บทนำ

มีคนเคยกล่าวเอาไว้ว่า
เมื่อเราเติบโตเป็นผู้ใหญ่ สิ่งที่เคยเกิดขึ้น ไม่ว่าจะดี หรือ ร้าย
ล้วนเป็นความทรงจำในชีวิตหนึ่งของเรา

สำหรับเธอ
ความทรงจำเหล่านั้น มันคือความเจ็บปวด
ความเจ็บปวด ที่ยากจะลืม
ความเจ็บปวด ที่ตอกย้ำทุกครั้งที่หลับตา ลืมตา
ความเจ็บปวด ที่ได้แต่เฝ้ารอคอยให้หวนมาให้โอกาสอีกสักครั้ง
ความเจ็บปวด ที่แสนหวาน อยากจะลิ้มรสอีกครั้ง
ความเจ็บปวดที่เรียกว่ารัก
แต่สิ่งที่น่าเจ็บปวดกว่า คือความรักที่สวยงามมันพังเพราะตัวเธอเอง

การที่ต้องลืมตาเพื่อตื่นขึ้นมาเริ่มต้นใช้ชีวิตในแต่ละวัน ทุกๆวัน มันช่างยากลำบากนัก เหมือนจะขาดอะไรไปสักอย่างในชีวิต มันดูว่างเปล่าในทุกๆความรู้สึกของหัวใจ ทั้งเงียบและเหงาเหลือเกิน มันให้เธอจำไม่ได้ว่ามันเริ่มเกิดขึ้นจากตอนไหนและผ่านมานานเท่าไหร่แล้ว หนึ่งปีหรือเปล่ากับการเริ่มต้นรู้จักรัก ส่วนห้าปีในความสัมพันธ์ที่ดูเหมือนจะลึกซึ้งแต่ก็ดูเปราะบาง นับๆรวมแล้วก็คงเก้าปีต่างหากล่ะที่ทุกอย่างเริ่มมีปัญหาจนเดินทางมาถึงจุดจบ ความรู้สึกทุกอย่างต้องเก็บไว้ ซ่อนไว้ให้ลึกที่สุด เธอรู้ตัวดีว่าไม่ควรจะรู้สึก ถึงรู้สึกก็ไม่ควรกินเวลานานขนาดนี้ เพราะทุกอย่างพังทลายในน้ำมือของเธอเอง เธอเป็นคนทำลายมันก่อน ทำร้าย ทำลายคนที่รักเธอที่สุด

ถึงจะเฝ้าถามตัวเอง หรือโกหกตัวเอง ว่าเพราะอะไรกันนะ ที่ทำให้ทุกอย่างมันแย่ลง ปัญหาเริ่มเกิดขึ้นตอนไหนกันนะ ปัญหาคงเริ่มขึ้นจากเธอเองแหละ ถ้าวันนั้นเราไม่ได้เจอกัน มันคงไม่เป็นแบบนี้ เขาคงไม่ต้องมาเจอคนขี้ขลาดอย่างเธอ

ในตอนนี้ เป็นเวลาที่ควรจะลืมและเลิกคิดทุกอย่าง เมื่อคิดกับตัวเองได้ดังนั้น ร่างกายบอบบางจนเรียกได้ว่าซูบผอมเริ่มขยับทำกิจวัตรประจำวันที่ซ้ำซากจำเจทุกวันอย่างอัตโนมัติราวกับหุ่นยนต์ที่ถูกตั้งโปรแกรมไว้ ทุกอย่างพร้อมแล้วสำหรับเช้าวันใหม่ที่หมองหม่นกว่าทุกวันที่ผ่านมา ในวันนี้คงจะเป็นวันที่จะต้องเจ็บปวดเป็นพิเศษ ต้องจดจำไปทั้งชีวิต เมื่อเสื้อผ้าชุดสวยที่ดูดีทันสมัยเรียบร้อยบนร่างกายแล้ว เธอคว้าเอกสารไว้ในมือ มันถูกเตรียมไว้ตั้งแต่เมื่อคืน เท้าในรองเท้าส้นสูงเริ่มเก้าไปอย่างขลาดกลัว ตรงไปหารถคู่ใจเพื่อไปยังสำนักงานแห่งนั้น ในตอนนี้คงมีเพียงเสียงสูดลมหายใจสั่นๆที่เรียกกำลังใจตัวเองให้พร้อมสำหรับวันนี้ วันที่ไม่เคยคิดว่าจะเกิดขึ้นในชีวิตของเธอ

เมื่อถึงสถานที่แห่งนี้ มันปลุกความทรงจำที่ทั้งสวยงาม และคงจะเป็นความทรงจำที่ปวดร้าวในอนาคต เธอยังจำภาพเมื่อก่อนได้ดี สถานที่แห่งนี้ที่เธอเคยมากับเขาคนนั้นด้วยหัวใจอันพองโต ตอนนั้นมีแต่ความตื่นเต้นยินดี หากวันนี้มากลับมาเยือนอีกครั้งด้วยความตื่นกลัว ชวนให้รู้สึกอึดอัด ดวงหน้าเศร้าสร้อยมองสำนักงานเขตพลางถอนหายใจออกอย่างสิ้นหวัง ร่างบอบบางในชุดสีดำยืนโดดเดี่ยวเพื่อเฝ้ารอใครบางคนที่คุ้นเคย นาฬิกาสีเงินเรือนหรูในข้อมือบางถูกยกขึ้นดูเวลาซ้ำๆแทบจะทุกนาที เวลาในตอนนี้ช่างน่ากลัวในความรู้สึก ดวงตาคู่สวยดูแห้งผากราวกับไร้วิญญาณ ไร้ความรู้สึก แต่ถ้ามองลึกลงไปจะพบแต่ความเจ็บปวดที่ซุกซ่อนไว้ภายใน เธอกำลังจ้องมองทางเข้า รอคอยเขาคนนั้น

เขากำลังจะมา ใกล้ถึงเวลาแล้วซินะ เวลาแห่งการนับถอยหลังเพื่อโดดเดี่ยวอีกครั้ง

ผ่านไปได้ไม่นานนัก ร่างสูงปรากฏตัวขึ้นมา ขายาวก้าวตรงมาที่เธอยืนจนทำให้หัวใจเธอเต้นระรัว ถ้าเมื่อก่อนที่เธอต้องรอย่างนี้ เธอคงยิ้มแย้ม หยอกล้ออย่างขำขัน หรือไม่ก็อารมณ์เสียที่ปล่อยให้เธอรอ แต่วันนี้เธอไม่มีสิทธิ์ทำเช่นนั้นอีกแล้ว เธอได้แต่มองใบหน้าหล่อคมที่ดูเฉยเมย ดวงตาคู่นั้นเธออ่านไม่เคยออก และไม่มีวันอ่านเขาออกได้ เขาจะรู้สึกเจ็บปวดเหมือนเธอหรือเปล่านะ เธอได้แต่ยิ้มเยาะในใจ

ร่างสูงข้างๆเธอตอนนี้ดูไร้ความรู้สึกเกินไป ดูไร้หัวใจเกินไป ยิ่งมอง กลับเป็นเธอเองที่ยิ่งบอบช้ำ ยิ่งใกล้ยิ่งตอกย้ำว่าร่างนี้ไงที่เคยชิดใกล้เธอ เคยมอบความอบอุ่นอ่อนโยนให้กับเธอ เคยตระกองกอดเธอเอาไว้แม้ยามหลับหรือยามตื่น คอยปกป้องเธอมาตลอด แต่ตอนนี้มันไม่มีแล้ว คงหมดเวลาอันแสนสุขที่เคยมองว่าไร้ค่าแล้ว เธอได้แต่ซึมซับไออุ่นกลิ่นหอมอันคุ้นเคยที่แผ่ออกมาจากเขา เธอหลับตาลึกลงเพื่อประทับเก็บไออุ่นของเขาไว้ในความทรงจำตลอดกาล น้ำตาแทบกลั้นไว้ไม่อยู่เมื่อเสียงทุ้มนุ่มที่เคยอ่อนโยนกล่าวออกมาอย่างเย็นชาโดยไม่มองหน้าเธอเลยสักนิด

“คุณเตรียมเอกสารพร้อมแล้วใช่ไหม”

เขาพูดจบแต่เขาไม่รอคำตอบจากเธอเลย เธอได้แต่พยักหน้าตอบรับกับตัวเอง ทั้งที่ใจมันไม่พร้อม มันกรีดร้องอย่างเจ็บปวดบ้าคลั่ง ไม่ได้อยากจากเขาไปแบบนี้เลย แต่ขากลับเดินเลื่อนลอยตามแผ่นหลังกว้างอย่างเชื่องช้าที่สุด ในวันนี้ดูโชคชะตาจะไม่เข้าข้างเธอ ทุกอย่างดูเต็มใจรวดเร็วง่ายดายเหลือเกิน

สิ่งที่กลัวที่สุด สุดท้ายก็จะมาถึง เอกสารใบนั้น เธอไม่ต้องการมัน ไม่อยากเห็นมัน แต่มันกำลังวางอยู่ตรงหน้าแล้ว ดวงตาพร่าเลือนเต็มไปด้วยน้ำตากับภาพตรงหน้า

เธอยังมีโอกาสอีกไหมนะ อยากจะกล่าวคำนั้นออกไปได้ไหมนะ อยากพูดคำว่ารักออกไป บอกเขาว่า เขาคือรักแรก รักเดียว อย่าจากกันไปเลย อยากโอบกอดเขาอีกครั้ง อยากขอโทษในทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านมา อยากเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง แต่ตอนนี้เธอก็ขี้ขลาด ปากหนัก โง่เง่าเกินไป ไม่เคยที่จะกล้าเอยมันออกมาอย่างตรงไปตรงมา มันคงสายไปแล้วสำหรับคนอย่างเธอ มันสมควร สาสมแล้ว

สุดท้ายใบหย่าก็อยู่ตรงหน้าแล้ว มือสั่นระริกค่อยๆจรดปากกาลงจนหมึกเริ่มซึมออก เธออยากจะมองดวงหน้าคมคายของเขาอีกสักครั้ง มองผู้ชายที่เป็นรักแรก รักเดียวของเธอคนนี้ เมื่อสายตาอ่อนล้าของเธอได้สบเข้ากับดวงตาคมคู่นั้น น้ำตาที่กักกลั้นไว้ก็รินไหลออกมาเป็นสาย เพราะในนั้นไร้รักที่เคยมีให้เธอเสียแล้ว

มันคงจบแล้ว จบแล้วซินะ..ความรักของเธอ