“เดี๋ยวคุณจะไปไหน” สายฟ้าดึงมุมผ้าห่มที่ยังอยู่บนตัวของเขาเอาไว้ เมื่อจันทร์เจ้าหอบมันและกำลังเลื่อนตัวลงจากเตียง

“กลับบ้านสิคะ” จันทร์เจ้าใช้เท้าหยิบเสื้อผ้า อย่างไม่อยากจะก้มลงเก็บ

“จะกลับทั้งอย่างนี้เลยเหรอ”

“ก็ไม่ค่ะ ขออาบน้ำหน่อยได้ไหมคะ รู้สึกไม่สบายตัว” เธอเป็นพวกเสพติดการอาบน้ำ ยิ่งเมื่อคืนไปดื่มเหล้าที่ผับมา ทั้งกลิ่นเหล้ากลิ่นบุหรี่คงติดตัวเต็มไปหมด และยิ่งมีเรื่องแบบนั้นด้วย เนื้อตัวก็รู้สึกเหนอะหนะขึ้นมาทันที

“ผมไม่ได้หมายถึงเรื่องนั้น หมายถึงเรื่องของเรา จะไปทั้งที่ไม่เคลียร์อย่างนี้น่ะเหรอ” สายฟ้าที่นั่งอยู่บนเตียงเงยหน้ามองคนที่ยืนตัวตรง

“ก็ต่างคนต่างจำอะไรไม่ได้ ก็เอาเป็นว่าต่างคนต่างไป แยกย้าย จบกันแค่ตรงนี้” จันทร์เจ้าสรุปง่าย ๆ ซึ่งเธอที่เป็นผู้หญิงยอมขนาดนี้ เขาที่เป็นผู้ชายก็น่าจะไม่มีปัญหาอะไร น่าจะชอบใจด้วยซ้ำ

แต่...

“ไม่ คุณต้องรับผิดชอบผม”

“ฮ้า!” จันทร์เจ้าอุทานเสียงหลง “รับผิดชอบ!” เธอทวนคำอย่างไม่อยากจะเชื่อ

“ใช่ ผมเสียตัวให้คุณไปแล้ว”

จันทร์เจ้ายิ่งหน้าเหวอหนักขึ้นไปอีก กะพริบตามองใบหน้าหล่อเหลาของเจ้านายอย่างกับไม่เคยเห็น ทรุดตัวกลับลงไปนั่งที่ขอบเตียง “ตะ...แต่ฉันก็เสียตัวให้บอสเหมือนกันนะคะ”

“แต่ผมยังซิง คุณต้องรับผิดชอบที่พรากความบริสุทธิ์ของผมไป”

“ฮ้า!”