ชนจันทร์ วารีนาถหญิงสาวรูปร่างอวบอัด เธออ่านข้อความสั้นๆ ที่ได้รับ เสร็จแล้วก็วางมือถือลงบนโต๊ะอ่านหนังสือ …อีกเพียงอาทิตย์เดียวคุณฟาริดาจะกลับจากเมืองนอก ชนจันทร์กุมขมับ รู้สึกปวดหัวครุ่นคิดต่อเรื่องที่กำลังแก้ไม่ตก

บ้านวารีนาถของสามีไม่สมควรมาตกอับในตอนนี้เลย ชนจันทร์คิดโทษตนเอง ตนนั้นคือตัวซวย เธอเข้ามาอยู่ที่นี่ตั้งแต่เริ่มเป็นสาว ทุกคนในบ้านสุขสบายดี แต่พอเวลาผ่านไป ทุกอย่างกลับไม่เหมือนเดิม สาวใช้ในบ้านเริ่มหายไป กิจการของที่บ้านเริ่มทรุดตัว เธอไม่มีปัญญาดูแลกิจการของครอบครัวสามี ขณะนั้นมีเสียงรถมาจอดหน้าบ้านเรือนไทย เธอรู้เป็นลูกชายคนเล็กซึ่งกลับจากโรงเรียนจึงกลั้นน้ำในตาไว้เดินออกไปรับ

เด็กชายฐานันดร วัย7 ปี หน้าตาเหมือนแม่ สีผมไม่ดำขลับดูแตกต่าง สองมือน้อยไหว้ทำความเคารพเมื่อลงจากรถก่อนเดินเข้ามากอด ชนจันทร์หรือที่ลูกชายเรียกว่า แม่อ้อย ใช้สองแขนกอดลูกชายแน่น “เหนื่อย หิว เปล่าครับลูก” เธอถาม

“ผมโตแล้วครับแม่” ลูกชายบอกแบบนี้มาหลายเดือนแต่คนเป็นแม่ที่ยังไม่ชิน ขยี้ผมลูกพร้อมยิ้ม “จ๋า หนุ่มน้อย”

“แม่ครับ ผมอายเพื่อน แม่ทำเหมือนผมยังเป็นเด็กใส่เสื้อกันเปื้อน”

ชนจันทร์มองลูก พยักหน้าพูดบอกลูกว่าจะไม่ทำบ่อยๆและเดินพาลูกชายไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแต่เด็กชายบอกแม่ให้ลงไปก่อน คุณแม่จำต้องตามใจลูก

ที่ผ่านมาเธอตามใจลูกชายมาตลอด อยากได้อะไรก็หามาให้ เธอยอมทำทุกอย่างให้ลูกมีวันนี้ ชนจันทร์เดินคิดอะไรเรื่อยเปื่อยจนถึงห้องอาหาร พยายามสลัดเรื่องกวนใจมากมายเพื่ออุ่นอาหารให้ลูกชาย เด็กรับใช้ช่วยงานอยู่ห่างๆ กระทั่งอาหารพร้อม เธอจึงนั่งรอลูกชายที่โต๊ะอาหาร กับข้าวบนโต๊ะหลายอย่างทำให้คุณแม่ใบหน้าเศร้า เศร้าเพราะคิดถึงวันข้างหน้า ตอนนี้เธอมีลางสังหรณ์ไม่ค่อยดี กลัวต่อไปชีวิตจะเปลี่ยน… ลูกเดินเข้ามาคงจะเห็นจึงซักถาม “แม่ไม่สบายหรือครับ หน้าตาซีดจัง”

ชนจันทร์ส่ายหน้าบอกลูกชายไม่ต้องเป็นห่วง บอกให้ลงมือทานก่อนอาหารจะเย็นเสียหมด ฐานันดรไม่ดื้อเรื่องอาหารการกินมาตั้งแต่เด็ก เป็นเด็กเลี้ยงง่าย กินง่าย ชนจันทร์นั่งมองลูกด้วยสายตารัก ห่วงใย ครั้นมองหน้าลูกนานๆ พาลให้คิดถึงความหลัง

คิดครั้งใดก็เกลียดตนเองที่ครั้งหนึ่งเคยคิดอะไรสั้นๆจนเกือบทำลายก้อนเลือดก้อนนี้ แต่ต้องขอบใจสามี คนที่เธอไม่เคยมองเขา หนุ่มใหญ่เข้ามาเตือนสติทำให้เธอได้มีกำลังใจที่จะก้าวเดินสู่หนทางข้างหน้าต่อไป

คราแรกเลือกจะให้ก้อนเนื้อก้อนหนึ่งหายไป แต่สุดท้ายกลับเปลี่ยนใจเลือกให้ผู้ชายคนนั้นหายไปจากชีวิตเธอ เนิ่นนานที่ผ่านมาเขาหายสาบสูญจริงๆ สมหวังดั่งใจเขาอยากได้ ทว่าเธอก็ไม่อยากหลอกตนเอง การเลือกทางเดินด้วยความจำใจในวันนั้นทำให้เธอเจ็บไม่รู้ลืมแม้สักวันเดียว