มีแม่เลี้ยงใจร้าย บวกกับพี่สาวใจยักษ์ ชีวิตดูน่ารันทดนัก

แต่วรีวาฏิกา สาวชื่อยาวยิ่งกว่าแม่น้ำไนล์ก็หาได้แคร์ไม่

แต่พอคนที่เธอคิดว่าเป็นพี่ชาย จากที่เคยอบอุ่นน่ารักเอาใจ

กลายเป็นเย็นชาหมางเมินใส่ เธอก็เลยต้องเริ่มจะแคร์

ก็ถ้าพี่พาร์คจะทำเหมือนไม่รู้จักเธอ แถมยังร้ายกาจใส่ขนาดนี้

โยนคำว่าพี่ชายทิ้งไปได้เลย ไม่รู้จักฉัน ไม่รู้จักเธอ

เธอจะทำตัวเบลอๆ ทำเป็นไม่รู้จักเขาบ้างจะเป็นไร!

---------------------

“ตอนนี้วาอยู่กับพี่พาร์คค่ะ คุณย่าคะ วาคิดถึงคุณย่า” พูดจบน้ำตาที่ไม่ไหลสักหยดก่อนหน้านี้ก็ไหลลงมาไม่หยุดจนคนนั่งตรงข้ามย้ายมานั่งข้างๆ พร้อมลูบหัวปลอบเธอ

“ไม่เอา ไม่ร้องลูก ไม่ร้อง เดี๋ยวมันจะผ่านไป เชื่อย่านะลูก”

“คุณย่าเชื่อไหมคะ ตอนเห็นแพททริคนอนกับพี่วิต่อหน้าต่อตา วาไม่ได้เจ็บเท่าซีกเดียวที่วาเจ็บตอนที่พ่อไม่เชื่อวาเลย วานึกว่าวาทำใจได้แล้วมาตลอดยี่สิบปีว่าวาเป็นลูกที่พ่อไม่รัก พ่อไม่รักแม่ เลยไม่รักวา แต่ตอนนี้วารู้แล้วว่าถึงวาจะพยายามทำใจแค่ไหน แต่วาไม่เคยทำใจได้เลย การเกิดมาเป็นลูกที่พ่อไม่รักมันเจ็บจริงๆ นะคะคุณย่า มันเจ็บมากๆ วาเจ็บจนใจจะขาดอยู่แล้ว”

“ไม่วา วาอย่าคิดอย่างนั้นลูก ย่ารักวานะลูก อย่าลืมว่าวาเป็นหลานรักของย่าเสมอ”

“แต่ไม่ว่าวาจะพยายามเป็นเด็กดีแค่ไหน พ่อก็ไม่เคยรักวาเลยใช่ไหมคะคุณย่า ทำไมล่ะคะ”

พูดได้เท่านั้นโทรศัพท์ก็ถูกแย่งออกจากหู ก่อนคนแย่งจะพูดอะไรบางอย่างกับปลายสายแล้ววางไป

คนวางโทรศัพท์คนอื่นหน้าตาเฉยหันมาจ้องหน้าเธอแทน พร้อมใช้มือเช็ดน้ำตาออกจากแก้มเธออย่างอ่อนโยนทีละข้าง ก่อนจะใช้มือเดิมโน้มศีรษะเธอไปซบที่ไหล่แล้วบอก

“แสดงละครจบรึยัง ยัยตัวแสบ”

จบประโยคนั้นคนกำลังซบอกอุ่นๆ เล่นละครไปตามน้ำแทบผงะ นี่คนตรงหน้าจับผิดเธอได้ไงเนี่ย?