“วุ้ย!พระเอกเรื่องนี้แซ่บมาก ชื่อไรนะๆ? อ้อ!มิเคเล มอโรเน่ ไรนี่ล่ะ หืมมม ทั้งกล้ามทั้งรอยสักเนี่ย โหดมาก กร้าวใจม้ากกกก”

“ใช่ ... แก วุ้ยยยย หนังแนวมาเฟีย มีลักพาตัวแบบจำเลยรักด้วยน่ะ แกๆๆ ฉันอิจฉา นางเอกม้ากมากกก”

“พล็อตก็ซ้ำๆบ้านเราอะนะ แต่แบบ ... ดูทีไรก็ยังระทวยทุกที นะแก ... แบบ น้ำเดินง่ะ!”

เสียงคุยกันปนกรี๊ดกร๊าดของพนักงานสาวคนอื่นๆ ในระหว่างพักกลางวัน ก่อน บ่ายสองโมงครึ่งไม่นานที่ห้องแพนทรีประจำแผนก ที่บังเอิญคนเป็นพนักงานคนหนึ่ง ในแผนก พ่วงตำแหน่งลูกสาวคนโตของเจ้าของบริษัทด้วย มาได้ยินเข้าโดยบังเอิญนั้น ถ้าเป็นอย่างวันก่อนๆที่ผ่านมา กับเรื่องอื่นๆ คงไม่ทำให้ภทริการู้สึก เหมือน กับตัวเธอเองถูกยิงจนล้มทรุดลงไปแบบตอนนี้หรอก เพราะไอ้คำว่า มาเฟีย กับคำว่า ลักพาตัวแท้ๆ ที่เป็นสาเหตุของอารมณ์ และความรู้สึกที่ไม่ปกติเหมือนตัวเองกำลังจะ หมดแรงอยู่แบบนี้

ในขณะที่ผู้หญิงคนอื่นๆ กำลังมีความสุขกับฝันหวาน และความเพ้อฝันกับผู้ชายในอุดมคติจากภาพยนตร์ที่พวกตนได้ดูมา กำลังพูดคุยกันอย่างออกรสออกชาติว่า อยากจะเป็นนางเอกของเรื่องอยู่นั้น พวกเธอคงไม่รู้ว่า ยังมีผู้หญิงอีกคนหนึ่งที่เคยผ่านเรื่องเลวร้ายแบบในหนังมา มันไม่ได้โรแมนติค หรือชวนให้หลงใหลอะไรแบบนั้นหรอก มันเป็นฝันร้าย ที่มีปีศาจโหดร้าย ... ในคราบชายหนุ่มรูปงาม นัยน์ตาชวนฝัน ที่ภทริกาอยากจะลืม ... แต่ทว่าเธอลืมมันไม่ได้ ทำอย่างไรก็ไม่สามารถลืมมันได้ลงเสียที ...ไม่ลืม

ความทรงจำเลวร้ายแบบนั้นมันกลับมาเยี่ยมเยียนในฝันของเธอทุกคืน แม้เรื่องอัปยศแบบนี้จะผ่านมา 3 ปีแล้วก็ตาม แต่มันเป็น3 ปีที่ทรมานเหลือเกิน ภทริกาต้องรักษาตัวเองสารพัด ทั้งจิตแพทย์ ทั้งการอยู่คนเดียวพร่ำบอกตัวเองให้เข้มแข็ง การสวดมนต์วิปัสสนากรรมฐานทุกที่ทุกแห่งที่ใครเขาว่าเงียบสงบ เธอไปหมด ไปจนพ่อกับแม่คิดว่าเธอจะละทางโลกเสียแล้ว ทั้งครอบครัวต่างพากันสงสัยว่าเหตุใด หลังจากไปเที่ยวทริปล่องเรือสำราญผ่านทั้งสามประเทศจากภูเก็ต มาเลเซีย และสิงคโปร์นั้น เหตุใดภทริกา หลังจากกลับมาจากทริปจึงได้มีอาการแปลกๆไปเช่นนั้น เมื่อพ่อแม่ถาม เธอก็ได้ให้คำตอบเพียงแค่ว่า ตอนที่เรือจอดที่ลังกาวี เธอเจอชาวบ้านคนท้องถิ่นแถวนั้นมากมายที่มีชีวิตที่ยากลำบาก จนทำให้เธอนึกสงสาร และรู้สึกอยากจะช่วยพวกเขาเหล่านั้น แต่ทว่าช่วยไม่ได้หมดทุกคน จึงทำให้รู้สึกแย่อยู่แบบนี้ แต่ความจริงที่เธอยังไม่ได้บอกไป และคิดว่าคงจะบอกไม่ได้ เพราะกลัวพ่อแม่จะหัวใจสลายนั้นก็คือ เธอไม่ได้ลงจากเรือสำราญนั้นเลยตลอด 4วัน 3 คืนนั้น ... เธอถูกลักพาตัว