“ฉันกลับมาเพราะมีเรื่องจะบอกคุณค่ะ”
ยังไงก็เปลี่ยนไป...การกระทำของเขาไม่ใช่ธาตรีคนเดิมแม้แต่น้อย นัยน์ตาเขาแข็งกร้าวและน่ากลัวเหมือนวันนั้นเลย...วันแรกที่เราเจอกัน
“คุณเปรม...”
ทิชากรง้างมือที่เขาจับไม้ปิงปองแต่ธาตรีไม่ยอมปล่อย ทำให้เกิดการยื้อยุดฉุดกระชากกัน และสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นเมื่อชายหนุ่มใช้แรงทั้งหมดเสยไม้ปิงปองฟาดหน้าเธออย่างไม่ได้ตั้งใจ...
“โอ๊ย!”
หญิงสาวล้มลงทาบฝ่ามือบนแก้มขวาที่ทั้งชาและแสบ ชายหนุ่มหยุดทุกอย่างวางไม้ปิงปองไว้บนโต๊ะค่อยๆ หันกลับมาจ้องเธอ
“ออกไปจากห้องฉันและอย่ากลับมาที่นี่อีก”
ทิชากรเจ็บจนน้ำตาไหล ยกมือกุมแก้มด้วยหัวใจร้าวราน...นี่เขาทำร้ายร่างกายเธออีกแล้วงั้นหรือ?
“ต่อไปเราอย่าเจอกันอีก...แล้วเรื่องที่เธอจงใจใช้ฉันเป็นเหยื่อล่อแฟนเก่าก็หยุดมันไว้ซะ! อย่าทำให้ฉันเกลียดเธอไปมากกว่านี้”
ทิชากรลุกขึ้นยืน ส่ายหน้าเป็นเชิงบอกว่าเขาเข้าใจผิด...
“ออกไป...”
เขาไล่แต่เธอไม่ไป หญิงสาวรวบมือเขาไว้หากชายหนุ่มสะบัดสุดแรงทำให้เธอล้มลงไปอีกครั้ง
“ฉันบอกให้ออกไป!”
“มัน...ซี้ด”
ทิชากรอธิบายไม่ได้ มุมปากแสบและตึงเกินกว่าจะอ้าปากพูด ธาตรีมองรอยช้ำบนหน้าเธอทั้งคิ้วขมวดจัด...
“ฉันไม่ได้ตั้งใจ...”
เดินหายเข้าไปในห้องแล้วกลับมาอีกครั้งพร้อมธนบัติมูลค่าสูงสุดปึกนึง ทิชากรถลึงตามอง
“อะไรคะ...” กัดฟันถามแต่เขาก็ไม่ตอบ ซ้ำยังยื่นเงินปึกนี้ให้เธอ
“คุณกำลังเข้าใจเจนผิดนะ”
“ใช่...ฉันเข้าใจเธอผิดมาตั้งแต่ต้น ฉันคิดว่าเธอมีใจให้ฉัน...รู้สึกกับฉันแบบผู้ชายคนนึงแต่จริงๆ แล้วไม่ใช่เลย...เธอเห็นฉันเป็นแค่ไอ้โง่ตัวนึงที่เอาไว้แก้เผ็ดแฟนเก่า”