#beautiful picture by ภาพโดย <a href=" Venita</a> จาก <a href="

เปิดไว้ก่อนนะคะ เดี๋ยวจะแวะมาอัพเรื่อยๆ ค่ะ....จากนักเขียน

......ค่าตัวของเธอมันคือเงินหยิบมือเดียวสำหรับข้อแลกเปลี่ยนที่เธอเสนอ

แต่ค่าตัวของเขามันหมดสิ้น เพราะเขาพร้อมจะมอบให้เธอทั้งตัวและหัวใจเพื่อให้เธอได้เป็นคนดูแลเป็นเจ้าของของเขาอย่างไม่เกี่ยงงอน

โปรย :

ชายหนุ่มวางบุหรี่ลงไปยังที่เขี่ยบุหรี่อย่างใจเย็น เลื่อนเอาแก้วเบียร์ทรงสูงราวหุ่นนาฬิกาทรายออกไปไว้ด้านข้าง บ่งบอกว่าเขาพร้อมที่จะให้หล่อนวางอาหารตรงหน้าเขาแล้ว

“ท่าทางยุ่งนะ” เขาทักขึ้น ใจเต้นรัว

ใบหน้าสวยเปรี้ยวมันเยิ้มไปหมดเพราะไม่ได้เอาใจใส่ปะหน้าทาแป้งให้ดูดี ซึ่งนั่นเป็นเพราะหล่อนยุ่งวุ่นวายกับลูกค้าที่นั่งเต็มร้าน ผมสีดำม้วนขึ้นแต่ก็มีบางเส้นหล่นร่วงลงมาหากแต่คนยุ่งก็ไม่มีเวลาพอที่จะจัดการให้มันดูดีได้อีก ถึงกระนั้นเขาก็คิดว่าหล่อนเซ็กซี่มากทีเดียว

“ค่ะ ไม่มีอะไรเพิ่มนะคะ” หล่อนถามเขาเหมือนกับที่ถามลูกค้าคนอื่นๆ ใบหน้าที่ปรับให้เหมือนเดิมทำได้ไม่ค่อยจะดีนัก หล่อนโกรธให้เขามากกว่ายินดีที่จะได้พบเขาที่นี่ เพราะยูรินดารู้ดีว่าการที่เขามาที่นี่ก็แค่ต้องการมารังควานหล่อนเท่านั้นเอง เขาไม่ควรจะกลัวเลยว่าหล่อนจะหนีหนี้สินมากมาย เพราะระดับเขาแค่กระดิกนิ้วหล่อนก็อาจจะลงไปนอนใต้ท้องสมุทรและหาซากไม่เจอเมื่อไหร่ก็ได้ แล้วหล่อนหรือจะกล้าเสี่ยง

“น่าจะมี” เขาบอกใจเย็น หล่อนหันซ้ายหันขวา มองไปยังลูกค้าอีกโต๊ะที่ยกมือขึ้นเหมือนจะกวักเรียกให้หล่อนไปหา เขามองตามแล้วหันกลับมาด้วยดวงตาแข็งกระด้างเพราะไม่ชอบใจพวกลูกค้าชายสามสี่คน ที่มีท่าทางจะคอยให้หล่อนคนเดียวไปบริการให้

“มีอะไรคะ” หล่อนถามเขาพร้อมกับที่ยกมือให้กับลูกค้าโต๊ะนั้นเพื่อให้สัญญาณว่าหล่อนรับรู้และจะไปหาเมื่อเสร็จจากโต๊ะของเขาแล้ว

“ผมคิดว่าคงไม่อิ่ม ขอเมนูเพิ่ม”

“คุณไม่ลองกินก่อนเหรอคะ”

“ลองกิน?” เขาเบ้ปาก ก้มหน้ามองอาหารตรงหน้า เบอร์เกอร์ยอดสูงเท่าภูเขาเหล่ากอมีไม้แหลมเสียบคาไว้ตรงกลางอย่างไร้สาระ หน้าตาด้านในสอดไส้ด้วยชิ้นเนื้อสับมหึมาผสมผสานกับผักซอสต่างๆ ซึ่งเขาพบเห็นบ่อยๆ แล้วเขาก็แหงนหน้ามองหญิงสาวก่อนจะพูดขึ้นอย่างไม่ยี่หระ

“หน้าตาไม่น่ากินเลยสักนิด”

“แต่ว่า คุณสั่งแล้วนะคะ”

“ผมไม่ได้บอกว่าจะไม่จ่าย” ดวงตาอันเป็นประกายของเขามองปราดไปยังลูกค้ากลุ่มเดิมที่ยังคงยกไม้ยกมือเรียกหล่อนเช่นเดิม ซึ่งมันสร้างความขุ่นมัวให้เขามากทีเดียวโดยไม่รับรู้เลยว่าตัวหล่อนเองก็หงุดหงิด เพราะนี่คืองาน งานบริการที่จะต้องทำให้ลูกค้าพอใจ ส่วนเพื่อนร่วมงานคนอื่นก็เหมือนต่างก็ยุ่งวุ่นวายกันไปตามๆกันเช่นกัน

“แล้วจะไม่ลองกินเหรอคะ เบอร์เกอร์ที่คุณสั่งน่ะยอดนิยมของที่นี่นะคะ”

“ผมไม่ชอบเบอร์เกอร์”

“คะ?!!” หล่อนงงหนัก เขาไม่ชอบแล้วจะสั่งทำไม???

“ตอนแรกผมกะจะสั่งแซนวิช คิดว่าอาจจะสั่งผิด”

“แล้ว...จะรับแซนวิชไหมคะ ฉันขอแนะนำทางร้านของเรามีแซนวิชแบบแม็กซิกันค่ะ มีรสชาติจัดจ้านของซอสพริก อร่อยเข้ากันดีกับชิ้นไก่นะคะ”

“ผมไม่กินเผ็ด”

“แบบไม่เผ็ดก็มีค่ะ ใส่ซอสเหลืองแทนมีกลิ่นนิดหน่อยคล้ายทางอินเดีย สนใจไหมคะ”

“ไม่เอา ผมไม่ชอบแซนวิชแบบแม็กซิกัน” หล่อนกลอกตาไปมา รู้แน่ว่าเขาเริ่มก่อกวนจริงๆ แต่หน้าที่ค้ำคอ ทำให้หล่อนรีบหาทางแก้ปัญหาเฉพาะหน้าให้ได้

งานหายากยู งานหายาก ท่องไว้!!

“ถ้าอย่างนั้น สปาเก็ตตี้ก็มีชื่อนะคะ มีหลายแบบ”

“สปาเก็ตตี้นี่เป็นเมนูสุดท้ายที่ผมจะชายตามองนะ”

ยูรินดาอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก ตอนนี้เขากำลังจะเล่นสงครามกับหล่อน แต่เพราะเขาคือลูกค้ายูรินดาจึงเดินหายไปพร้อมกับถือเอาสมุดเมนูปกแข็งสีดำยื่นส่งมาให้ และกำลังจะทำการเดินจากไปเพื่อไปรับใช้โต๊ะอื่น หล่อนคิดว่าถ้าอยู่ตรงนี้ต่อไป หล่อนต้องบ้าและต่อยเขาหน้าแหกแต่

“งั้นคิดไปก่อนและดูเมนูประกอบด้วยเพื่อการตัดสินใจ เดี๋ยวฉันมาค่ะ”

“ห้ามเดินหนีผม!” เขาบอกเสียงกร้าว ไม่พอใจกับบริกรสาวขึ้นมาเสียดื้อๆ

“คุณดูเมนูไปสิคะ ดูเสร็จเดี๋ยวมีคนมารับออร์เดอร์เพิ่มค่ะ”

“ผมไม่สนหรอก คุณต้องยืนอยู่ตรงนี้จนกว่าผมจะดูเมนูเสร็จและสั่งเอาอาหาร!!”

หญิงสาวถึงกับอ้าปากค้างมองเขาตาปริบๆ นึกโกรธแค้นเขาหนักขึ้นไปเรื่อยๆ ยูรินดาแทบไม่อยากจะเชื่อว่าตอนนี้ชีวิตของหล่อนมันกำลังตกนรกทั้งเป็น

“มิสเตอร์!”

“ผมเป็นลูกค้า หากทำให้ผมไม่พอใจผมเอาคุณเด้งออกจากงานในวินาทีนี้ยังได้เลย!”