นักศึกษาสาวหุ่นดีนางหนึ่งกำลังยืนอยู่ที่หน้าตึกๆหนึ่งในมหาวิทยาลัยท็อปเท็นของประเทศ เธอควรจะสวมใส่รองเท้าผ้าใบและกระโปรงจีบรอบเอวยางยืดอย่างนักศึกษาน้องใหม่ทั่วไป แต่ไม่! เธอคนนี้อยู่ในกระโปรงเอวสอบหรือที่ใครๆก็เรียกว่ากระโปรงทรงเอ ความสั้นของกระโปรงนั้นเหนือเข่าขึ้นไปประมาณหนึ่งฝ่ามือ ไม่สั้นมาก แต่ก็ไม่ได้เรียบร้อยเลยแม้แต่นิด ส่วนรองเท้านั้น อู้วววว แน่นอนว่าเป็นคัชชูสีดำ แต่ความสูงของมัน...แค่กะคร่าวๆแล้วไม่ต่ำกว่า 3 นิ้วอย่างแน่นอน!

ดูๆแล้วเธอก็จัดว่าเป็นคนหน้าตาดีคนหนึ่ง ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้สวยมากแต่ก็ยังห่างไกลจากคำว่าขี้เหร่อยู่โข ผมสีดำเป็นเงางามที่คลอเคลียไหล่เล็กนั้นรีดมาอย่างสวยงามจนเรียบ แม้แต่ลมกรรโชกแรงก็ไร้ความสามารถที่จะทำให้มันยุ่งเหยิงได้อีกครั้ง แต่ทว่า...ใบหน้าสวยที่เจ้าตัว(คิดว่า)ตบแต่งด้วยเครื่องสำอางมาอย่างดีนั้น อยู่ดีๆก็มีรอยกระตุกตรงหางคิ้วขึ้นมา 3 ครั้งเมื่อได้ยินประโยคๆหนึ่งจากทางด้านหลัง...

“พี่คะๆ สวัสดีค่ะ”

ประโยคนั้นมาจากเด็กปีหนึ่งด้วยกันสองสามคนที่เพิ่งยกมือขึ้นไหว้แล้วเดินผ่านเธอไป พร้อมกับทิ้งลมพัดแรงอีก 1 กรรโชกเอาไว้เบื้องหลัง และแน่นอนว่า หลังจากลมพัดผ่านไป ผมของเธอก็ยังเรียบลื่นอยู่เหมือนเดิม

ร่างสมส่วนยกนาฬิกาสีหวานขึ้นมาดูเวลาก่อนจะหลับตาสูดลมหายใจลึกเรียกความมั่นใจอีกครั้ง หลังจากนั้นเธอก็เปิดเปลือกตาขึ้นช้าๆอย่างมีสไตล์ พร้อมกับกดยิ้มสวยๆที่มุมปาก

‘ทุกคนจ๋า พอลล่ามาแล้ว’