“อย่าเลย... อย่าไป!”

เสียงของใครบางคนกระซิบฝากสายลมแผ่วๆ ธารณิชาหันไปมองตามเสียงแต่ก็ไม่เห็นใคร ครั้นเพ่งมองฝ่าไปในความมืดก็พบกับแสงสลัวๆ ที่แผ่ออกจากร่างสูงของใครบางคน ที่ค่อยๆ ลอยห่างออกไป

“เดี๋ยวค่ะ รอก่อน” หล่อนร้องห้ามเขาไว้พร้อมกับขยับขาจะก้าวไปข้างหน้า แต่กลับก้าวไม่ออก ราวกับมีบางสิ่งมายึดตรึงเอาไว้

“รอ... รอนะ”

“รออะไร รอใคร” ธารณิชาส่งเสียงถามอย่างร้อนรน หล่อนพยายามแล้วแต่ขาของหล่อนมันไม่ยอมฟังคำสั่ง ก้าวไม่ยอมออกแม้แต่เซนฯ เดียว

“รอ... แค่รอ...” เขายังคงฝากข้อความผ่านสายลม ลอยมาจากที่แสนไกล ทว่าหล่อนกลับได้ยินมันชัดราวกับเขามากระซิบอยู่ที่ริมใบหู

แล้วทุกอย่างก็เลือนหาย... หายไปพร้อมกับความฝันที่สูญสลายเมื่อผ่านค่ำคืน และยามที่หล่อนฟื้นจากนิทรา....

---------------------------------------

จากไรท์ ถึงรีด

ตอนแรกว่าจะไม่เขียนเรื่องนี้ให้เป็นโรมานซ์ เพราะเรื่องนี้มีตัวละครที่เป็นพระเป็นเจ้าอยู่ด้วย บอกตรงๆ ไรท์เกรงใจท่าน 5555 แต่มันก็นะ... ถ้าไม่เขียนมันคงจะขาดรสชาติอะไรไปบางอย่าง เอาเป็นว่ามีบ้างนิดๆ หน่อยๆ ละกัน พอให้จิ้นฟินๆ กันไป แต่บอกไว้ก่อนว่าคงไม่มากเหมือนม่านหัวใจ และคงไม่ลงลึก แต่รับรองว่าจะไม่ทิ้งให้ต้องค้างคา จะออกมารูปไหน ก็รอดูกันต่อไปนะคะ ฮี่ๆๆๆๆ

รักนักอ่าน ถ้านักอ่านรักไรท์ มาคุยกันบ้างนะ อย่าปล่อยให้เหงา แบบว่า นอยด์แล้วมันเขียนไม่ค่อยจะออกอ้า... นะคะ มาคุยกันหน่อย แค่ทักทายกันก็ยังดี แล้วเจอกันในเรื่องนะคะ

รักทุกคนค่ะ

นิลวนา/ฉัตรชณา