ตนิษฐา อินทรอาสา หรือ ต้อยติ๊ดริด

ตื่นขึ้นมาในโรงพยาบาลโดยไม่ทราบสาเหตุอาการป่วย

และมีคนเฝ้าไข้เป็นคู่หมายที่รังเกียจเธอมาก

แต่ไฉนจากเหม็นขี้หน้า เขากลับคอยมาห่วงใยใส่ใจเธอนะ

ใครก็ได้บอกเธอทีว่า เธอข้ามมิติมา หรือเขากินยาลืมเขย่าขวด!

ตัวอย่าง

‘เราป่วย?’

ถามตัวเองแล้วตนิษฐาก็ลองยกแขน ยกขา ลูบเนื้อตัวก็ไม่เห็นว่าจะมีส่วนใดบวมช้ำหรือแตกหัก ที่แน่นอนคือเธอไม่ได้ฝัน ตอนนี้เธออยู่ที่โรงพยาบาลจริงๆ โดยมีคนเฝ้าไข้เป็นคนที่... มาได้อย่างไรหนอ?

ตนิษฐาครุ่นคิดตามลำพังอยู่ครู่ใหญ่ คนที่ทำให้วิตกกังวลไปสารพัดก็เดินกลับเข้ามา ดวงตาคมกริบที่หรี่มองเธอนิ่งนานนั้นทำให้ตนิษฐารู้สึกราวกับอากาศในห้องข้นหนัก จะหายใจแรงยังไม่กล้า กลัวเหลือเกินว่าจะทำอะไรผิด

‘โธ่... มันผิดตั้งแต่เราอยู่ใกล้เขาเกินสิบกิโลเมตรแล้วล่ะ’

ตนิษฐาลอบหายใจเข้าลึกยาวอย่างพยายามตั้งสติ เธอจำไม่ได้จริงๆ ว่าเหตุผลกลใดเธอจึงมาอยู่ที่นี่ ในโรงพยาบาลที่ไหนสักที่กับผู้ชายที่เธอควรจะอยู่ให้ห่างมากที่สุด

ผู้ชายตรงหน้าคือฆนัตว์ เมฆาสวรรค์หรือคุณแมน เป็นพี่ชายของเพื่อนสนิทของเธอที่ชื่อว่ากาย เป็นลูกชายของป้าหยกมณีเพื่อนสนิทของมารดาของเธอ เป็นคู่หมายที่ผู้ใหญ่หมายใจอยากให้เธอแต่งงานด้วย และเป็นผู้ชายที่สั่งไม่ให้เธอยุ่งเกี่ยวกับชีวิตของเขา แน่นอนว่า คำสั่งของเขาคือข้อยุติสถานะก่อนหน้าทั้งหมด ซึ่งเธอก็เคารพกฎกติกาดีมาตลอดนะ เท่าที่จำได้

เอ... หรือจะมีอะไรที่เธอจำไม่ได้กันนะ