นิยายจีนโบราณ

เขียนโดย...ซูเหยา

เขาคือทายาทตระกูลเศรษฐีที่โด่งดังในเมืองเจิ้ง แต่มีอุปนิสัยขี้ลืมจนทำให้พลาดงานแต่งไปหลายครั้ง สุดท้ายโชคชะตาก็นำพาให้เขาต้องมาพบกับ...สตรีที่ทุกคนมองว่าด้อยค่าและไม่คู่ควร!

......................

ร่างกายของนางยังคงระบมช้ำโดยเฉพาะกลีบบุปผาที่เพิ่งถูกล่วงล้ำทำร้าย ซีเหยียนกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา หญิงสาวเลื่อนสายตาผ่านพู่ผูกม่านสีแดงเลือดนกมายังร่างกำยำใหญ่โตที่นอนเคียงข้าง

‘เขา’ กำลังนอนคว่ำหน้ากับหมอน

ในคืนนี้เป็นคืนมงคล เป็นงานแต่งที่คนสกุลถางจัดอย่างใหญ่โตสมฐานะ

เขาคือเจ้าบ่าว

แต่นางมิใช่เจ้าสาว!!

นางก็แค่อยู่ผิดที่ผิดเวลา

ที่แย่กว่านั้นคือเขาเป็นคุณชาย

แต่นางคือหญิงรับใช้ และเป็นเพียงหญิงใบ้ผู้หนึ่งเท่านั้น

......................

“ข้าขี้ลืมแต่ไม่ได้ความจำเสื่อม ไยจะจำเมียตัวเองไม่ได้เล่า จมูกแบบนี้ ตาแบบนี้ คางแบบนี้ หน้าซื่อบื้อแบบนี้ก็มีแต่ภรรยาข้าคนเดียวเท่านั้นละ”

ซีเหยียนย่นจมูกพลางทำหน้าแสนงอนใส่ เขากำลังด่านางอยู่ใช่ไหมนะ