฉันพบ “เด็กหญิงของเรา” ในปีพ.ศ. 2531-2553

ตั้งแต่ฉันเป็นสูติแพทย์มือใหม่ จนกลายเป็นสูติแพทย์เจริญวัยในปัจจุบัน

แม้เด็กหญิงของเราในปัจจุบันจะแตกต่างออกไปมากในเรื่องของความทันสมัย ไม่ว่าการแต่งกาย พาหนะขับขี่ การใช้เทคโนโลยี มีคอมพิวเตอร์และโทรศัพท์มือถือ

แต่ที่เด็กหญิงของเราเมื่อ20กว่าปีก่อนไม่แตกต่างไปจากปัจจุบันคือ การตกเป็นเหยื่อของการถูกกระทำความรุนแรงทางเพศ ไม่ว่าจะเกิดจากความไร้เดียงสา ไร้ศีลธรรมของผู้คน จากการขาดคนปกป้องเพราะความแตกร้าวของสถาบันครอบครัว จากความเหงา ความไม่เข้าใจชีวิต จากการเลี้ยงดูที่ผิดๆของพ่อแม่ จากผลตกกระทบจากอิทธิพลจากสังคมชายเป็นใหญ่ จากความเห็นแก่ตัว จากการถือเอาความสุขส่วนตน จากอิทธิพลของสื่อที่ถือเอารายได้สำคัญกว่าความสงบสุขของสังคม หรือจากการถือเอาเงินเป็นเรื่องสำคัญที่สุดฯลฯ

อันที่จริง

เด็กเป็นผลพวงของผู้ใหญ่ และสังคม

ผู้ใหญ่ของเราเป็นอย่างไร เด็กหญิงของเราก็คงเป็นเช่นนั้น

สังคมของเราเป็นอย่างไร เด็กหญิงของเราก็คงเป็นเช่นนั้น

แต่...เมื่ออนาคตของเด็กหญิงของเราเป็นอย่างไร?

อนาคตของประเทศชาติก็ย่อมเป็นเช่นนั้น

เรื่องเด็กหญิงของเราที่ฉันจะเล่าต่อไปนี้ หลายเรื่องไม่อาจหาทางออกได้เพียงลำพัง

ทางออกที่ควรจะเป็นจะต้องอาศัยความร่วมมือร่วมใจจากทุกคนในประเทศนี้

ทำอย่างไรเราจึงจะทำให้อนาคตของเด็กหญิงของเรางดงามขึ้นได้?

คำถามนี้ก็ต้องอาศัยคำตอบจากคนทั้งชาติเช่นเดียวกัน

ฉันเชื่อมั่นเหมือนผู้คนอีกมากมายว่า

หากเราสามารถเปลี่ยนแปลงอนาคตของเด็กหญิงของเราให้งดงามขึ้น

อนาคตของประเทศชาติก็ย่อมสดสวยงดงามขึ้นได้เช่นกัน

ฉันจึงหวังว่าเรื่องราวของ “เด็กหญิงของเรา” จะช่วยทำให้ผู้คนที่รับรู้ตระหนักถึงปัญหา และช่วยกันคิดช่วยกันทำ เพื่อป้องกันภยันตรายไม่ให้เด็กหญิงของเราพบพานภัยร้ายที่ไม่ควรเกิดขึ้น

การช่วยเด็กหญิงของเราให้รอดพ้นภัยร้าย

ก็คือการช่วยประเทศชาติให้พ้นภัยพิบัติ

และถ้าหาก “เด็กหญิงของเรา” ที่เล่าถึงชีวิตของเด็กหญิงทั้ง17 คน

เด็กหญิงกรรณิการ์

เด็กหญิงขจร

เด็กหญิงคัดเค้า

เด็กหญิงจันทน์กะพ้อ

เด็กหญิงช่ออินทนิล

เด็กหญิงเทียนกิ่ง

เด็กหญิงน้อยหน่า

เด็กหญิงน้อยโหน่ง

เด็กหญิงดอกรักเร่

เด็กหญิงผกากรอง

เด็กหญิงพุทธรักษา

เด็กหญิงพุทธชาด

เด็กหญิงพุดซ้อน

เด็กหญิงพลับพลึง

เด็กหญิงราตรี

เด็กหญิงไร้ชื่อ

เด็ก(หญิง)สน

จะสามารถจุดประกาย หรือมีส่วนใดส่วนหนึ่ง ที่ช่วยให้ช่วยเด็กหญิงของเรารอดพ้นภัยพิบัติได้

แม้เพียงหนึ่งคน

“เด็กหญิงของเรา”ก็ถือว่าประสบความสำเร็จอย่างมิอาจประเมินค่าได้,