ฉันถอดเสื้อตัวนอกเพื่อจะหาเสื้อตัวใหม่มาใส่แทน แต่ก็อดหันกลับมามองตัวเองในกระจกยาวไม่ได้ ปลายนิ้วไล้รอยจ้ำแดงที่หัวไหล่ตัวเองมองเนิ่นนานในกระจกบานนั้น พยายามทุ่มไปกับอดีตที่เพิ่งผ่านมาเพียงแค่ข้ามคืน ฉันอยากรู้ว่าไอ้รอยแดงนี้มันมาได้ยังไง แล้วสุดท้ายฉันก็เริ่มนึกได้ ภาพที่เป็นห้วงๆได้ถูกกู้กลับมาในสมองของฉัน แต่มันไม่ใช่ความทรงจำที่ฉันต้องการ มันดันเป็นความทรงจำที่ฉันไม่อยากจะคิดถึงต่างหากเล่า! ภาพที่แว๊บไป แว๊บมาในหัวฉัน เหมือนฉันอยู่บนตักของเขา แถมมือข้างหนึ่งของฉันยังวางอยู่บนหน้าอกล่ำที่เปลือยเปล่าของเขา...เขายังใส่เสื้อเชิ้ตอยู่แต่ว่ากระดุมถูกปลดออกจากรังดุมหมดแล้ว “คิกๆรุ่นพี่ธันวา...” เสียงของฉันดังก้องในภาพความทรงจำนั้น ก่อนที่ฉันจะเลื่อนมือที่อยู่ตรงอกล่ำของเขาไล้ไปยังไหล่กว้างของเขาอย่างไม่เกรงกลัวหรือเขินอายแม้แต่น้อย “คืนนี้รุ่นพี่เป็นของรุ คิกๆ” พูดจบฉันก็กัดหมับลงไปที่หัวไหล่เขาจมเขี้ยว “กรี๊ด!!!” ฉันกระโดดไปคว่ำอยู่บนเตียงนอนของตัวเองอีกครั้งพร้อมกับกดใบหน้าไว้กับหมอนหนุน เพื่อไม่ให้พี่อาร์ตหรือคนอื่นตกใจกับเสียงร้องของฉัน ทุบที่นอนตัวเองอย่างบ้าคลั่งอีกครั้ง พร้อมกับความร้อนซู่ขึ้นมาถึงใบหน้า ที่จริงฉันลืมเรื่องที่ฉันกัดนายธันวาไปแล้ว ลืมตั้งแต่ได้เห็นรอยจ้ำที่เหมือนคิสมาร์กมาเนี่ยแหละ ก็เลยพยายามคิดว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่ไอ้ความจำที่ไม่ปะติดปะต่อที่กู้มาได้ดันเป็นตอนที่ฉันกัดเขาซะงั้น บอกคำเดียว โคตรอาย!!! แม่จ๋า...รุไม่ใช่ผู้หญิงหื่นนะแม่ แต่ว่ามันเกิดอะไรขึ้นรุก็ไม่รู้...